زنگ خطر
امیررضا نظری
روزنامه‌نگار
روز شنبه کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در دیداری مشترک با شی جینگ پینگ به رایزنی و گفتگو پرداختند و درنهایت ۲ بیانیه صادر شد؛ نخست بیانیه مشترک چین و عربستان بود که در این بیانیه بر اهمیت احترام ایران به اصول حسن همجواری و عدم دخالت این کشور در امور داخلی کشورها تاکید کردند و دیگری بیانیه مشترک چین و شورای همکاری خلیج فارس بود که در آن به ادعای بی‌اساس امارات درباره جزایر ۳ گانه رسمیت بخشیده بود.
این اقدام پکن و زیر سوال بردن تمامیت ارضی کشور موجب خشم و اعتراض بسیاری از صاحبنظران و تحلیلگران شد، اما دولت هیچ اقدام مناسبی برای پاسخ به این ادعا انجام نداد. هرچند در غروب شنبه خبری منتشر شد، مبنی بر اینکه وزارت خارجه سفیر چین را احظار کرد و مراتب اعتراض تهران را به او اعلام کرده است.
این اقدام کم و ناکافی برای بسیاری سوال‌برانگیز شد، با این مضمون که چرا دولت و وزارت خارجه که موظف به تأمین منافع ملی کشور هستند در برابر گستاخی یک کشور خارجی این چنین منفعلانه عمل کردند.
برای بسیاری مبهم و سوال انگیز است که دولت ایران چه نیازی به پکن دارد که این چنین در برابر اقدام ضد ایرانی چین سکوت اختیار کرده است؟ پاسخ سوال شاید برای افکار عمومی نامشخص باشد اما بنظر می‌رسد دلیل اصلی آن انفعال بالای دولت و خودباختگی در برابر پکن است. ۴ ماه پیش که نانسی پلوسی به تایوان رفت، سخنگوی بی‌تدبیر وزارت خارجه در اقدامی عجیب و همراه با دولت چین این سفر را محکوم کرد و تمامیت ارضی چین را مهم دانست!
اکنون باید از آقای کنعانی پرسید چرا وزارت خارجه دولت سیزدهم تا این اندازه خود را در برابر منافع ملی چین مسئول می‌داند؟
اینکه پکن متحد راهبردی ایران است صحیح اما به چه دلیل باید اجازه داد تا دولتی خارجی، همگام با امارات این ادعای ضد ایرانی را مطرح کند؟
از طرفی سوال دیگر این است چرا قطر و عمان که از متحدین منطقه‌ای ما به شمار می‌آیند و دولت سیزدهم نیز خود را به رجحان دادن همسایگان بر غرب موظف می‌داند، این ۲ کشور نیز با امارات همراه شوند؟!
وزیر امور خارجه که خود را متخصص خاورمیانه می‌داند به چه دلیل سیاست خارجی را به نقطه‌ای رسانده که متحد راهبردی و دوستان منطقه‌ای ما با امارات و عربستان همراه و همگام می‌شوند؟!
واکنشی در اندازه نگارش توئیت به زبان فارسی آن هم با لحنی بسیار ملایم چه دلیلی دارد؟ دولت‌های چین، آمریکا، انگلیس، روسیه و اساسا هر کشور دیگری در جهان خود را موظف به تامین منافع ملی کشورش می‌داند. اینکه توقع داشته باشیم به صرف علاقه ما به چین، آن کشور هم منافع خود را به منافع ما گره بزند تصوری ساده‌اندیشانه و بی‌خردانه است. اما توقع اینکه دولت به احضار سفیر بسنده نکند و جوابی در خور به این بیانیه بدهد، بی‌جا و زیاد نیست.
اینکه سوال شود چرا همسایگان و متحدان منطقه‌ای ما به تدریج در حال تنها گذاشتن ما هستند سوال عجیبی نیست.
این اقدام بیش از هر چیز به مثابه زنگ خطر بود، چنانچه دولت در سیاست خارجی همچنان منفعلانه عمل کند و به انشقاق و اختلاف با متحدان دامن بزند، هشداری برای کشور است. پس لازم است تا دیر نشده دولت این پیام را از اتفاقات اطرافمان بگیرد و بشنود.
ارسال نظر