خودشیفته‌ها کمتر افسرده می‌شوند

خودشیفتگی این طور تعریف می‌شود: یک وضعیت روحی با گرسنگی سیری‌ناپذیر فرد برای قرار گرفتن در مرکز توجه سایرین. خودشیفته‌ها اغلب حق را به خود می‌دهند، انتظار دارند نسبت به دیگران برتر شمرده شوند، نیاز به تحسین مداوم دارند و در دستاوردها و موفقیت‌های خود اغراق می‌کنند. این افراد، بیشتر به دنبال موفقیت‌های فردی هستند تا توجه به نیازها و احساسات دیگران.

به گفته محققان، اگرچه شخصیت‌های خودشیفته برای اکثریت جامعه آزاردهنده هستند، اما همین خصوصیات باعث مقاومت خودشیفته‌ها در برابر فشارهای زندگی و کاهش آسیب‌پذیری آنها در برابر افسردگی می‌شود.

به طور کلی دو نوع شخصیت خودشیفته وجود دارد: شخصیت خودشیفته آسیب‌پذیر و خودشیفته‌های بزرگ‌منش. در نوع اول، افراد احساس بیکفایتی و ضعف می‌کنند و در نتیجه از راه جلب توجه اجتماعی، به دنبال تایید دیگران هستند. این افراد قادر به تحمل موفقیت دیگران نیستند.

اما نوع دوم شخصیت خودشیفته، افرادی را در بر می‌گیرد که اعتماد به نفس بالایی دارند و اصولا استحکام ذهنی آنها بیشتر است. این دسته از خودشیفته‌ها، کمتر دچار استرس می‌شوند.

محققان تاکید می‌کنند: «اگرچه همه ابعاد خودشیفتگی خوب نیست، جنبه‌های خاصی از این شخصیت می‌تواند پیامدهای مثبت روانی به همراه داشته باشد.»