تامین آب آشامیدنی از ادرار !

ناسا به تازگی پیاده‌روی کاملا زنانه روی فضا را جشن گرفته است. سفر فضایی و زندگی در سیارات دیگر، افراد بسیاری را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما زندگی در فضا، متفاوت‌تر از چیزی است که در ذهن وجود دارد.

یکی از موضوعاتی قابل توجه در مورد زندگی در "ایستگاه فضایی بین‌المللی"(ISS) این است که افراد ساکن آن، آب آشامیدنی خود را از تصفیه فاضلاب تامین می‌کنند زیرا پرتاب ذخایر آب، هوا یا هر نوع تجهیزات دیگری برای کمک به زندگی در ایستگاه فضایی بین‌المللی و بازگرداندن تجهیرات استفاده شده به زمین، کاری پرهزینه است که باید بارها تکرار شود.

به دلیل وجود چنین مشکلاتی، سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی، یک "سیستم بازیابی آب"(Water Recovery System) را به کار می‌برند تا با کمک آن، ادرار، رطوبت کابین و فاضلاب را تصفیه کنند و آن را به عنوان آب آشامیدنی تمیز، دوباره به کار ببرند.

بدون وجود چنین فرآیندی، باید سالانه حدود ۶۸۰۳ کیلوگرم آب و مواد مصرفی از زمنین پرتاب شوند تا زندگی سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی را تضمین کنند.

سیستم بازیابی آب برای تصفیه ادرار و تبدیل آن به آب آشامیدنی، از یک فرآیند تقطیر با فشار پایین استفاده می‌کند. آبی که طی این فرآیند تامین می‌شود، نتیجه تصفیه ادرار و فاضلاب‌ ناشی از شستن دست و دوش گرفتن است.

فضانوردان پیش از مصرف آب تصفیه شده، باید استانداردهای ایمنی بسیاری را پشت سر بگذارند. این دستگاه، آب را از گاز و مواد جامد مانند مو و پرز پاک می‌کند. سپس، مجموعه‌ای شامل چند نوع فیلتر برای تصفیه بیشتر آب به کار می‌روند و نهایتا تجهیزاتی با دمای بالا، ترکیبات آلی و ریزارگانیسم‌های باقی مانده را پاک می‌کنند.

از آنجا که ترکیباتی نیز از سیستم به آب وارد می‌شوند و امکان افزایش رسانایی آب وجود دارد، حسگرهای رسانای الکتریسیته نیز در آن به کار می‌روند تا ایمنی آب را بررسی کنند. اگر حسگرها آب را غیر قابل قبول تشخیص دهند، فرآیند تصفیه دوباره صورت می‌گیرد.

آب تصفیه شده نهایتا به یک مخزن ذخیره فرستاده می‌شود تا برای مصرف فضانوردان آماده باشد.