علی نظری- سردبیر روزنامه مستقل
انتخاب بین بد و بدتر را در۱۴۰۰ تکرار نکنیم
مستقل آنلاین/درسال ۹۲ وقتی دو کاندیدای مطلوب اصلاح‌طلبان بنا به دلایلی نتوانستند به گردونه رقابت‌های انتخاباتی دوره یازدهم ریاست جمهوری ورود پیدا کنند جبهه اصلاحات به نا گزیر دل به تأیید شدگان از سوی شورای نگهبان بست.
عارف، حد یقف اصلاح طلبی بود که مورد پذیرش جناح رقیب برای رقابت در انتخابات مجوز حضور گرفت. این گزینه تحمیلی از سوی شورای نگهبان مورد اقبال برخی از طیف های اصلاح طلب قرار نگرفت.
عارف نتوانست به عنوان کاندیدای مورد اجماع همة احزاب اصلاح طلب در ۹۲ پا به عرصة رقابت‌های انتخاباتی بگذارد.
حسن روحانی اصول‌گرای معتدل با تشخیص زعمای اصلاح‌طلب، نظیر آقایان (هاشمی و خاتمی) به عنوان کاندیدای نهایی اصلاح طلبان آن‌هم با «روکش اعتدالی» در ۲۴ خرداد ۹۲ پا به عرصة نهایی انتخابات گذاشت و توانست به مدد اصلاح طلبان حائز اکثریت۵۱ درصدی آرای مردم در مرحله اول شد.
در اردیبهشت ۹۶ رویه سابق اصلاح طلبان تکرار شد و همه گروه‌های اصلاح‌طلب با تکیه بر تئوری «اکل میته» از روی اضطرار و با توجیه اینکه تندروها سر کار نیایند، به روحانی رای دادند.
منتخبان انتخابات ۹۲ و ۹۶ نشان داده است که ترجیح «انتخاب بد بر بدتر» شاید موجب پیروزی در انتخابات شود اما، هرگز نمی‌تواند برای کشور و مردم راهگشا و مفید باشد. صرف پیروزی در انتخابات یک چهرة مورد اجماع، در درازمدت حامل توسعه و تحول مثبت نخواهد بود.
تجربه دو دوره اخیر انتخابات ریاست جمهوری، مجلس و شوراها نشان داده است که ما اگر بخواهیم دوباره انتخاب خویش را به نفر تأیید شده شورای نگهبان منحصر کنیم، نتیجه مانند امروز چنین می‌شود که مردم از قدرت صندوق‌های رای در حل مشکلات اساسی جامعه مایوس میشوند!
پیامد منفی حضور ۲ دوره‌ای روحانی در هرم قدرت، این گونه نتیجه داده است که اصلاح طلبان، سرمایه بزرگ اجتماعی خویش را از دست داده و چنانچه شواهد نشان می‌دهد؛ بهترین موقعیت برای جریان راست افراطی فراهم می‌آید که در ۱۴۰۰ در غیاب مردم و در یک انتخابات حداقلی به پیروزی محتملی دست یابند.
برخی از دوستان نظیر آقای مهندس بهزاد نبوی براین عقیده‌اند که در ۱۴۰۰ باید با اصول‌گرایان معتدل ائتلاف کنیم تا تندروها به قدرت نرسند.
عملکرد پرانتقاد منتخب انتخابات دوره‌های اخیر موجب شد جبهه اصلاحات، بدهکار افکار عمومی شده و در قماری بزرگ، کل اندوخته خویش را بر باد دهد.
شخصیت محترمی چون بهزاد نبوی که برخلاف اصلاح‌طلبان حکومتی در شرکت سهامی «اعتدالی و اصلاحات» شراکتی نداشته، نباید راهکاری دهد که دوبار از یک سوراخ گزیده شویم.
البته طبق شواهد و قرائن بعید است که مردم به سبک انتخابات قبلی دنباله‌رو اصلاح‌طلبان باشند.
آیا قرار است همچنان بر مدار دور و تسلسل حرکت کنیم؟
گیریم که اصلاح طلبان در ۱۴۰۰ بتوانند با حمایت از کاندیدایی چون علی لاریجانی به توافق و سپس به پیروزی برسند، چه افق روشنی پیشِ روی مردم در چنین انتخاباتی خواهد بود؟
سوال دیگر از حامیان نظریه ائتلاف با اصول‌گرایان معتدل این است که حضوری دوباره درانتخابات بین بد و بدتر، مانند مسابقه فوتبالی است که ارنج تیم خویش را به رقیبمان بسپاریم و علاوه بر این رقیب زیاده‌خواه حتی به ما اجازه ندهد که تیم‌های اول تا ششم خویش را به میدان رقابت بفرستیم!
جناب آقای نبوی عزیز؛ در دو انتخابات ۹۲و ۹۶ ، رئیس جمهور مورد حمایت‌مان، لیست امید شورای پنجم و مجلس دهم (بانتایج ۲۱ بر صفر و ۳۰ بر صفر) به پیروزی مطلق رسیدند، این پیروزی‌ها چه دستاورد امید بخشی برای بهبود زندگی مردم داشته است؟
شرکت در انتخابات حداقلی یا همان انتخاب تحمیلی بین بد و بدتر و آن‌هم با توسل به قاعده «اکل میته» چه فایده‌ای برای مردم ایران دارد که شما برای ۱۴۰۰ دوباره همین شیوه را توصیه می‌نمایید؟
حامیان جامعه مدنی که بیشترین نقش را در پیروزی دو دوره‌ای روحانی، لیست امید مجلس دهم و شورای پنجم داشته‌اند، امروز هیچ توجیهی برای شرکت در انتخابات مجلس یازدهم و دوره سیزدهم ریاست جمهوری ندارند که بخواهند دوباره ناگزیر به انتخاب «گزینه بد» باشند!
جناب آقای نبوی عزیز! خوب بخاطر دارید درسال۸۴ تندروها، انتخابات ریاست جمهوری را از اصلاح‌طلبان بردند و متعاقبا عنان اختیار سه قوه کشور را در دست گرفتند! اما با گذشت ۸ سال آنچنان در جامعه منفور شدند که وقتی حسن روحانی در سال ۹۲ با ۳ درصد آرای اولین نظرسنجی، توانست حمایت اصلاح‌طلبان را جلب نماید به راحتی به سبد آرای ۱۹ میلیونی دست یافت!
اما اکنون که در۲ سال باقیمانده دوره دوم ریاست جمهوری روحانی قرار گرفته‌ایم، آیا هنوز همفکران بنده و جنابعالی قادر به جلب اعتماد مجدد مردم برای کاندیدای مورد ائتلاف اصلاح طلبان و اصول‌گرایان معتدل در ۱۴۰۰ هستند؟
ارسال نظر