خمس؛ مردی که هرگز سیر نمی‌شود

پیروزی جمعه شب تراکتور مقابل سپاهان را که رقابت در صدر جدول لیگ برتر فوتبال کشور را داغ‌تر کرد، باید تا حد زیادی به‌نام پاکو خمس نوشت.

سرمربی اسپانیایی تیم تبریزی از همان دقیقه نخست تا دقیقه واپسین این مسابقه برای تیمش برنامه داشت و آنها را یک به یک به اجرا گذاشت. او البته پز حمله‌ای تیمش را در همه دقایق حفظ کرد اما انتحاری هم بازی نکرد و در مقاطعی کوتاه از این دیدار در راه حفظ نتیجه هم اهتمام ورزید ولی در تمامی مراحل و فصول این مسابقه می‌شد ردپای آشکار خمس را رؤیت کرد و تأثیرات عمیق او را بر روش بازی تراکتوری‌ها مشاهده کرد.

دیدار رفت دو تیم 2-4 به سود تیم اصفهانی تمام شده بود و اگرچه اخراج یکی از مردان تراکتور و 10 نفره شدن آنها سهم مهمی در ثبت آن نتیجه داشت، اما این‌بار تراکتور برخلاف ایام قربان بردیف بدون پشتوانه حمله نکرد و به سبک وروش کشتی‌گیران قهار برای هر یک از فنونی که می‌زد، ‌یک «گرویی» از حریف گرفته بود.

بازی دائمی در شرایط اضطرار

خمس از آن دست مربیانی است که حضورش در لب خط و آنچه از یارانش می‌طلبد، همیشه و به‌شدت حس می‌شود. او آنچنان کمال‌خواه است که حتی ارسال یک پاس غلط از سوی شاگردانش اگر فرجام تلخی هم نداشته باشد، با واکنش تند وی همراه می‌شود و او از این طریق می‌خواهد به وضوح به آن بازیکن بگوید که چقدر از دستش ناراضی است و خطای بعدی او را تاب نخواهد آورد. خمس از این‌ راه تمام بازیکنانش را در همه لحظات در شرایط هشدار و اضطرار نگه می‌دارد و آنها از ترس اینکه مبادا موجب نارضایتی سرمربی خود شوند، چند برابر تلاش می‌کنند. این همه هیجان و زیاده‌خواه بودن سرمربی یک حسن برای تیم تراکتور است، زیرا شاگردان او را هم وادار به طی طریق در همین مسیر می‌کند و بیهوده نیست که محمد زنوزی پس از دیدن خصلت‌های مورد بحث در رفتار خمس از حالا قرارداد وی را برای چهار سال دیگر تمدید کرده است. البته مالک دمدمی‌مزاج تراکتور ید طولایی در عوض کردن مربیان تیمش دارد و چند بار به رکورد جالب و غریب «چهار بار عوض کردن» سرمربیان تیمش در یک فصل رسیده و اصلاً بعید نیست که با رسیدن اولین نسیم منفی بعدی و ثبت دو سه نتیجه بد پشت خمس را خالی و او را هم اخراج کند و برای او قراردادها فقط مقداری کاغذهای بی‌اعتبارند و به‌راحتی می‌توان آنها را دور ریخت.

خواسته‌های بی‌پایان

دیگر عامل تأثیرگذار در برد پریشب تراکتور مقابل سپاهان، حضور گسترده هواداران این تیم بود و آنها سکوهای ورزشگاه یادگار امام‌(ره) تبریز را لبالب پرکرده بودند و با رفتار سرشار از احساس و تشویق‌های آکنده از شور و شوق خود یک‌ بار دیگر نشان دادند که بیهوده به تراکتور و تراکتوری‌ها لقب «پرشورها» را نداده‌اند. شکست دادن سپاهان البته بخت تیم تبریزی را برای قهرمان شدن در لیگ بیست و دوم به سبب فاصله امتیازی موجود چندان بیشتر نخواهد کرد اما آنها بیش از پیش به کسب سهمیه آسیایی امیدوار شده‌اند. برندگان اصلی استقلال و پرسپولیس‌اند که به یک‌قدمی سپاهان رسیده‌اند و با اینکه دربی تهران پیش‌روی آنها است، اما از درون آن مهلکه هر تیمی که سرفراز بیرون بیاید، سپاهان را تا روز آخر عذاب خواهد داد و اگرچه شانس تیم اصفهانی هنوز بیشتر است، اما حاشیه امنیت قبلی این تیم از بین رفته است و مردی که این کار را انجام داده، سرمربی تراکتورسازی است. مردی که پس از مستقر شدن در تبریز این تیم خموده را احضار کرده و روح یک زندگی جانانه را در آن دمیده است. در سیستم وی رضا اسدی، محمد عباس‌زاده و ریکاردو آلوز که پیشتر هم بازیکنان خوبی بودند، بهتر و فروزان‌تر شده‌اند و هر یک از نفرات تیم وظیفه روشن و تفهیم شده‌ای دارند و می‌دانند که چاره‌ای جز درخشیدن ندارند زیرا دیده‌اند که مربی تیم‌شان هرگز راضی و سیر نمی‌شود و برای هر بازی چیزی افزون بر دیدار قبلی می‌خواهد.