پتک حقیقت بر سر بوریس جانسون

سرویس ترجمه: مستقل آنلاین/امیرحسین نظری: در طول تاریخ، مدیریت هرج و مرج آزمون سختی برای رهبران مقتدر بوده است. با توجه به اینکه بریتانیا در محنت بزرگترین بحران سیاسی خود پس از جنگ جهانی دوم به سر می‌برد، به نظر نمی‌رسد که این آزمون، نتیجه مثبتی داشته باشد.

پس از اینکه حزب محافظه کار بوریس جانسون را به رهبری حزب برگزید، او آماده نخست وزیری بریتانیا شد. صدر و ذیل حزب محافظه کار، یک استاد تبلیغات سیاسی و نکته‌گوی قهار را به اسطوره خود تبدیل کردند، برای اینکه بدون توجه به عواقب، بریتانیا را از اتحادیه اروپا خارج کند. اگرچه با بررسی پیشینه او، به عنوان روزنامه‌نگار، مقنن، شهردار لندن و وزیر خارجه بیش از موفقیت قابل اعتنا، هیاهوی بی‌فایده می‌یابیم. همچنین به نظر می‌رسد که او سخت‌کوشی، پارسایی و حقیقت‌جویی را خوار می‌شمارد.

چشم انداز دولت جانسون، حتی در میان ارشدهای حزب خودش نیز هراس به‌پا کرده است. هفته گذشته تعداد زیادی از محافظه‌کاران همراه با اپوزوسیون به طرحی رای دادند که مانع می‌شود جانسون بتواند در جاده برگزیت، بدون توافق پارلمان را دور بزند.

فیلیپ هموند -رئیس خزانه- و روری استوارت -وزیر توسعه بین الملل بریتانیا- اعلام کردند که با روی کار آمدن کابینه او استعفا می‌دهند. آلن دانکن معاون وزیر خارجه دوشنبه [هفته پیش] استعفا داد و دیوید گوک، وزیر دادگستری، اعلام کرد که اگر نخست وزیر آینده به دنبال خروج بدون توافق از اتحادیه اروپا باشد استعفا خواهد داد.

چالش اصلی پیش روی جانسون، روز ۳۱ اکتبر فرا می‌رسد، زمانی که بریتانیا باید با توافق یا بدون آن، از اتحادیه اروپا خارج شود. ترزا می، که به دلیل شکست برنامه برگزیتش در پارلمان استعفا کرد، موفق شده بود که زمان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را حداقل به تعویق بیاندازد.

به هرحال، جانسون یکی از پرسروصداترین قهرمانان برگزیتِ بی‌چون‌وچرا است. جانسون در طول کمپین انتخاباتی که برای ریاست حزب محافظه‌کار برپا کرد، ادعا کرد که هم توانایی دستیابی به توافق بهتر با اروپا را دارد و هم از یک «خروج سخت» استقبال می‌کند. اما او که پس از حضور کوتاه و ناهنجار به عنوان وزیر خارجه، بسیار در بروکسل منفور شده، بعید است بتواند مذاکره‌ای بهتر از مذاکره دوساله ترزا میِ سخت‌کوش، به چنگ آورد.

درعین حال بسیاری از گروه‌های تحقیقاتی مستقل و دولت بریتانیا هشدار داده‌اند که خروج بدون توافق، باعث فاجعه اقتصادی، با تاثیرات منفی طولانی مدت بر زنجیره تامین و آب‌راه‌های عبوری خواهد بود.

تحقیقات خزانه‌داری بریتانیا، افت سرعت رشد اقتصادی بریتانیا و هزینه‌های سنگین اقتصادی، ناشی از تجارت‌های از دست رفته را پیش‌بینی کرده‌. این هزینه‌ها، به روشنی بسیار دورتر از وعده ۳۵۰ میلیون پوند در هفته است که جانسون در تبلیغاتش با ساده‌لوحی داده بود.

به نظر نمی‌رسد آقای جانسون از این حقایق نگران شود. همانطور که حقایق مشابه، ترامپ یا سایر رهبران میهن‌پرست اروپایی را نگران نمی‌کند. محبوبیت این‌گونه رهبران، برپایه علقه احساسی آنان نسبت به یک افتخار ملی شکل می‌گیرد، که می‌گویند جهانی سازی و بوروکراسی مکار و بدطینت آن را ربوده است.

 برای آنان، «حق حاکمیت»، «مردم» و «ملت» متضادهای اشرافی «همکاری چندجانبه» و «تخصص» هستند. تخصصی گنگ و غیرقابل فهم در افراد نامنتخب که کار دولت را انجام می‌دهند.

اما برگزیت در این کانتکست، آزادی از یوغ دیکتاتوری بروکسل بیگانه است.

هنگامی که یک سال پیش، کابینه خانم می استعفا داد، جانسون طبق گزاف‌گویی همیشگی‌اش، ادعا کرد که با توافق خانم می، بریتانیا مستقیما به سوی استعمار پیش می‌رود. می‌توان دید اشتیاقی که توسط این پوپولیست‌ها برانگیخته می‌شود، به سادگی به ناسیونالیسم، تعصب و نژادپرستی تبدیل می‌شود.

اکنون پس از گزاف‌گویی‌های آقای جانسون، قرار است حقایقی که باعث برکناری خانم می شد، مانند پتک بر سر او فرود آید. اتحادیه اروپا اجازه بازسازی مرز مستحکم میان ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند را نخواهد داد.

 در حقیقت اتحادیه اروپا روی اجرای طرح backstop اصرار دارد، طرحی که باعث کناره‌گیری خانم "می" شد. اکثریت پارلمان، مخالف برگزیت بدون توافق هستند.

درحالیکه محافظه‌کاران پارلمان فاقد اکثریت هستند، حتی یک شورش اقلیت علیه آقای جانسون می‌تواند باعث برگزاری انتخابات مجدد شود.

در بروکسل، به آقای جانسون احترام نمی‌گذارند پس این امر احتمالا او را به خروج بدون توافق سوق می‌دهد.

این مسئله در لندن هم عملکرد محبوبی نیست. بنابراین، به گزارش بی‌بی‌سی برخی از هم‌حزبی‌هایش که با خروج بدون توافق بریتانیا مخالفند، در پی تهیه یک درخواست رسمی از ملکه هستند که اگر جانسون در بروکسل به بن‌بست خورد، مهلت خروج بریتانیا به تعویق بیافتد.

همواره این احتمال وجود دارد که آقای جانسون خودش را ثابت کند و حداقل او بپذیرد که مهلت خروج بریتانیا یک بار دیگر تمدید شود.اگر این اتفاق نیافتد، سیاستمدارانی که متوجه خطر پیش روی بریتانیا شده‌اند، نباید تسلیم شوند.