۵ نشانه‌ محیط کار بد

 

 

 

 

معمولاً به‌راحتی نمی‌شود محیط‌های کاری بد را تشخیص داد، مگر اینکه در آن محیط مشغول به کار شوید. اما تا وارد آن مجموعه شدید، به‌سرعت همه چیز برای‌تان واضح و آشکار می‌شود.

 

این یعنی اینکه متاسفانه فقط وقتی متوجه اشتباه‌تان می‌شوید که راه بازگشت سخت شده است. اما نگران نباشید. همه چیز از دست نرفته است. محیط کار بد را به چشم وسیله‌ای ببینید که از آن می‌شود برای رسیدن به هدفی استفاده کرد. آنجا شاید جایی نباشد که دل‌تان بخواهد در آن کار کنید، اما به‌هرحال در این محیط هم می‌توانید تجربه‌هایی به‌دست آورید. ضمن اینکه اگر اکثر کارکنان آن شرکت تجربه‌ی بدی از کار در آن محیط دارند، لزومی ندارد که حتماً شما هم تجربه‌ی بدی از آنجا پیدا کنید.  در ادامه پنج نشانه‌ی محیط کاری بد را می‌آوریم. اگر بیش از یکی از این نشانه‌ها را در محیط کارتان دیدید، یعنی که جایی که در آن مشغول هستید چندان مناسب ادامه‌دادن نیست.

 

 

اگر در شرکت کارکنان به‌سرعت تعویض می‌شوند، نشانه‌ی این است که افراد دل‌شان نمی‌خواهد در آنجا بمانند. قاعده این است: اگر به‌طورمیانگین کارکنان کمتر از یک سال در شرکت می‌مانند، باید این مساله را به‌مثابه‌ی هشدار در نظر گرفت. به‌علاوه، وقتی در شرکتی تعداد کارکنان باسابقه‌ای که در زیر سطوح بالای سلسله‌مراتب کار می‌کنند کم است، یعنی که آنجا جای مناسبی برای کارکردن نیست.

 

 

 

 

فرق هست بین ترس سالم از رئیس به‌خاطر رئیس‌بودنش با ترس از شخص او. وقتی کارکنان به‌وضوح نگران این هستند که اتفاقی کوچک باعث فوران خشم رئیس شود، سرنوشت تیره‌وتاری برای شرکت باید در نظر گرفت. حواس‌تان به این هم باشد که آیا همکاران‌تان نگران‌اند بابت کوچکترین تخلفات یا، از آن بدتر، اشتباهات معمول جریان کار از شرکت اخراج شوند یا نه.

 

 

در یک شرکت خوب، کارکنان زود سر کار می‌آیند و وقتی ساعت کار به پایان می‌رسد برای خارج‌شدن از شرکت بی‌تاب نمی‌شوند. حتی در جا‌هایی که کارکنان باید ساعت بزنند و ساعتی حقوق دریافت می‌کنند، اگر کار دوست‌داشتنی باشد، کارکنان سعی نمی‌کنند کمترین میزان ساعت لازم را در شرکت حضور داشته باشند. در دفاتری که کارکنان حقوق ثابت ماهانه می‌گیرند و بااین‌حال افراد فقط ساعت‌های اجباری را سر کار می‌مانند، اوضاع از این هم هشداردهنده‌تر است. در محیط‌های اداری مثبت، کارکنان دارای حقوق ثابت به‌محض رسیدن ساعت پایان کار خودکارشان را وسط جمله رها نمی‌کنند و از شرکت بیرون نمی‌زنند.

 

 

 

 

 

آدم‌های خوشحال با هم حرف می‌زنند. در محیط‌های اداری مثبت، حتی اگر در ساعت‌های کاری سر همه به‌شدت گرم باشد، کارکنان در استراحت‌های کوتاهی که برای نوشیدن چای و قهوه وقت پیدا می‌کنند، یا در وقت ناهار، با هم حرف می‌زنند. اگر افراد در خودشان هستند و کمتر بذله‌گویی می‌کنند، به‌احتمال زیاد به این دلیل است که از محیط کار لذت نمی‌برند. لازم نیست همکاران با هم دوست جان‌جانی باشند و قرار نیست حتماً بعد از کار هم اوقات‌شان را با هم بگذرانند، اما وقتی در محیط کار همه با هم مثل غریبه‌ها رفتار می‌کنند، یعنی که یک جای کار می‌لنگد.

 

 

اگر در شغل‌تان از شما می‌خواهند این کار یا آن کار را انجام بدهید، اما در عوض آن هیچ چیز به شما نمی‌دهند، یعنی که احتمالاً جای نامناسبی را برای کارکردن انتخاب کرده‌اید. منظور این نیست که به ازای هر کار اضافی دستمزدی داده شود، اما هر سلامی باید علیکی هم داشته باشد. مثلاً، اگر رئیس از شما می‌خواهد تا دیروقت بمانید و کار را به اتمام برسانید، اما هیچ‌وقت اجازه نمی‌دهد که، به‌خاطر یک مساله‌ی معقول، کمی زودتر بروید یا کمی دیرتر سر کار بیایید، یعنی که احتمالاً محل کارتان جای مناسبی برای ادامه‌دادن نیست.