کرونا و دروغ‌های مقدس!

مستقل آنلاین، حمید احراری، فعال اجتماعی/

یکی از مشکلاتی که این روزها بیش از گذشته مشاهده می‌شود، از بین بردن اعتماد عمومی نسبت به نظام سلامت کشور است. مسئولین دروغ گفتند، قبول! اگر دروغگویی بد است، چرا روشنفکران دروغ می‌گویند؟! چرا آن‌ها تحلیل‌های دروغین و مأیوس‌کننده را به بهانۀ کرونا در کانال‌های ماهواره‌ای و شبکه‌های اجتماعی نشر می‌کنند؟  

نظام سلامت ایران با همۀ عیب و ایرادهایش یکی از ۱۰ نظام سلامت کارآمد در جهان است. نظام سلامت ما با کشور چین و آلمان قابل مقایسه نیست، اما در مقایسه با بسیاری از کشورهای جهان از جمله آمریکا، کارآمدتر و قابلیت دسترسی و عمومیت و پوشش گسترده‌تری دارد. چرا کسی به کمبود ماسک در اروپا و کره جنوبی ایراد نمی‌گیرد؟! چرا کسی کره‌جنوبی و ژاپن و امارات را به دروغ متهم نمی‌کند. چرا به آمار نیم درصدی تلفات کره شک نمی‌کند؛ امروز تعداد مبتلایان کره از مرز ۲۳۰۰ تن گذشت، مگر کرونا درمان دارد؟ مگر نژاد و ملیت می‌شناسد؟ خبر دروغ بحرین را مبنی بر ورود ویروس از ایران را عَلَم می‌کنند، مگر پروازی و رفت و آمدی بین بحرین و ایران برقرار است که یک ایرانی مبتلا به بحرین رفته و ویروس را به آنجا برده است!؟ تناقضات آماری چین و ژاپن هم مانند تناقضات آمار بهداشتی در ایران است، نرخ مرگ و میر مبتلایان را بهانه نکنیم. در تاریخ دوم فوریه نرخ مرگ و میر در چین ۴۸ درصد برآورد شده بود، بی‌درنگ همه چین را به دروغگویی و پنهان‌کاری متهم کردند، دلیل آن ناشناخته بودن این ویروس و عدم مراجعه بیماران برای تست بود، اما به تدریج با اطلاع‌رسانی و مشارکت عمومی این نرخ رو به کاهش گذاشت و امروز در چین، نسبت درگذشتگان به کل کسانی که دورۀ بیماری را طی کرده‌اند، به ۷ درصد کاهش یافته است. عدد ۲ درصد که همۀ رسانه‌ها و از جمله برخی روشنفکران ما به آن استناد می‌کنند، نسبت فوت شدگان به کل بیماران است، این عدد، عددی گمراه کننده است. در همین لحظه حدود ۸۴ هزار بیمار کرونا شناسایی و حدود ۲۸۵۰ نفر فوت شده‌اند و ۳۶ هزار نفر در شرایط میانه و حدود ۸ هزار نفر در شرایط بحرانی به سر می‌برند و حدود ۳۶ هزار نفر دوران بیماری را به سلامت طی کرده‌اند. بگذاریم دورۀ درمان بقیه طی شود، آنگاه قلم برداریم و نرخ تلفات به مبتلایان را نقد کنیم.  

فراموش نکنیم که ایران در تحریم گسترده و از جمله تحریم دارویی به‌سر می‌برد و آمریکایی‌ها به دروغ می‌گویند که ایران تحریم دارویی نیست. مدت‌هاست که روال‌های بانکی برای مبادلات کارخانجات دارویی مسدود شده یا با مشکلات عدیده‌ای روبروست. چرا کسی نمی‌گوید که به دلیل تحریم، خرید مواد اولیه آزمایشگاهی با هزار مانع اداری و بانکی روبروست؟ چرا کسی به کمبود بودجه سلامت به دلیل تحریم نفتی توجه نمی‌کند؟  بسیاری از روشنفکران و طبقۀ متوسط جامعۀ ما با سیاست‌های جاری در جمهوری اسلامی موافق نیستند، از رای ۲۰ درصدی مردم در انتخابات اخیر مشخص است که تعداد مخالفان از موافقان، حداقل در شهرها و کلان‌شهرها و به‌ویژه پایتخت پیشی گرفته است. اما این مسئله، ترویج فرهنگ "دروغ مقدس" توسط خبرنگاران، تحلیل‌گران و اپوزوسیون را توجیه نمی‌کند. سیاه کردن چهرۀ نظام سلامت که بجز وزیر و چند معاونش، بقیه، بخشی از همین طبقۀ متوسط شهری هستند، مصداق خودزنی و ترویج دروغ مقدس است. سه روز پیش یک پرستار ۲۵ ساله لاهیجانی جانش را برای حفظ جان و سلامت هموطنانش از دست داد. این نظام سلامت، مرگ و میر کودکان را طی دو دهه به طرز بی‌نظیری کنترل کرده است. همین ساختار قابل نقد نظام سلامت، بیش از ۸۰ درصد هزینه‌های درمان را پوشش می‌دهد. در این فضای آلودۀ رسانه‌ای، اگر کسی همچون من ادعا کند که نظام سلامت ایران، از آمریکا و کانادا کارآمدتر است، او را به راست‌روی و هم‌پیالگی با نظام جمهوری اسلامی متهم خواهند کرد تا دروغ‌های مقدسشان (که برای مبارزه با جمهوری اسلامی می‌پراکنند) توجیه کنند. توجیه جنگ و تحریم به دلیل مخالفت با نظام و ترویج مرگ و اضطراب برای کودکان و محرومان و بیماران صعب العلاج به دلیل غیردموکراتیک بودن نهاد انتخابات، همچون آتش زدن سینما رکس آبادان برای اهداف مقدس! زشت و غیرقابل بخشش است.  

یادمان نرود که روزگاری با همین روش (یعنی انتساب دروغ برای هدف‌های مقدس) آتش زدن سینما رکس آبادان به شهربانی و ساواک آبادان نسبت داده شد. بعد از پیروزی انقلاب، مشخص شد که یکی از همین افرادی که با رژیم شاه مخالف بوده، چنان جنایتی را مرتکب شده است. امروز هم، برخی برای اسقاط رژیم جمهوری اسلامی، حاضرند که هر خبر بد یا هر مشکلی را با دروغ و اتهام برجسته کنند و با یک کلاغ، چهل کلاغ خواب بیماران سرطانی، کلیوی، MS و HIV و ... را به کابوس بدل کنند.  

نظام سلامت ایران، طی ۴۰ سال، با تلاش ۱۲۰ هزار پزشک، ۲۰۰ هزار پرستار، ۲۲ هزار درمانگاه روستایی، ۲۰ هزار استاد پزشکی و ۱۳۰ هزار تخت بیمارستانی با ضریب اشغال ۴۵ درصد و تأمین حدود ۹۴ درصد داروی مورد نیاز مردم، با انواع کمبودهای ناشی از تحریم، در حال تلاش برای مقابله با بحران کرونا است. در کشور ما امید زندگی طی ۴۰ سال، به میزان ۲۰ سال افزایش یافته و از ۵۴ سال در سال ۵۷ به ۷۴ سال در سال ۹۵ رسیده است، این امر یعنی کارآمدی نظام سلامت که حاصل گسترش زیرساخت‌ها، افزایش نسبت پزشک به جمعیت و البته ارتقای فرهنگ بهداشتی جامعه است. در کشوری که منبع اصلی درآمد آن صادرات نفت خام بوده و طی چهل سال درآمد سرانه‌اش بیش از ۳۰ درصد کاهش یافته، اگر هزینۀ بهداشت به GDP آن ۴/۲ درصد است و طی ۵ سال (۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰) هزینۀ سرانۀ بهداشت آن به بیش از ۲ برابر افزایش یافته، نقد وارد است، اما اتهام و جعل اخبار نه! شاید مهمترین مشکل ما در ایران بی‌اعتمادی و شکاف بین دولت و ملت است؛ بی‌اعتنایی جامعه به توصیه‌های شبکۀ بهداشت و همچنین پنهان‌کاری دولتی، حاصل شکاف دولت ـ ملت است. اما اگر ایران و مردم ایران را دوست داریم، ویروس کرونا را بهانۀ تسویه حساب‌های سیاسی نکنیم.

 این رقابت برای یاس‌پراکنی و دروغگویی به نفع کشور و ملت نیست. بی‌اعتمادی به نظام سلامت، کمکی به مردم ایران نمی‌کند. در همین روزها سیل سهمگین استان‌های غربی کشورمان را در نوردید، اما بدون تلفات جانی آمد و رفت؛ در حالی‌که کشور در تب و تاب اضطراب کرونا می‌سوخت. چرا کسی به کارآمدی سازوکار حوادث غیر مترقبه اعتراف نمی‌کند. مخالف بودن با کینه‌توزی متفاوت است.  دشمنی با یک قوم نباید ما را از راه عدالت و انصاف خارج کند. همین!