همه شماره "۱۰" های پرسپولیس

لیگ هجدهم در حالی برای پرسپولیس با قهرمانی به پایان رسید که برخی نفرات در این تیم آنچنان فرصت بازی پیدا نکردند. یکی از همین بازیکنان مهدی شریفی بود که با عقد قراردادش با پرسپولیسی‌ها، در غیاب فرشاد احمدزاده، شماره ۱۰ تیم را بر تن کرد. او که در روزهای محرومیت پرسپولیس از نقل‌وانتقالات به تیم اضافه شده بود، با پوشیدن شماره ۱۰ یک نیم فصل را فقط کنار تیم تمرین کرد و در ادامه با صدور مجوز بازی‌اش، باز هم فرصت چندانی برای حضور در میان مسابقه را پیدا نکرد.

مدیران وقت پرسپولیس در حالی در لیگ هجدهم پیراهن شماره ۱۰ را به شریفی دادند که پیش‌تر، این پیراهن بر تن بزرگانی بود که افتخار و محبوبیت زیادی را برای  پیراهن شماره ۱۰ قرمزهای تهرانی به دست آورده بودند. با این شرایط این سوال در ذهن ایجاد می‌شود که مدیران وقت باشگاه، بر اساس چه منطقی پیراهنی را که بر تن بزرگان زیادی بوده به بازیکنی دادند که بیش از اینکه در زمین مسابقه باشد، روی نیمکت نشسته بود؟

در سال‌های یش از انقلاب و در روزهایی که پرسپولیس تازه تاسیس شده بود، همایون بهزادی، سرطلایی فوتبال ایران پیراهن شماره ۱۰ تیم را به تن می‌کرد. او در پرسپولیس روزهای طلایی را رقم بزند. بهزادی با پیراهن شماره ۱۰ طی هفت سال در ۱۵۵ بازی به میدان رفت و توانست ۸۳ بار دروازه حریفان را باز کند.

بعد از آقای سر طلایی، صفر ایران پاک صاحب پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس شد. ایرانپاک که اولین گلزن ایرانی در ورزشگاه آزادی است، طی ۱۰ سال حضورش در پرسپولیس، ۷۴ بار با پیراهن شماره ۱۰ دروازه حریفان را باز کرد و در سه دوره آقای گل لیگ ایران شد. او همچنین هفت گل را وارد دروازه استقلال کرده و از این حیث رکورد دار است.

در سال‌های بعد از انقلاب، غلام رضا فتح‌آبادی وارث پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس بود. او بعد از سه سال بازی برای استقلال به پرسپولیس آمد و پیراهن شماره ۱۰ را پوشید. بعدها با آمدن شاهرخ بیانی از استقلال به پرسپولیس، پروین تصمیم گرفت پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس را این بازیکن تازه وارد بپوشد. البته بیانی یک سال بعد قرمزها را ترک کرد.

علی دایی وارث بعدی پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس بود. آقای گل جهان در دوره اول حضورش، طی دو سال با پیراهن شماره ۱۰، ۳۸ بار برای پرسپولیس بازی کرد و توانست ۳۳ گل به ثمر برساند. البته دایی بعدها از این تیم جدا شد و فوتبالش را خارج از ایران دنبال کرد و دوباره در سال ۸۲ به پرسپولیس آمد و پیراهن شماره ۱۰ را پوشید. مهاجم سابق تیم ملی در این سال هم توانست ۱۶ بار برای پرسپولیس گلزنی کند.

با جدایی دایی، حامد کاویانپور به پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس رسید. با وجود اینکه در سال های پیش از این، پیراهن شماره ۱۰ بر تن مهاجمان گلزن پرسپولیس بود اما کاویانپور به عنوان یک هافبک این پیراهن را پوشید و فقط یک بار برای تیم گلزنی کرد.

بعد از کاویانپور هم علیرضا نیکبخت واحدی شماره ۱۰ پرسپولیس لقب گرفت. بازیکنی که پیش از آمدن به پرسپولیس به عنوان یک مدافع چپ پا شناخته ‌می‌شد، با پوشیدن شماره ۱۰ تیم، در بیشتر بازی‌ها نقش یک بازیکن هجومی را برای پرسپولیس ایفا کرد و در جریان ۸۵ بازی، ۲۵ بار برای قرمزهای تهرانی گلزنی کرد.

میثم بائو، بازیکن دیگری بود که در فصل نهم لیگ برتر فوتبال ایران، صاحب پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس بود. هافبک جدید پرسپولیس که سابقه پوشیدن پیراهن استقلال را در کارنامه داشت فقط یک سال برای پرسپولیس بازی کرد و نتوانست انتظارات را برآورده کند.

با جدایی بائو غلامرضا رضایی که به عنوان یک مهاجم که از فولاد به پرسپولیس آمده بود، پیراهن شماره ۱۰ را پوشید. او با وجود اینکه ۵۴ بار برای پرسپولیس به میدان رفت، فقط ۱۰ بار دروازه حریفان را باز کرد و از این حیث نتوانست صاحب خوبی برای پیراهن شماره ۱۰ پرسپولیس باشد.

بعد از رضایی، رضا نوروزی به عنوان یک مهاجم تازه وارد پیراهن شماره ۱۰ را پوشید. البته او خیلی زود با مصدومیت رباط سلیبی مواجه شد و نتوانست روزهای خوبی را در پرسپولیس سپری کند و در نهایت هم از این تیم جدا شد.

در ادامه، فرشاد احمدزاده که در دوره سرمربی‌گری برانکو رابطه بسیار خوبی با این مربی داشت، به عنوان یک هافبک پیراهن شماره ۱۰ را پوشید و فقط توانست ۱۱ بار برای تیم گلزنی کند. احمدزاده با وجود محبوبیتی که میان هواداران داشت، در پایان لیگ هفدهم و با وجود محرومیت پرسپولیس از نقل‌وانتقلات از این تیم جدا شد و محبوبیت خود را از دست داد.

پیراهن شماره ۱۰ که در همه باشگاه‌ها از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است در بیشتر مواقع بر تن یک مهاجم و بازیکن گلزن می‌شود اما طی سال‌های اخیر مدیران پرسپولیس نشان دادند که آنقدرها هم ارزش این پیراهن را درک نکرده‌اند. امسال هم با توجه به جدایی شریفی و حضور احمدزاده، به نظر می‌رسد باز هم پیراهن شماره ۱۰ تیم به هافبک ارومیه‌ای تیم خواهد رسید.