وضعیت اسفبار روزنامه‌ها

نظری سخنانش را چنین شروع کرد:
در مورد وضعیت اسفبار کنونی مطبوعات در کشور بگویم که در ابتدا بدبختى مطبوعات متوجه مدیران فعلی روزنامه‌ها یا روزنامه‌دارها است. ما در کل کشور ١٨٠ روزنامه داریم همانطور که ٢٥٠ حزب داریم. بینى و بین الله احزاب ما صنار هم نمى‌ارزند، روزنامه‌ها هم همینطور فاقد هرگونه اثرگذاری در جامعه هستند. یعنى شما نگاه کنید روزنامه‌‌‌ای اصلا خوانده نمی‌شود و فاقد تحلیل محتوای به درد بخور است، چنین روزنامه‌هایی قادر به جذب مخاطب نیستند و عملا جایگاه یک رسانه واقعی را غصب کرده‌اند. روزنامه مستقل وقتى به دادسرا احضار مى‌شود تنها حرفى که قاضى محترم به ما می‌گوید این است که چرا شما فقط عکس متهمان امنیتى را چاپ می‌کنید؟ چرا سایر روزنامه‌ها مثل مستقل از رفع حصر و آیت‌الله منتظری و ملی مذهبی‌ها نمی‌نویسند؟
با کمال تاسف یک عده کاسب در غیاب روزنامه‌نگارانِ با شرفى مثل شمس‌الواعظین، بهروز گرانپایه و صدها چهره متخصص و اثرگذار روزنامه‌دار می‌شوند، طبیعی است که چنین مدیران صاحب روزنامه نمی‌توانند نایب افکار عمومی باشند!
در این فضا واقعاً مدیران روزنامه‌ها، روزنامه در نمى‌آورند، بلکه بولتن چاپ می‌کنند.
خب بولتن از وزیر تمجید و تملق می‌نماید، چون دغدغه چنین مدیران روزنامه‌داری آگاهی بخشی و روشنگری نیست. این دسته از روزنامه‌داران کشور که هیچ تخصصی در جذب مخاطب ندارند چشمششان به دریافت یارانه دولت و سهمیه کاغذ است.
روزنامه‌هایی که نقش بولتن وزارتخانه‌ها را دارند در واقع اسیر دولتمردان هستند تا سهمیه آگهی‌های دولتی قطع نشود. این عده از مدیران روزنامه‌ها براى خوش‌آمد فلان وزیر و بهمان مدیر عالی روزنامه‌ای به شکل بولتن در می‌آورند. چنین روزنامه‌هایی فاقد نقد قدرت هستند.
اما در خصوص تیراژ روزنامه‌ها باید عرض کنم در طول چهل سال گذشته ما هیچگاه روزنامه‌های کشور را چنین خوار و خفیف ندیده‌ایم. الان با کمال شرمندگی باید بگویم در منطقه خاورمیانه ما تنها کشوری هستیم که هیچ روزنامه‌ای با تیراژ ۵۰ هزار نسخه در روز نداریم! اکنون پرتیراژترین روزنامه ما همشهری است که حدود ۳۰ هزار نسخه تیراژ دارد. اما در کشورهای همسایه نظیر ترکیه و پاکستان روزنامه‌هایی با تیراژهای میلیونی داریم!
آیا این فاجعه نیست که روزنامه‌های ما قادر به موج‌سازی و جریان سازی نیستند!
مدیران غیر متخصص روزنامه‌دار در توجیه عدم رغبت مردم ایران بهانه می‌آورند که فضای مجازی و فعالیت‌های اینترنتی باعث شده روزنامه‌خوانی در ایران افت محسوسی پیدا کند. بنده به عنوان کارشناس حوزه رسانه این ادعا را رد می‌کنم. الان پهن‌ترین باند اینترنتى دنیا را ژاپن دارد.
امروز که با شما صحبت می‌کنم، روزنامه‌هاى آساهى و یومیورى در مجموع ١٤ میلیون تیراژ روزانه دارند. خب مردم چرا روزنامه نمی‌خوانند؟ (بحث را طولانى نکنم) براى اینکه این روزها مرجعیت رسانه‌اى از دست روزنامه‌های ما خارج شده است.
رسانه‌ها نفوذشان را از دست داده‌اند و رسانه‌های آنطرف آب جایگزین رسانه‌های داخلی شده‌اند.
در داخل کشور حرف اول را فضای مجازی می‌زند و کانال‌های مجهول‌الهویه عملا توانسته‌اند بر جایگاه روزنامه‌ها و صدا و سیما تکیه بزنند. واقعا جای تاسف دارد که رسانه‌های پرمخاطب فارسی زبانان، شبکه‌های BBC- ایران اینترنشتال و من و تو شده است.
خود سانسوری بزرگترین توهین به شعور مخاطب است.
وقتی اخبار کپی شده تمام صفحات یک روزنامه را پر کرده، به چه دلیل مخاطبی که دنبال مطالب تحلیلی پویا است باید روزنامه‌های بی‌کیفیت را بخرد؟