بزن حرف‌های سپیده بزمی‌پور در مورد تنبلی چشم کودکان

فکر کنم هیچی سخت‌تر از این نیست که پدر و مادری بفهمن بچه‌شون دور از جون همه‌ی بچه‌ها، یه چیزی هست توی سلامتیش که احتیاج به رسیدگی ویژه‌تری داره...

باور کردنش یا شایدم قبول کردنش خیلی سخته... خیلیا وقتی متوجه این موضوع میشن نمیخوان اصلا بپذیرن و ازش رد میشن... اره سخته، خیلیم سخته، اما این رد شدن یعنی کمکاری، یعنی کوتاهی، یعنی خطر...

چون خیلی از این اتفاقا اگه به موقع بهشون رسیدگی بشه حل میشن و اون بچه میتونه به راحتی به زندگیش ادامه بده، اما نادیده گرفتنشون میتونه هزار تا اتفاق دیگه پشت سرش بیاره... برای ایندشون...

قبول نکردن و توجیه کردن و پنهان کردنش اسمش لطف و محبت نیست... عواقبش انقدر زیاده که شاید بچه‌ای اگه بفهمه مشکلش تو بچگی میتونسته حل شه اما چون پدر و مادرش نخواستن قبول کنن، هیچ کاری براش نکردن، هیچ وقت نتونه ببخششون... ندونستن با کاری نکردن خیلی فرق داره... لازم نیست برای همه توضیح بدید همه چیو... مهم شمایید که باید بدونید الان لازمه که چیکار کنید... میتونید کمک بگیرید حتی وقتی شک دارید...

ببخشید که اینارو میگم، تلخه، میدونم... اما میخوام بدونید که چقدر این موضوع مهمه... چقدر باید حواسمون جمع باشه...

.

میدونستید تنبلی چشم تو بچگی خیلی راحت قابل درمانه اما از یه سنی به بعد معلوم نیست واقعا بشه خوب خوب شد یا نه؟؟

خیلی از مشکلات ارتوپدی تو بچگی به راحتی درمان میشه اما تو بزرگسالی معلومی نیست نتیجه بده یا نه... شایدم بده اما مثلا تو بچگی با یه کفش درمان میشه اما تو بزرگسالی باید جراحی بشن....

بازم ببخشید انقدر تند حرف زدم اما یه وقتایی یه چیزی میبینم دلم کباب میشه...