چرا مردم ایران شاد نیستند + عکس

جمهوری آفریقای مرکزی در صدر کشورهای غمگین دنیا قرار دارد

آیا می دانید مؤسسه گالوب گزارشی مبنی بر بررسی وضعیت خشنودی و خوشحالی در بین ۱۳۸ کشور منتشر کرد که بنا به این گزارش، عراق نخستین کشور غمگین جهان معرفی شده است. بعد از عراق، کشورهای ایران، مصر، یونان و سوریه به ترتیب به عنوان  معرفی شدند.

برخی معتقدند، وقتی در یک کشور موضوع بسیار ساده ای مثل تماشای فوتبال در اماکن عمومی را ممنوع می کنند و این شادی جمعی را از مردم دریغ می کنند، باید حدیث مفصل خواند از این مجمل؛ حال بماند مشکلات حاد اقتصادی که تاب و توان از مردم گرفته است و حسرت یک سفر کوتاه را بر دل بسیاری از خانواده ها گذاشته است. (البته شاهد این هستیم که در کافه ها جوانان بدون هیچ مشکلی به دیدن مسابقات  فوتبال می نشینند.)

نشاط اجتماعی چگونه به دست می آید؟

در نگاه اول به نظر می رسد بهبود شرایط اقتصادی عامل بسیار مهمی در افزاش نشاط اجتماعی است، اما پیمایش های بین المللی مورد دیگری را نشان می دهد. یک جامعه شناس اقتصادی و توسعه، نقطه شروع پیدایش مفهوم نشاط اجتماعی را بحران های اجتماعی کشور‌های توسعه یافته می داند.

یک روانشناس با بیان شرایط متفاوت جامعه ایران، مهم ترین عامل نبود نشاط اجتماعی در کشور را "احساس درماندگی" می‌داند.

به اعتقاد این روانشناس پیش بینی ناپذیر بودن آینده و عدم کنترل مردم بر شرایط استرس زا، بوجود آورنده فضای ناامیدی و افسردگی در کشور است. این روانشناس با توضیح علت های دور شدن فضای جامعه ایران از نشاط اجتماعی، ایجاد فضای اعتماد در جامعه و صداقت و مسئولیت پذیری حاکمیت در قبال تصمیمات را راهکار مقابله با فضای یاس در جامعه و ایجاد نشاط اجتماعی می داند.

یک استاد دانشگاه گفت: «در جامعه ای که شادی نیست ازدواج به تاخیر می افتد، روحیه طلاق بالا می رود، اقتصاد آسیب می بیند چرا که مردم با روحیه پژمردگی سر کار می روند و میزان بازدهی افراد کاهش پیدا می کند.»

برخی نیز معتقدند این نظرسنجی ها درست نیستند

در آن تحقیق وضعیت حدود 180 کشور مورد بررسی قرار گرفته و ایران حدودا در رده 110 قرار دارد. در نیمه راه بوده و جزء کشورهای میانی هستیم اما انگار مد شده است که در رسانه ها مطرح کنیم آخرین کشور دنیا و غمگین ترین کشور دنیا و ... هستیم.

این جامعه شناس ادامه داد: معتقدم نباید به تحقیق های این چنینی اعتبار زیادی دهیم، زیرا این شاخص ها در کشور ما بومی سازی نشده و اصلا با وضعیت کشور ما هماهنگ نیستند؛ به طوریکه برای مثال مسائل فرهنگی در تحقیقات اینچنینی اهمیت بسیار زیادی دارد و با وجود تفاوت های فرهنگی میان ما و جوامع غربی نمی توان نتایج این تحقیقات را معتبر دانست.

غمگین ترین کشورهای دنیا

جمهوری آفریقای مرکزی در صدر کشورهای غمگین دنیا قرار دارد. در این کشور بیش از ۱۰ درصد از کودکان در اولین سال زندگیشان به دلیل نبود امکانات بهداشتی و ناآگاهی والدینشان جان خود را از دست می دهند. آموزش و پرورش ناکارآمد که به ازای هر ۹۱ دانش آموز تنها یک معلم وجود دارد و نبود افق های روشن در زمینه کار و معیشت از دلایل نامیدی و غمگینی مردمان این کشور است.

زیمباوبه و اتیوپی دو کشور دیگر آفریقایی در جایگاه های بعدی قرار دارند. فساد اقتصادی و سیاسی گسترده، نداشتن حقوق مدنی، کم سوادی، سوء‌تغذیه و نرخ بالای بیکاری از دلایل قرار گرفتن این کشورها در صدر این فهرست است.

پاکستان کشور آسیایی با دولتی که هر از چند گاه دست به دست می شود، عدم امنیت، نرخ بالای خشونت در جامعه و عدم تحمل خارجی ها، آن را در رتبه چهارم فهرست قرار داده است. یمن، سودان، نیجریه، موزامبیک، کنیا، زامبیا، اوگاندا، کامرون و رواندا از دیگر کشورهای آفریقایی هستند که در رتبه های پنجم تا سیزدهم این فهرست جای گرفته اند. مردم این کشورها از محدودیت آزادی های مدنی، نرخ بالای بیکاری، آموزش و پرورش ناکارآمد، عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم، عدم اعتماد شهروندان به سیستم سیاسی، فساد اقتصادی، شیوع بیماری های میکروبی و پایین بودن نرخ امید به زندگی رنج می برند و به همین علت از زندگی خود ناخرسندند.

ایران اما در این فهرست در رتبه چهاردهم قرار گرفته است. با وجود آنکه ایران به لحاظ سرانه تولید ناخالص داخلی و امید به زندگی در رتبه بالاتری از سایر کشورهای این فهرست قرار دارد، اما نظام سیاسی، عدم وجود آزادی های مدنی و حقوق اجتماعی این کشور را در زمره غمگین ترین کشورهای جهان قرار داده است.

ایران همچنین بالاترین نرخ مهاجرت افراد تحصیل کرده و متخصص جهان را دارد.