چشم‌ها را باید شُست

این خبرها بارها و بارها منتشرشده و دیگر مردم به آن عادت کرده و با سردی ازکنار آن می‌گذرند:

-وزیرآموزش و پرورش استعفا داد!

-وزیرآموزش وپرورش استیضاح شد!

اما مردم و خانواده بزرگ فرهنگیان هرگز ازاین استعفاها و استیضاح‌ها، نتایجی اثرگذار وملموس مشاهده نکرده‌اند. این درحالی‌ست که

در طول دولت جمهوری اسلامی ایران، چهارده وزیر در وسیع‌ترین وزارتخانه کشور یعنی آموزش و پرورش روی کار آمده‌اند:

غلام‌حسین شکوهی ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸

شهید محمدعلی رجایی ۱۳۵۸ تا ۱۳۵۹

شهید محمدجواد باهنر ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۰

علی‌اکبر پرورش ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۴

سیدکاظم اکرمی ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۷

محمدعلی نجفی ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۶

حسین مظفر ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۰

مرتضی حاجی ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴

محمود فرشیدی ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶

علی‌رضا علی احمدی ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۸

حمیدرضا حاجی بابایی ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲

علی‌اصغر فانی ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵

فخرالدین دانش آشتیانی ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۶

و سید محمد بطحایی ۱۳۹۶ تا کنون سکان دلهره‌آور و پرمخاطره این وزارتخانه عریض و طویل را به دست گرفته‌اند اما حکایت نابسامانی‌هایش همچنان باقی است.

و اما شنیده‌ها حاکی از آن است که چهاردهمین وزیرآموزش و پرورش استعفایش را به دولت ارائه داده. در این راستا برخی رسانه‌ها با یک کلاغ چهل کلاغ طبق رویه معمول خود، دلیل استعفا را عدم همکاری دولت با طرح‌های وزیر مستعفی عنوان کرده‌اند و بعضی هم، حضور در انتخابات مجلس را دلیل این استعفا شرح و تفسیر نموده‌اند و برخی نیز بیماری و دلایل شخصی را عنوان کرده‌اند.

اما از نگاه برخی نمایندگان مجلس، بطحایی استعفا را بر استیضاح ترجیح داده تا آبرومندانه کناره‌گیری کرده باشد و بیشتر از این برای دولت روحانی هزینه نتراشد. چرا که مجلس برای برکناری بطحایی عزمش را جزم کرده است.

گذشته از اینکه ادارات کل آموزش و پرورش استان‌ها، همواره سبد رای و حیاط خلوت برخی نمایندگان امضاکننده استیضاح بوده و هست، اما عملکرد ضعیف بطحایی طی مدت یکسال گذشته از جمله انتصاب‌های ضعیف و شگفتی‌آور، و نیز عدم تحقق مطالبات مغفول جامعه فرهنگیان عمده‌ترین عامل استیضاح و برکناری این وزیر به نظر می‌رسد. از دیدگاه نگارنده، چشم‌ها را باید شُست، جور دیگر باید دید:

- اگر همة وزیران استیضاح شده و مستعفی چهل سال گذشته را به صورت یک تیم مدیریتی در راس این وزارتخانة کویرزده منصوب کنند باز معضلات مادام‌العمر آن رفع نخواهد شد. چرا که هیچگاه استیضاح و استعفا و برکناری، زخم‌های ناسور فرهنگیان و نظام تعلیم و تربیت را التیام نبخشیده است. باید نگاه مسئولان ارشد کشور نسبت به اصول بنیادین نظام تعلیم و تربیت تغییر کند نه وزرا! و در این میان باید معیشت و اقتصاد فرهنگیان در اولویت باشد، تا معلم پشت فرمان تاکسی، پشت میز فروشندگی، پشت بساط دست فروشی و پشت میله‌های زندان قرار نگیرد. تنها از پشت میز معلمی‌اش، کارخانه انسان‌سازی را مدیریت کند.