سرگشاده با گزارشگر ویژه سازمان ملل

احمد قویدل

 فعال مدنی

درباره گزارشگران سازمان ملل متحد فارغ از اینکه سال‌هاست ضرورت تغییر ساختارهای سازمان ملل به علت عدم کارایی موثر غیر قابل انکار است، اما در هر صورت فرصتی ارزنده‌ای پیش آمده است که فارغ از رویکردهای امنیتی امکان ملاقات این نماینده با جامعه مدنی ایران به خصوص سازمان‌های مردم نهاد فراهم گردد. 

البته اثرات تحریم‌های یکجانبه، غیرانسانی و غیرقانونی آمریکا علیه مردم ایران آنچنان آشکار است که بدون بازدید میدانی از طریق شاخص‌های اقتصادی کشور در حوزه‌های مختلف برای کارشناسان سازمان ملل متحد قابل لمس است. 

شاید به جرئت بتوان گفت اثرات تحریم در حوزه سلامت از جمله مواردی است که در حضور میدانی گزارشگر ویژه سازمان ملل می‌تواند نتایجی فرای آمارها و شاخص‌های اقتصادی داشته باشد، فجایع انسانی که در سایه این تحریم‌های یکجانبه و غیرقانونی را به مردم ایران تحمیل نموده است را نزد مردم و سران کشورهای جهان آشکارتر نماید. 

نگارنده بارها به این حقیقت تلخ اشاره داشته‌ام که معافیت اعلام شده توسط خزانه‌داری آمریکا مبنی بر تحریم نبودن دارو و تجهیزات پزشکی یک دروغ بزرگ و برای گریز از فشار افکار عمومی مردم جهان است. دارو و تجهیزات پزشکی کالاست و خرید آن‌ها نیازمند سیستم‌های بانکی، باربری و بیمه‌هایی است که تمامی این ساختار مشمول تحریم‌های غیرانسانی و غیرقانونی آمریکا بوده و است.

خانم دوهان! آمریکا چگونه می‌تواند مدعی باشد که دارو و تجهیزات پزشکی مشمول تحریم‌های یکجانبه و غیرقانونی او و متحدینش نیست؟ در حالیکه بانک‌های اصلی کشور ما مشمول تحریم‌های همه‌جانبه آمریکا بوده است. ارز مورد نیاز این خریدها چگونه باید تامین شده و بشود؟ 

آمریکا فروش نفت یک کشور متکی به اقتصاد نفتی را تحریم می‌کند! اساسا نمی‌گذارد در آمدهای کشور محقق گردد. بانک‌های ایران را تحریم می‌کند. شرکت‌های تجاری (فروشندگان کالا از جمله دارو تجهیزات پزشکی) را از معامله با ایران بر حذر می‌دارد و در انتها اعلام می‌کند دارو مشمول تحریم نیست.‌ مگر دارو و تجهیزات پزشکی را مانند کالاهای دیگر نمی‌فروشند؟ بهای آن چگونه باید انتقال پیدا کند؟ پرداخت یک حق عضویت چند صد دلاری انجمن‌های علمی به سازمان‌های بین المللی که عضو آن‌ها هستند از طریق سیستم‌های بانکی رسمی میسر نیست و باید به واسطه‌های بی‌نشان سپرده شود. چگونه میلیون‌ها دلار ارز حوزه دارو به کشورهای مختلف قابل انتقال بوده و هست؟

خانم دوهان! واقعیت این است که آمریکا ایران را درگیر یک جنگ خاموش نموده است. جنگی که هنوز ساختارهای سازمان ملل متحد برای آن قانونی تدوین نکرده است. این پدیده تحریم یکجانبه انعکاسی از قلدری یک کشور است که بزرگترین اقتصادهای جهان را در اختیار دارد و می‌تواند به صورت غیرقانونی فارغ از مقررات شورای امنیت اقدام به محاصره اقتصادی ایران بنماید. حق وتو را نیز در جیب دارد و ساختارهای سازمان ملل را به سادگی به سخره می‌گیرد.

خانم دوهان! باور کنید تحریم، جنگی بدون مقررات بین المللی است. 

شما کنشگر صلح هستید و بی‌تردید درک عینی از جنگ دارید. به قوانین بین المللی حاکم بر جنگ‌ها واقف هستید. شما بهتر از ما می‌دانید که یکی از محوری‌ترین مباحث قابل توجه در مقررات و قوانین بین المللی جنگ محافظت از غیرنظامیان، به خصوص کودکان، زنان، سالخوردگان و بیماران است.‌ بر عکس در تحریم که جنگ خاموش است غیر نظامیان اساسا هدف این جنگ قرار دارند. مبنای تحریم گرفتار شدن مردم در زنجیره معیوب تامین معیشت و سلامت است.‌ در جنگ خاموش دولت در عرصه نبرد نیست. مردم هدف هستند. کنگره آمریکا هر چند وقت یکبار تلاش می‌کند فارغ از شرایط زندگی مردم دور جدیدی از تحریم‌ها را به مردم ایران تحمیل نماید.‌

در حالیکه در جنگ های کلاسیک هر نوع تعرض آشکار به غیرنظامیان مستوجب مجازات‌های بین المللی تا سطح جنایتکار جنگی است، اما در جنگ خاموش اساسا استراتژی آن هدف قرار دادن غیرنظامیان است. بیمارانی که در بیمارستان‌ها داروهای مورد نیازشان در دسترس‌شان قرار ندارد. تجهیزات پزشکی که حتی پشتیبانی فنی آن‌ها نبز قطع می‌شود و جان‌هایی که در مسیر این حصر آمریکایی از دست می‌رود. 

در شرایط جنگی فساد ریشه می‌دواند. چه در کشور مورد تهاجم چه در کشوری که تهاجم را سازمان داده است. نبرد خاموش از این قاعده جنگی پیروی می‌کند. مردم از این حوزه نیز رنج فراوان می کشند. وقتی پول از مناسبات بانکی و رسمی به چمدان منتقل شود و کالا از مجاری رسمی باربری به مسیرهای غیررسمی هدایت شود، هیچ انضباط مالی و نظارتی بر مناسبات آن قابل تصور نیست. صنف جدیدی با ملیت‌های مختلف بر بستر تحریم‌ها متولد شده که نام آن "کاسبان تحریم" است. 

شما اول باور کنید تحریم جنگ است، بعد می‌توانید به عنوان یک کنشگر جهانی صلح برای توقف این جنگ خاموش تلاش کنید.