تقویت شنوایی با قرار گرفتن در تاریکی

پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، موش‌ها را برای مدتی طولانی در تاریکی قرار دادند و نتایج جالبی را مشاهده کردند. موش‌ها در این آزمایش، به توانایی فوق‌العاده‌ای در شنیدن دست یافتند و نسبت به صداهای اطراف خود، حساس‌تر شدند.

این نوع حس جبران‌کننده، بارها پیش از این پژوهش حتی در انسانها نیز مورد بررسی قرار گرفته است اما این پژوهش جدید، درک بهتر و جامع‌تری از رخدادهای درون مغز را ارائه می‌دهد.

در این آزمایش، شش موش به مدت هفت روز در تاریکی نگه داشته شدند و ۹ موش دیگر طی این مدت، در چرخه متداول روز و شب زندگی کردند. نورون‌های مغز موش‌هایی که طی این آزمایش در تاریکی نگه داشته شدند، روش تعامل خود با یکدیگر را تغییر دادند، به فرکانس‌های گوناگون صوتی حساس شدند و نوعی انعطاف‌پذیری را نشان دادند که تصور می‌شد ویژگی مغزهای جوان و در حال رشد است.

"پاتریک کانولد"(Patrick Kanold)، زیست‌شناس "دانشگاه مریلند"(UMD) آمریکا گفت: این پژوهش، یادگیری ما را در مورد نحوه اثرگذاری دستکاری بینایی بر توانایی شنوایی یک حیوان تقویت کرد.

نمی‌توان برای نتیجه‌گیری، فقط بر پژوهشی تمرکز کرد که به بررسی ۱۵ موش پرداخته است. در هر حال اگر همین تغییرات شبکه نورونی، در انسان نیز رخ دهد، می‌تواند گزینه‌های درمانی جدیدی را ارائه کند. برای مثال، شاید چنین بینش‌هایی در مورد مغز، بتواند به درک نحوه سازگاری افراد مبتلا به نقص شنوایی با ابزار کمک شنوایی جدید منجر شود.

دانشمندان باور دارند این نوع از دستکاری حسی که یک حس را برای تاثیر بر حس دیگری محدود می‌کند، می‌تواند روش‌هایی را ارائه دهد که مدت‌ها پس از گذشت دوره مطلوب یادگیری کودکی، به سازگاری مجدد مغز برای اهداف گوناگون کمک می‌کند. مشکل اینجاست که هنوز به درک زیادی در مورد آن نرسیده‌ایم.

کانولد و همکارانش، در بررسی‌های پیشین خود به این نتیجه رسیده بودند که محدود کردن آنچه موش‌های بزرگسال می‌بینند، می‌تواند میزان شنوایی آنها را تقویت کند. آنها در این پژوهش، به تحلیل جامع‌تر گروه خاصی از نورون‌ها پرداختند و آنها را روی موش‌ها با کمک ۱۷ لحن صدا در چندین فرکانس آزمایش کردند.

دانشمندان در این بررسی دریافتند که مغز موش‌ها، منابع را به فرکانس‌های متفاوتی از صدا اختصاص می‌دهند تا آنها را بهتر بشنوند. بخش بزرگتری از نورون‌ها در این آزمایش، به گوش دادن صداهایی با فرکانس بالا و پایین اختصاص داده شدند و بخش کوچکتری برای تشخیص دامنه میانی صدا به کار رفت.

همانطور که این امر روشنگر است، تحقیقات زیادی در این زمینه وجود دارد: محققان می‌خواهند آزمایش‌های بیشتری را انجام دهند تا دریابند دقیقاً کدام قسمت از صداهای موش‌ها در حالی که در تاریکی هستند گوش می‌دهند.

کانولد ادامه داد: ما دلیل وجود این الگوها را نمی‌دانیم. حدس ما این است که ممکن است دلیل آن، موضوع مورد توجه موش‌ها هنگام حضور آنها در تاریکی باشد. ممکن است موش‌ها به صداهایی که موش‌های دیگر تولید می‌کنند، توجه داشته باشند و یا اینکه توجه بیشتری را به گام‌های آنها معطوف کنند.