چگونه در زندگی بیشتر شادی را احساس کنیم؟

محمدرضا خدایی روانپزشک و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی درباره هورمون‌های شادی‌آور اظهار کرد: هورمون‌هایی به نام هورمون‌های شادی‌آور به طور اختصاصی نداریم بلکه برخی هورمون‌ها و عصب‌رسان‌ها بر خلق‌وخو، هیجان، شناخت و دید انسان‌ها اثر می‌گذارند که از جمله هورمون‌هایی که در این زمینه نقش بیشتری دارند، می‌توان به هورمونی که غده تیروئید ترشح می‌کند و هورمون غده فوق کلیه به نام کورتیزول اشاره کرد.

 شادی و خوشحالی

او بیان کرد: هورمون ملاتونین در خواب نقش دارد و عصب‌رسان‌هایی به نام آدرنالین، نورآدرنالین، سروتونین و گلوتامات بیشتر مسئول تنظیم هیجانات و خلق‌وخو هستند، بنابراین اگر تنظیم این عصب‌رسان‌ها یا میزان ترشح هورمون‌های کورتیزول و غده تیروئید به هم بخورد، افراد به افسردگی دچار می‌شوند.

چگونه انسان شادابی در زندگی باشیم؟ 

این روانپزشک افزود: انسان سالم فردی است که از خود و محیط اطرافش راضی باشد، فردی که از خودش رضایت داشته باشد، شادابی درونی دارد و این شادابی و نشاط را می‌تواند به دیگران هم انتقال بدهد. افراد شاداب، خوش‌بین هستند، دید جامع‌تری نسبت به پیرامون خود دارند، سریع تصمیم نمی‌گیرند و دیگران را هم سریع قضاوت نمی‌کنند، این اشخاص مکانیسم‌های دفاعی نابالغ کمتری دارند، حسادت در آن‌ها کمتر است و از شادی دیگران هم خوشحال می‌شوند. اشخاصی می‌توانند از درون شاد باشند که از شادی دیگران خوشحال شوند.

خدایی تأکید کرد: افراد برای اینکه بیشتر شادی و نشاط را در زندگی  احساس کنند، باید دید خود را در زندگی تغییر دهند، قضاوت‌های سریع انجام ندهند، تصمیمات سریع نگیرند، به دیگران کمک کنند، سایر اشخاص را هم در جایگاهی مانند خود در نظر بگیرند، هیجان خود را به دیگران منتقل کنند، عشق و علاقه‌ای که به والدین، دوستان و اطرافیان خود مانند همسر و فرزندان دارند، ابراز کنند.

او تصریح کرد: افرادی که در زندگی بیشتر شادمانی  را احساس می‌کنند، بدی‌های دیگران را به آنها تعمیم نمی‌دهند، به عبارتی آنها وقتی کسی رفتار بدی را انجام می‌دهد، نمی‌گویند که این شخص انسان بدی است، خلق و خوی آنها ثبات بیشتری دارد، انسان‌هایی چند وجهی هستند، ورزش، برنامه غذایی، مطالعه، تفریحات و خواب منظمی دارند، زندگی روزانه خود را با برنامه‌ریزی آغاز و بر خدا توکل می‌کنند.

خدایی یادآوری کرد: افرادی که به شک، بدبینی، حسادت، خود کم‌بینی و خود بزرگ‌بینی دچار هستند، دیگران، موقعیت‌ها و مکان‌ها را به خوبی درک نمی‌کنند، طبع شوخ ندارند و زودرنج، عصبانی، عبوس و ناامید هستند، این اشخاص بیشتر به افسردگی و اضطراب دچار می‌شوند، از شادمانی دیگران خوشحال نشده و احساس غم، گناه و عذاب وجدان مکرر و مداوم دارند.