عادی شدن تحریم در زندگی

 واقعیت این است که هسته مرکزی سیاست خارجی ایران - که خارج از خواست و اراده نهاد دولت (به معنای قوه مجریه) تعیین می‌شود - این است که سر سازش و سازگاری با خواست و اراده آمریکا به عنوان قدرت اول جهان  را ندارد و برای این اراده درسیاست خارجی حاضر است هزینه های آن برایران تحمیل شود. یکی از هزینه های سترگ برخاسته از این سیاست خارجی قبول تحریم گسترده اقتصادی وحالا دامنه دارآمریکا براقتصاد ایران است. این تحریم ها حالا از یک سال عبور کرده و سطح و عمق آن گسترده تر و ژرف تر شده است. اما  طراحان و استراتژیست‌های سیاست خارجی باور دارند میزان دشمنی و خصومت آمریکا با ایران به ویژه در نبرد اقتصادی به اوج رسیده و پایداری و مقاومت در برابر آمریکا جواب داده و این تهدیدها و تحریم‌ها به زودی کم‌ اثرتر خواهد شد. این اندیشه برتر در مناسبات ایران و آمریکا باور دارد ترامپ در دور دوم مبارزه انتخاباتی نمی‌تواند برنده شود و مدیریت سیاسی آمریکا از 2020 به سمت انعطاف با ایران حرکت خواهد کرد. به این ترتیب به نظر می رسد فعالان اقتصادی ایرانی شامل صنعتگران ، معدن داران ، بازرگانان و سایر فعالان اقتصادی نیز باید قبول کنند سازوکوک فعالیت‌های خود را با ضرب‌آهنگ این راهبرد کوک کنند و فعالیت های خود را با این دست فرمان سازگار کنند. . از سوی دیگر اما  واقعیت این است که با توجه به رخدادهای تازه اتفاق افتاده درمناسبات ایران و آمریکا و ساز تازه ای که سه کشور بزرگ اروپایی کوک کرده و ایران راتهدیدکرده اند از برجام خارج خواهند شد اکنون چشم اندازی از پایان تحریم ها درکوتاه مدت دیده نمی شود.  در صورت ادامه شرایط فعلی دست‌کم تا چند ماه آینده – اگر اتفاق خارق عادت نیفتد – سخت‌گیری و تحریم امریکا بیشتر شده و ایران به رغم وعده‌ها و تمایلات غیرعملی چین و روسیه در گرداب پیامدهای تحریم باقی می‌ماند. فعالان اقتصادی ایران با همین زمینه تیره و تار است که برنامه تولید خود را برنامه ریزی کرده و روزگاررا درمیان بیم و امید سپری می کنند. فعالان تولیدی و صنعتی در انتهای این فرایند شایدبه جایی برسند که این فعالیت را رها کنند و شاید نیز به نقطه اطمینان از عدم ورود کالاها  ی خارجی برسند و برتولید داخلی بیفزایند. این البته فرایندی طولانی است و به ویژه نیازمند این است که ایران در تولید و ساخت تکنولوژی ماشین آلات و تجهیزات صنعتی به خود اتکایی برسد  که کار آسانی نیست. تولید صنعتی برای بازار داخل و امیدواری به اینکه واردات تا ابد نجام نمی شود نیز نقاط اطمینان بخشی نیستند. به این ترتیب فعالان  صنعتی ایران باید این واقعیت را بپذیرند و همه نگاه خود را به سیاست خارجی و تحولات آن معطوف کنند. همه کسانی که با اقتصاد ایران زندگی کرده و بالا و پایین آن را آن را می‌شناسد نیک می‌دانند که گره اصلی فعالیت‌های اقتصادی ایران سیاست خارجی است و تا این گره بزرگ باز نشود بقیه مسایل توانایی عبور دادن اقتصاد ایران از گرفتاری بزرگ امروز را ندارند. آیا ایران زیر بار این خواست آمریکا می رود که به زندگی اقتصادی با تحریم عادت کند و به مرور اقتصادش به یک جزیره بدون داشتن تعامل با جهان تبدیل شود؟ این رخدادی اندوهبار است و شهروندان ایرانی زیر فشار خواهند بود.