خودزنی منصوریان در اصفهان

هر روز خبر اخراج یکی، دو بازیکن از ذوب‌آهن به گوش می‌رسد و همین‌طور عنوان می‌شود فلان بازیکن قدیمی به کادر فنی اضافه شده است. طبیعتاً اگر اضافه شدن نفرات به کادر فنی تیم با نظر سرمربی صورت گرفته باشد بدون اشکال است، اما اگر گسترده کردن نیمکت مربیگری بدون درخواست علیرضا منصوریان بوده باشد آورده‌ای برای تیم نخواهد داشت و حتی می‌تواند شرایط تیم را بدتر کند.

خودزنی گره‌ای از ذوب‌آهن بازی نمی‌کند. تیم که نتیجه می‌گیرد همه اعضا در کسب نتیجه دخیل بوده‌اند و زمانی که تیم از دستیابی به نتیجه مطلوب باز می‌ماند باز هم همه اعضا در شکست تأثیرگذار بوده‌اند. اخراج یکی، دو بازیکن هنگام شکست فرار رو به جلو است و تلاش برای این است که مقصر شکست و از دست دادن امتیازات معرفی شود. اگر این نگاه به فوتبال درست باشد باید گفت پیروزی فقط به خاطر یکی، دو بازیکن بوده است. منبعد به هنگام برد بارسا باید گفت فقط مسی عامل برد بوده! یا هرگاه یووه می‌برد باید بگوییم فقط و فقط تلاش‌های کریس منجر به کسب نتیجه شده است.

تنها راهی که علیرضا منصوریان می‌تواند وضعیت تیم را تغییر دهد تلاش و از همه مهمتر رفاقت با همه اعضای تیم است. برخورد قهریه تنها شرایط تیم را بد و بدتر خواهد کرد. این تجربه بارها و بارها در فوتبال به همه تیم‌ها اثبات شده است! اما شاید به این دلیل که مربیان شهامت برعهده گرفتن تقصیر را ندارند یکی، دو بازیکن را قربانی می‌کنند. در هر تیمی ممکن است یکی، دو بازیکن از خط قرمزها عبور کنند، اما اعلام اخراج این دست از بازیکنان پاک کردن صورت مسئله است و باید به عنوان آخرین راهکار مورد بررسی قرار گیرد نه اولین راهکار. علیرضا منصوریان و کادر فنی اش ابتدا باید از خود ایراد بگیرند؛ چراکه یکی از بهترین تیم‌های لیگ برتر مدام امتیاز از دست می‌دهد.

سؤال اینجاست اگر در هفته‌های آتی روند نتیجه گیری تیم ادامه یابد، علیرضا منصوریان چه پاسخی برای بازیکنان اخراجی خواهد داشت؟ در بحران مربی‌ای پیروز می‌شود که در آرامش تصمیم بگیرد و به جای حذف آدم‌ها دنبال تغییر رفتارها باشد.