روش هایی که شما را صاحب فرزند می کند

سیمین ظفردوست فلوشیپ نازایی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه ابن‌سینا درباره روش‌های حفظ باروری در مبتلایان به سرطان اظهار کرد: امروزه نسبت به گذشته احتمال زنده ماندن و طول عمر بر اثر ابتلا به بیماری‌هایی مانند سرطان افزایش پیدا کرده است و ما با گروهی از مبتلایان به سرطان مواجه هستیم که در سنین باروری هستند و سرطان آن‌ها بهبود یافته است، ولی اکنون قدرت باروری خود را از دست داده‌اند.

او بیان کرد: بر اساس آمار‌ حدود ۲درصد از زنان در سنین باروری به دنبال ابتلا به سرطان، شیمی درمانی و رادیوتراپی دچار کاهش شدید قدرت باروری می‌شوند. ذخیره تخمدانی هر فرد در طول زندگی ثابت و تجدیدناپذیر است به همین علت آسیبی که به شخص وارد می‌شود، برگشت‌پذیر نیست. مطالعه‌ای در آمریکا انجام شده است که نشان می‌دهد حدود چهار هزار کودک سرطانی که شیمی درمانی می‌شوند، در معرض عقیمی (ناباروری) قرار می‌گیرند.

موثرترین روش‌های حفظ باروری در زنان

این فلوشیپ نازایی افزود: به طور کلی سه روش فریز تخمک، بافت تخمدان و جنین برای حفظ باروری زنان به کار می‌روند که بر اساس سن فرد، متاهل یا مجرد بودن و اینکه آیا شخص به بلوغ رسیده است یا خیر، این روش‌ها استفاده می‌شوند. به طور مثال دختری که قبل از سن بلوغ بوده و مبتلا به سرطان است که باید شیمی درمانی یا رادیوتراپی شود باید برای حفظ باروری از روش فریز بافت تخمدان استفاده کند، زنانی که مجرد بوده و در دوران قاعدگی قرار دارند، در این صورت روش‌های فریز تخمک و بافت تخمدان برای حفظ باروری آنها استفاده می‌شود و روش فریز جنین تنها برای زنان متاهل کاربرد دارد.

چه زمانی روش‌های حفظ باروری برای مبتلایان به سرطان استفاده می‌شوند؟

ظفردوست تاکید کرد: متخصص آنکولوژیست نخستین فردی است که بر اساس عواملی مانند: سن بیمار، شدت بیماری سرطان، ناحیه‌ای که سرطان آن را درگیر کرده است، دارو‌هایی که فرد مصرف می‌کند و میزان بقای فرد تعیین می‌کند که آیا روش‌های حفظ باروری اکنون برای شخص مبتلا به سرطان موثر هستند یا خیر؟، بنابراین در صورت نیاز به این روش‌ها، متخصص آنکولوژیست قبل از انجام شیمی درمانی، بیمار را به متخصص نازایی ارجاع می‌دهد.

او یادآوری کرد: از دیگر روش‌های حفظ باروری که به تازگی مطرح شده‌اند، می‌توان به استفاده از سلول‌های بنیادی مغز استخوان و خون قاعدگی اشاره کرد. البته مطالعات درباره اثربخشی این روش‌ها هنوز در مراحل حیوانی خود قرار دارد و تاکنون تنها چند مطالعه انگشت‌شمار در مورد انسان انجام شده است، بنابراین اظهار نظر درباره موثر بودن این روش‌ها در آینده به مطالعات بیشتری نیاز دارد.