امنیت ملی با تقویت حوزه سلامت

 مستقل آنلاین، علیرضا حاجی‌طرخانی، روزنامه‌نگار/

بلای کرونا وارد ایران شده است و آمار کشته شدگان در چند روز گذشته نشان می‌دهد که اپیدمی این ویروس در کشور به سرعت در حال گسترش است. به رغم هشدارهای روزانه وزارت بهداشت و تعطیلی اجباری مدارس و بسیاری از مراکز آموزشی و دانشگاهی کشور باز هم شاهد ابتلای شمار قابل توجهی از مردم و شنیدن اخبار مرگ و میر در رسانه‌ها و فضای مجازی هستیم.

اظهارات ضد و نقیض مسئولین در چگونگی ورود ویروس کرونا به کشور، توصیه‌های متفاوت در روش‌های پیشگیری از آن و بحران دسترسی به خدمات بهداشتی مقابله با ویروس، یک فضای بی‌اعتمادی نسبت به دولت پدید آورده است، همه این آشفتگی‌ها با پیش زمینه‌های گذشته در افکار عمومی پیرامون عدم شفافیت در نحوه اطلاع‌رسانی افزایش بهای بنزین، آمار قربانیان حوادث آبان ۹۸ و سپس رویداد تلخ هواپیمای اوکراینی دست به دست هم دادند تا این بی‌اعتمادی به یک رابطه «از مسئولین اصرار- از مردم انکار» دگرگون شود. یکی از پیامدهای این بی‌اعتمادی که در پی شیوع کرونا در ایران گریبانگیر جامعه ایران شد، اظهارنظرهای مسئولین وزارت بهداشت مبنی بر عدم افزایش قیمت ماسک و تجهیزات بهداشتی بود ولی با کمال ناباوری قیمت ماسک و تجهیزات پیشگیری و بهداشتی به شدت افزایش یافت، بطوری که یک ماسک ۳ هزار تومانی به بهای ۱۸ هزار تومان در داروخانه‌ها فروخته شد.

همچنین گزارش‌هایی از احتکار این اقلام منتشر شد. در گزارش‌های مختلف محتکران اقدام به احتکار چندصد هزار ماسک کرده بودند. این سودجویان از شرایط موجود استفاده کرده و تلاش می‌کنند با سوداگری اقدام به احتکار اقلام مربوط به این بیماری (ماسک و مواد ضدعفونی کننده) کنند که این اقدام زشت که از خوی و منش ایرانی به دور است همچنین سبب افزایش چندین برابری قیمت ماسک‌های بهداشتی، مواد ضدعفونی کننده، شوینده و تجهیزات پزشکی مورد نیاز شده است.

با وجود این که در روزهای گذشته با تلاش‌های شبانه روزی پلیس امنیت اقتصادی کشور چندین انبار احتکار کشف شده است اما همچنان شاهد احتکار گسترده این اقلام حیاتی در کشور هستیم. همگان نیک آگاهیم که احتکار به خودی خود چه از دیدگاه فقه اسلامی و چه از منظر اخلاق انسانی گناهی بزرگ و نابخشودنی است، چه بسا در این مورد خاص که ویروسی بسیار خطرناک و کشنده وارد کشور شده است، شخص محتکر چگونه و با کدام وجدان می‌پذیرد که نان حرام را به بهای جان هم میهنانش سر سفره‌ی خود و خانواده‌اش بیاورد و دستانش را در خون میلیون‌ها انسان بی‌پناه فرو برد؟

این نوع احتکار را دیگر نمی‌توان احتکار نامید، خیانت ملی و تهدیدی بزرگ برای امنیت جانی هشتاد میلیون نفری است که در این سرزمین زندگی می‌کنند و به باور این نویسنده نباید هیچگونه ترحمی نسبت به این محتکران روا داشته شود، آنگونه که خائن به مملکت را اعدام می‌کنند، محتکر لوازم ضروری حیاتی باید بداند که این کالا دیگر برنج و گوشت و مرغ و سیب زمینی نیست که چند روزی رنج گرسنگی را بر مردم تحمیل کند، بازی با جان افراد و کشتار انسان‌های بی‌گناه است.