کدام کشور را برای مهاجرت انتخاب کنیم؟

۱- آب و هوا

من آب و هوای اروپا مخصوصا آلمان رو‌ خیلی دوست دارم، وقتی این آب و‌ هوا رو‌ با سرمای سخت کانادا مقایسه میکنم، اصلا دوست ندارم تو همچین شرایطی زندگی کنم.

۲- دسترسی

دسترسی سریع به ایران و خاورمیانه، وقتی اروپا هستی، با ۵،۶ ساعت رانندگی کلی کشور و فرهنگ میبینی، با ۲ تا ۶ ساعت رانندگی از اسن به لندن، پاریس، آمستردا‌م، زوریخ، بروکسل و … میتونی برسی. یا اگه شرایط بیزینس برات تو شهر و کشوری که زندگی میکنی خیلی موافق نبود، به کلی شهر و کشور و بازار دسترسی داری، ولی جایی مثل استرالیا این شرایط وجود نداره.

۳- مسافت و اختلاف زمانی

برای من که با ایران کار میکنم و نمیخوام کلا قطع رابطه کنم، فاصله زمانی خیلی مهمه، اختلاف ساعت آلمان با ایران ۲:۳۰ ساعته، درصورتی که کانادا ۸:۳۰ و استرالیا ۵:۳۰، یعنی عملا روز کاری مشترک نداری. از اون بدتر مسافت طولانی و جت لگ! از آلمان تا تهران با یه پرواز ۵ ساعته میری و میای و مشکل جت لگ و تغییر ساعت بدن نداری، ولی فاصله استرالیا و کانادا خودش آدم رو پیر میکنه. همین مسعود یکی از دوستای من، سری قبلی که رفت کانادا و اومد، کمرش چنان داغون شد که هنوز ریپ میزنه. به همه این موارد هزینه بلیط هواپیما هم اضافه کنید.

۴- هزینه و زمان انتظار

برای دریافت ویزا کارآفرینی استرالیا باید نشون بدید ۸۰۰هزار دلار استرالیا پول دارید و ۲۰۰ هزار دلار هم ظرف ۲سال ببرید و سرمایه گذاری کنید تا بعد از ۴سال اگه موفق بودید، تازه وارد پروسه اقامت دائم کلاس ۱۸۸ بشید. هزینه های قانونی برای شروع کار هم بدون هزینه وکیل حدود ۸۰۰۰ دلار برای یک خانواده ۳ نفره خرج داره و زمان انتظار هم‌ حدود یک سال میشه.

برای دریافت ویزا کارآفرینی کانادا هر ایالت قانون خودشو داره، ولی بصورت میانگین باید نشون بدید ۶۰۰ هزار دلار کانادا پول دارید و بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ هزار دلار هم ظرف ۲۰ ماه ببرید و سرمایه گذاری کنید تا بعد از اینکه مشخص شد موفق بودید تبدیل به اقامت دائم بشه.

برای آلمان تا چند سال پیش باید ۲۵۰،۰۰۰ یورو پول میبردید، ولی الان چند وقتی هست که این رقم رو به ۲۵۰۰۰ یورو کاهش دادن، در عوض انتظار میره سالی حدود ۱۰۰ هزار یورو بیزینس کنید و بعد از ۳ سال اگه طبق برنامه بودید، میتونید درخواست اقامت دائم بدید. پروسه اولیه هم بجز هزینه وکیل، حدود ۱۰۰۰ یورو خرج قانونی داره و کمتر از ۶ ماه زمان بعد از اولین وقت مصاحبه سفارت. (البته این روزها سفارت آلمان تو تهران خیلی دیر وقت میده، شنیدم الان برای ۲۰۲۰ داره وقت میده).

خیلی دوستای من که اونها هم کارآفرین هستن، از بس که شرایط ایران خراب شده و کمر کارآفرین جماعت رو شکونده، کلا بی خیال کارآفرینی شدن و بصورت اسکیل ورکر برای استرالیا اقدام‌کردن. راستش من هم این مدل رو‌ اول مد نظر داشتم ولی به این دلایل که مینویسم، کنار گذاشتم:

با توجه به تعداد زیاد متقاضیان اسکیل‌ورکر استرالیا و تغییر روش انتخاب، عملا امتیاز ۶۰ دیگه برای قبول شدن تو این سیستم کافی نیست. الان زیر امتیاز ۷۵ و ۸۰ شانسی برای انتخاب نداره. این یعنی داشتن آیلتس ۸ یا پی‌تی‌ای ۷۹ به بالا. پس اگه زبانتون خیلی خوبه این روش رو انتخاب کنید وگرنه کلی زمان و چندین میلیون خرج گرفتن مدرک زبان میکنید و آخرشم هیچ.

تو سن و سال من (۳۸ سال) بعد از سالها کارکردن به عنوان مدیر و رهبر یک سازمان، رفتن و کار کردن به عنوان کارمند تو یه کشور دیگه خیلی کار سختیه. مخصوصا که درآمد و رفاهی که تو ایران داشتم رو بخوام با کشور جدید مقایسه کنم. این شرایط غیر از اینه که، اصلا دلیلی نداره که یکی مثل من رو با شرایط خوب و تو پست مدیریتی تو یک شرکت خوب استخدام کنن. به دلایلی مثل زبان، شبکه ارتباطات، سن، حقوق و خیلی چیزهای دیگه ای که تا وقتی از نزدیک لمسش نکنید، شاید درکش براتون سخت باشه.

پس یکی مثل من هر جای دنیا و با هر روشی که بره، باید برای خودش کار کنه. استرالیا کشور گرونیه، بازار متنوع و بزرگی برای کسب و‌کارهای با فناوری بالا نیست و بیشتر از این لحاظ وارد کننده تکنولوژی هست تا صادر کننده. درکل این شرایط برای یک کارفرما شرایط خوبی نیست. کانادا هم که عملا یکی از ایالات آمریکاست و شانس موفقیت یک شرکت و رقابتش با شرکتهای آمریکایی، خیلی پایینه. غیر از این قبلا هم‌ گفتم، از هوای سرد و دلگیرش خوشم نمیاد و فکر اینکه نصف بیشتر سال از سرما از خونه بیرون نیام حالمو خراب میکنه.