لشکر ژنرال همچنان می‌لنگد!

بازی عصر فردای گل‌گهر با سپاهان در شروع هفته هجدهم لیگ برتر فوتبال کشور از نهایت اهمیت برای تیم سیرجانی برخوردار و به گونه‌ای سرنوشت‌ساز است و به همین سبب باید پرسید آمادگی گل‌گهر برای این دیدار به چه حدی می‌رسد.

گل‌گهر البته سرشار از بازیکنان خوب و متعددی است و ابتدای این هفته محمدرضا حسینی را هم از سپاهان جذب خویش کرد تا این بازیکن دونده و خلاق برای سومین بار در عمر ورزشی‌اش شاگرد امیر قلعه‌نویی شود.  با این حال ریتم کار گل‌گهر در دیدارهای اخیر این تیم آنی نبوده که از تیمی اینچنین پرمهره توقع آن می‌رود. گل‌گهر البته مدعی جدی قهرمانی است و در جایگاه سوم جدول رده‌بندی نشسته و فاصله‌اش با صدرنشین (پرسپولیس) از پنج امتیاز فراتر نمی‌رود اما چه در واپسین هفته‌های نیم فصل اول لیگ و چه بعد از بازگشایی این مسابقات (در پی اتمام جام جهانی 2022) توقف‌ها و لغزش‌هایی داشته که برای یکی از مدعیان اصلی قهرمانی واقعه قابل هضمی نیست و خبر از روبه‌راه نبودن این تیم می‌دهد.

برد در عین شکست

اشکال اصلی گل‌گهر چیست؟ این را باید «ژنرال» پاسخ بدهد که در سومین فصل حضورش در تیم سیرجانی توقعات از او به بالاترین حد ممکن رسیده و دیگر این بهانه را از امیرخان نمی‌پذیرند که؛ «تیم ما هنوز به بلوغ فکری لازم برای قهرمانی نرسیده و باید تجربه و کارآیی گروهی‌اش بیشتر شود و در گذر ایام آبدیده گردد.»

شکی نیست که تساوی 2-2 هفته پیش گل‌گهر با مس رفسنجان در عین شکست، نوعی پیروزی بود. شکست بود چون شاگردان ژنرال در ابتدا دو گل آسان خوردند و نیمه اول را با عقب‌ماندگی 0-2 به رختکن رفتند و چون مس در این فصل دفاعی آهنین داشته و فقط پنج گل خورده بود، خیلی‌ها یقین داشتند که کار گل‌گهر تمام و باختش حتمی شده و تیغش در نیمه دوم نیز به مردان کوشنده محمد ربیعی نخواهد رسید.  اما امیر قلعه‌نویی در نیمه دوم با عوض کردن نسبی روش بازی تیمش و با تعویض‌های مناسبی که انجام داد، ثبت دو گل را برای گل‌گهر موجب شد و بازی 0-2 باخته را به تساوی 2-2 کشاند.

نقطه اوج هیجان، به ثمر رسیدن گل دوم و نجاتبخش گل‌گهری‌ها در دقیقه 3+90 این مسابقه بود که نشان داد آنها در هیچ شرایطی ناامید نمی‌شوند و تا کشیده شدن سوت پایان بازی با همه وجود می‌جنگند.

چنین چیزی و کشیدن بازی‌های باخته به تساوی و زدن گل‌های نجاتبخش دیرهنگام چند بار دیگر هم در هفته‌های قبلی مسابقات از تیم سیرجانی سر زده و اسباب غرور شده بود اما این سؤال به جای خود باقی است که تیمی با این همه مهره و ستاره، آیا باید کارش به چنین جایی بکشد و آیا اصولاً نباید در چنین مخمصه‌هایی بیفتد؟ مخمصه‌هایی که لازمه گریز از آن، حملات انتحاری در عین خستگی فیزیکی و روحی و دل بستن به گلزنی‌های حیرت‌انگیز و دراماتیک در لحظات پایانی مسابقه است.

یک توضیح احتمالی

فروزان، آشوری، سهرابیان،‌ تیکدری، برزای، خدابنده‌لو، شاکری، تبریزی، مصلح، قاسمی‌نژاد، کی‌روش استنلی و البته بانیاما فقط تعدادی از اعضای لشکر سلم و تور وار ژنرال در سیرجان هستند و او برای هر پست حداقل دو بازیکن همسطح را در اختیار دارد.

با این وجود و به رغم همه محسناتی که این نفرات دارند، لشکر فوق همچنان می‌لنگد و در نتیجه بیلان کار گل‌گهر در 17 مسابقه قبلی‌اش از 8 برد، شش تساوی و 3 باخت فراتر نمی‌رود و برخی «مساوی»های این تیم چندان بهتر از شکست نبوده‌اند.

 این امور را باید قلعه‌نویی رفع کند و کار، کار اوست.

او معمولاً صحبت کردن در نشست‌های خبری بعد از مسابقات تیمش را به دستیاران خود می‌سپرد اما حرف‌های قبل و در جریان بازی و اداره کار در کل هفته در دست خود اوست. یک شکست احتمالی در فولادشهر در عصر روز چهارشنبه چه امیرخان بخواهد و چه نخواهد، او را بیش از پیش از پشت صحنه به جلوی صحنه خواهد کشاند و اوست که باید توضیح بدهد چرا گل‌گهر در سومین سال زمامداری وی نیز تیمی نشده است که توقع آن می‌رفت. آیا ژنرال از عهده این توضیح احتمالی برخواهد آمد؟