نتایج اعزام یک جفت قورباغه‌ به فضا!

 در ۹ نوامبر ۱۹۷۰ ناسا کاری را انجام داد که قبلاً هرگز انجام نشده بود. ناسا دو قورباغه بزرگ را که کاملاً از سفر بی بازگشت خود به فضا بی‌خبر بودند، در یک ماهواره کوچک کنار هم نشاند و روانه فضا کرد.

گروهی از محققان ناسا این دو قورباغه را به همراه انواع حسگرهای فنی به فضا پرتاب کردند تا اثرات گرانش را بررسی کنند. قورباغه‌ها به مدت شش روز در حالی که توسط دانشمندان بر روی زمین پایش می‌شدند، در مدار زمین می‌چرخیدند.

این آزمایشِ به ظاهر بی‌معنی برای اولین بار در سال ۱۹۶۵ توسط دکتر "تورکواتو گوالتیروتی" دانشمند مرکز تحقیقات "ایمز"(Ames) مطرح شد. او و سایر اعضای گروهش می‌خواستند بدانند که مکانیسم تعادل گوش داخلی قورباغه که "اوتولیت"(Otolith) نامیده می‌شود، در شرایط ریزگرانش چگونه عمل می‌کند. اعتقاد بر این بود که درک این امر به ما امکان درک بیشتری از چگونگی تحت تأثیر قرار گرفتن بدن انسان در موقعیت‌های مشابه می‌دهد.

این دو قورباغه بد اقبال در ماموریتی به نام "OFO ۱" با یک موشک و در یک غلاف سفارشی پر شده از تجهیزات پشتیبانی از زندگی و انواع نمایشگرها که داده‌ها را به ایستگاه کنترل روی زمین می‌فرستادند، به فضا رفتند.

هر قورباغه به یک حسگر نوار قلب ECG، الکترودهای شناور خنثی و یک پیش تقویت کننده برای تقویت سیگنال مجهز شده بود. سپس قورباغه‌ها به یک ماژول روی یک سانتریفیوژ متصل شدند که آنها را در یک فضاپیمای کوچک ۳۰ در ۴۷ اینچی قرار می‌داد. از سانتریفیوژ برای چرخاندن قورباغه‌ها و به منظور ایجاد کمی گرانش برای کنترل داده‌های محققان استفاده شد.

الکتروکاردیوگرام یا نوار قلب به نمودار ثبت‌ شده تغییرات پتانسیل الکتریکی ناشی از تحریک عضله قلب گفته می‌شود و معمولاً با مخفف ECG مشخص می‌شود. دستگاه الکتروکاردیوگراف، این نمودار را بر روی نوار کاغذی خط‌کشی‌ شده‌ای که ویژه این کار است، به‌طور پیوسته ضبط می‌کند. اطلاعاتی که روی الکتروکاردیوگرام ضبط می‌شود نشان‌دهنده امواج الکتریکی محرک قلب است. این امواج نمایشگر مراحل مختلف تحریکات قلبی هستند. نموداری را که رسم می‌شود «الکتروکاردیوگرام» می‌نامند. پزشکان می‌توانند از روی این منحنی به نحوه عملکرد قلب پی ببرند. هر منحنی شامل سه موج است. موج p فعالیت الکتریکی دهلیزها، موج QRS فعالیت الکتریکی بطن‌ها و موج T استراحت بطن‌ها را نمایش می‌دهد.

هر غلافی که این دو قورباغه در آن قرار گرفته بودند با آب محاصره شده بود و هر قورباغه مجهز به ریه مصنوعی و بخاری مخصوص به خود بود که به آنها کمک می‌کرد تا زنده بمانند.

دانشمندان در حین جراحی پیش از پرواز، توانایی حرکت را با مسدود کردن انتهای عصبی آنها از آنها گرفتند.

همه این‌ها شاید برای دیدن اینکه چگونه قورباغه‌ها نسبت به گرانش در فضا واکنش نشان می‌دهند، دردسر بزرگی به نظر برسد، اما این آزمایش موفقیت آمیز بود.

نوار قلبی اندازه گیری شده توسط حسگرهای ECG نشان داد که قورباغه‌ها در کل زمان پرواز از سلامت خوبی برخوردار بوده‌اند. حتی با بروز دو نقص در تجهیزات در طول پرواز، ماهواره و همه اجزای آن قادر به عملکرد خوبی در تمام مدت ماموریت شش روزه بودند.

بعد از اینکه محققان توانستند داده‌ها را بررسی کنند، دریافتند که پس از گذشت چند روز، اوتولیت‌های قورباغه‌ها عادی شده است و این نشان می‌دهد که آنها قادر به سازگاری با شرایط ریزگرانش هستند.

ناسا با این آزمایش به نوبه خود توانست با تصویری واضح‌تر از چگونگی واکنش انسان در برابر ماندگاری طولانی مدت در فضا مواجه شود و به جلو حرکت کند.

بنابراین در سال ۱۹۷۰ ناسا ماهواره‌ای پر از آب و دو قورباغه را به فضا فرستاد تا بتواند اثرات جاذبه را مطالعه کند و به همین دلیل ما اکنون می‌دانیم قورباغه‌ها دقیقاً چگونه نسبت به بی‌وزنی واکنش نشان می‌دهند. به هر حال دنیای علم عجیب است و گاهی کارهای عجیب در آن انجام می‌گیرد.