چرا مرجعیت رسانه‌های داخلی از بین رفت؟
امید فراغت
روزنامه‌نگار
نکته مهم و کلیدی این است که فناوری و تکنولوژی جوامع گوناگون را تبدیل به شهروندان جهانی کرده است. بنابراین جامعه امروز ایران نیز از این واقعیت جهانی مستثنی نیست پس باید پذیرفت شهروندان ایران نیز، شهروندان جهانی شده‌اند. در جهان یکپارچه امروز، همه چیز به هم ربط دارد. همان‌طور که رسانه ملی جمهوری اسلامی کوچک‌ترین اعتراض اقتصادی، سیاسی و ... در آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان و ... را در شبکه‌های مختلف تلویزیون به نمایش در‌می‌آورد رسانه‌های جهانی هم همین خاصیت را دارند.
متاسفانه مسئولان مملکت هنوز نپذیرفته‌اند که شهروندان ایران طبیعت انسانی دارند و طبع انسان هم در فضایی که احساس خفقان، ناامیدی و بی‌پشت و پناهی کند ناخودآگاه به دنبال رهایی، امید و پشت و پناه می‌روند. چرا اکثریت ملت به دنبال فیلتر‌شکن می‌روند؟ پاسخ ساده است چون فیلتر وجود دارد! برای مثال وقتی رسانه ملی خاصیت ملی شدن را از دست بدهد و به تعبیری به تریبون اقلیت یا افراد و جریان‌های خاص، تغییر و تبدیل پیدا کند واضح است که جامعه به دنبال تریبونی سوق پیدا می‌کند تا بتواند خواست و مطالبات و همچنین صدای‌شان را به گوش جهان برسانند.
چرا مسئولان مملکت نمی‌خواهند بپذیرند تلویزیون‌های خارجی و اینترنشنال‌ها چه وابسته یا غیر‌وابسته چه با هدف یا بی‌هدف، وظیفه ذاتی رسانه‌ای خودشان را دارند اما این شما هستید که اکثریت جامعه را به سمت و سوی آنان می‌برید! سوال مهم و اساسی دیگر این‌که آیا رسانه ملی یا به تعبیر جامعه امروز که اسم رسانه میلی روی آن گذاشته‌اند، توانسته است ذائقه متکثر اکثریت ملت امروز ایران را تامین کند؟ چرا مسئولان نمی‌خواهند بپذیرند که جامعه امروز ایران حرف و سخن نشنیده شده بسیار دارد؟ چرا نمی‌خواهند بپذیرند جامعه امروز ایران خواست و مطالبات بسیار دارد؟ ملت انتظار دارد همان‌طور که موافقان و هواداران به رسمیت شناخته می‌شوند مخالفان، مطالبه‌گران و دگر‌اندیشان هم به رسمیت شناخته شوند.
چرا مسئولان جمهوری اسلامی به رابطه‌شان با ملت نگاه واقعی ندارند؟ سال‌هاست نخبگان، روشنفکران، روزنامه‌نگاران و دانشگاهیان و حوزویان واقعیت‌نگر به فاصله و شکاف ملت- دولت به معنی و مفهوم عام هشدار داده‌اند، چرا توجه نکردید؟ وقتی رابطه ملت و مسئولان آسیب‌پذیر شده است و در فضای عدم فهم وعدم درک و شناخت متقابل باشد هر چه ملت بگوید و بخواهد، مسئولان توجه نمی‌کنند بر همین اساس هر چه هم مسئولان بگویند، مردم توجه نمی‌کنند و به تعبیری لج و لجبازی هم می‌کنند.
برای مثال اگر مسئولان بگویند تلویزیون‌های فارسی‌زبان خارجی بد یا دشمن هستند، مردم مخالف توجه بیشتری به آنان می‌کنند. نکته مهم و پایانی این‌که جامعه امروز ایران تریبون می‌خواهد اگر رسانه ملی تریبون اکثریت ملت نباشد ناخودآگاه به دنبال تریبون، پناهگاه و دادرس می‌روند و این اتفاق بدیهی در ساختار ذهنی و روح و روان بشر نهادینه شده است. اگر هم خودتان اکنون جای ملت معترض بودید اگر تریبون نداشتید حتما به دنبال تریبون می‌رفتید!
ارسال نظر