چگونه ونزوئلا تورم ۲۰۰ درصدی را به ۲ درصد رساند و از شر تحریم‌ها نجات یافت؟

اسفند ۱۴۰۰ بود که اولین بار خبر رسید گفت‌وگوهای دیپلماتیک بین نیکولاس مادورو، رهبر اقتدارگرای ونزوئلا، و یک هیئت نمایندگی ایالات متحده، انجام می‌شود و این کشور دو آمریکایی زندانی را آزاد کرد.

همان زمان نیویورک تایمز نوشت: مقام‌های ایالات متحده می‌گویند آزادی این زندانیان با هیچ معامله‌ای برای ازسرگیری خرید نفت از ونزوئلا، قوی‌ترین متحد روسیه در این منطقه، ارتباطی ندارد.

اما در ۵ آذر امسال یعنی ۶ روز پیش، همزمان با گفت‌وگوهای سیاسی میان مخالفان و نمایندگان دولت ونزوئلا، دولت آمریکا، به غول نفتی «شورون» (Chevron)، بار دیگر اجازه داد تا فعالیت‌های تولیدی‌اش را در ونزوئلا از سر بگیرد. این فعالیت‌ها در سال ۲۰۲۰، بعد از اعمال مجموعه‌ای از تحریم‌های نفتی آمریکا متوقف شد.

ارزش بولیوار پول ملی ونزوئلا در برابر دلار 

حالا اکونومیست در تحلیلی نوشته است:

اوضاع در کاراکاس، پایتخت ونزوئلا، تغییر کرده است. اعتراضات سیاسی با شعارهایی همچون "یا سوسیالیسم یا مرگ"، جای خود را به تبلیغات کالاها یا جراحی‌های زیبایی داده است. موتورسوارهایی که زمانی غرش موتورهایشان هراس از سرقت‌های مسلحانه را به دل‌ها می‌ریخت، اکنون به کارِ توزیع غذا سرگرمند.

اما به رغم چشم‌انداز دورانی بهتر، که در پی تصمیم سال ۲۰۱۹ دولت مادورو برای آزادسازی قیمت‌ها و اجازه داد و ستد با دلار آمریکا آغاز شد، مشکلات بنیادین کشور، هنوز چاره نشده‌اند. در یک دهه گذشته، تولید ناخالص داخلی ونزوئلا تا ۷۰% سقوط کرد و حدود هفت میلیون نفر یعنی یک چهارم جمعیت کشور، وطن خود را ترک کردند.

با اینهمه، اکنون در پایان سال ۲۰۲۲، حال و روز ونزوئلا بسیار با ۲۰۱۹ متفاوت است... جنگ در اوکراین، محیطی را فراهم آورده که در آن، ایالات متحده در رابطه‌اش با تولیدکنندگان نفت، بازنگری می‌کند ... در شش ماه گذشته، پاندول ژئوپولیتیک به سود مادورو حرکت کرد. ونزوئلا، بر روی ۲۰ درصد ذخایر تاییدشده نفت جهان نشسته که از هر کشور دیگری در جهان بیشتر است. جنگ اوکراین، موجب شد که همه نسبت به عرضه نفت، نگران و دل آشوب شوند و بنابراین هزینه انزوای ونزوئلا را (برای غرب) بالا ببرد.

صنعت نفت ونزوئلا، پس از دهه‌ها سوء مدیریت، بسیار ضعیفتر از آن است که بتواند در کوتاه مدت، تفاوت زیادی در وضعیت بازارهای نفت جهان بوجود آورد اما آمریکا و دیگران به درازمدت فکر می‌کنند.

در دوران ترامپ، آمریکا تحریم‌هایی را بر بخش‌های نفت، بانک و صنایع معدنی ونزوئلا و بیش از ۱۴۰ نفر از افراد حلقه درونی رژیم مادورو وضع کرد.

جو بایدن، برعکس، با احتیاط به تعامل با ونزوئلا سرگرم است. نمایندگان بایدن، دو بار با مقام‌های رژیم مادورو در کاراکاس دیدار کردند و در ۲۶ نوامبر، دولت بایدن یک چرخش قابل توجه داشت: به شرکت نفتی شورون آمریکا، که در حال حاضر چهار پروژه مشترک معلق با شرکت دولتی نفت ونزوئلا دارد، مجوز محدودی برای استخراج و صادرات دوباره نفت به آمریکا داد.

هدف از این روند، آن است که ونزوئلا میلیاردها دلار بدهی انباشه خود به شورون را پرداخت کند. پرداخت حق امتیاز یا مالیات به رژیم یا هرشاخه‌ای از شرکت نفت ونزوئلا، ممنوع است. حکومت مادورو، گفتگو با مخالفان را که از حدود یکسال پیش متوقف شده بود، از سر گرفته و گام تازه‌ای برای خروج دولت ونزوئلا از انزوا، برداشته شده است.

نشانه‌های این تغییرات، در همین ماه نوامبر ظاهر شد، زمانی که مادورو در نشست COP۲۷ در مصر شرکت کرد. امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه با او دیدار کرد؛ دیداری که کمتر از دو دقیقه طول کشید اما موانع سال‌ها را فروریخت. مکرون مادورو را "رئیس جمهور" خطاب کرد با آنکه فرانسه رسما او را رهبر قانونی ونزوئلا نمی‌دانست. مادورو گفتگوی کوتاهی هم با جان کری، نماینده ارشد بایدن در زمینه آب و هوا داشت. این هم برای رئیس جمهور ونزوئلا یک پیروزی کوچک بود با توجه به اینکه آمریکا او را به "تروریسم مواد مخدر" متهم کرده و ۱۵ میلیون جایزه هم برای اطلاعاتی که منجر به دستگیری او شود، گذاشته بود. وزارت خارجه آمریکا بعدا گفت که مادورو، جان کری را گیر انداخته و با او گفتگو کرده است.

رخدادهای کشورهای نزدیک هم به مادورو کمک کرد که از یخبندان خارج شود؛ پیروزی لولا سیلوا، در انتخابات ریاست جمهوری برزیل به این معنی است که همه اقتصادهای مهم منطقه، توسط دولت‌های چپگرا اداره خواهند شد که چندان خصومتی با مادورو ندارند.