واکنش محمد بنا به طعنه اش به استراماچونی

محمد بنا در حاشیه مسابقات کشتی جام باشگاه های جهان گفت: تشکر می کنم از رسانه خوب شما که خودم هم همیشه آن را رصد می کنم. مسابقات نسبت به سال های گذشته سطح کیفی بالایی ندارد ولی در مجموع من خوشحالم که بالاخره سه تیم از ایران شرکت کردند. تقریبا تمام داشته های کشتی فرنگی ایران در این سه تیم خلاصه شده اند و با هم مسابقه می دهند. مهم ترین مسئله ای که وجود دارد، خود مسابقه است که خوب است. آوردن تماشاگر و درگیر کردن آنها خوب است. از طرفی هم چون مسابقات باشگاهی است، منافع مالی برای کشتی گیران ما دارد و وقتی اینها به اردوهای تیم ملی می آیند، با فراغ بال بیشتری می توانند در تمرینات زیر فشار کار کنند.

محمد بنا ادامه داد: این مسابقات باشگاهی است. ما مسابقات قهرمانی کشوری را داشتیم. ۲ تا ۴ بهمن ماه هم مسابقات انتخابی جام تختی را داریم. آنها فرایند انتخاب برای تیم ملی است اما تمام این بچه هایی که شرکت کرده اند، در آینده درگیر مسابقات جام تختی هستند که در آن فرایند انتخاب شرکت خواهند داشت. شما مثلا تیم ایران مال را نگاه کنید، تقریبا صد درصد تیم ملی ما را دارد.

محمد بنا در مورد فروغ کمتر کشتی گیران فرنگی فعلی ایران نسبت به دوره های قبلی گفت: ما یک دوره ۱۰ ساله داشتیم که دوره طلایی بود. بزرگان زیادی داشتیم که سرآمد همه آنها حمید سوریان بود. امید نوروزی، قاسم رضایی، سعید عبدولی، حبیب اخلاقی، طالب نعمت پور و خیلی های دیگر هم بودند. اما الان به نظرم دوباره آن دوره طلایی در حال بازگشت است. اگر کمی صبر کنیم، وزارت و کمیته ملی المپیک کمک کنند و فدراسیون خوب برنامه ریزی کند، من به شما قول می دهم دهه طلایی به دهه الماسی تبدیل شود. خیلی بهتر از قبل می شویم. چون واقعا جوان های خوبی داریم و من خیلی امیدوارم که پیشرفت خیلی بیشتر از گذشته بشود. امیدوارم همه شرایط دست به دست هم بدهد و در ۲۰۲۰ یک آبروداری کنیم که نتیجه بهتر از المپیک ریو شود ولی اگر این نفرات حفظ شوند، من قول می دهم در ۲۰۲۴ همان معجزه المپیک لندن تکرار شود.

محمد بنا  سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی ایران درباره حواشی اخیر صحبت هایش پیرامون توجه ها به فوتبال و ماجرای استراماچونی گفت: من نمی دانم. هر شهروندی حق این را دارد که صفحه شخصی داشته باشد. من هم یک صفحه شخصی دارم و مطلبی نوشتم. قصدم هم شخص خاصی نبود البته در بعضی موارد اسم بردم. اما کلا بحث من دفاع از مربی ایرانی است که باید بیشتر توجه کنیم. چون ما می توانیم فعل خواستن و توانستن را در مربیان ایرانی در تمام رشته ها به وجود بیاوریم. چرا وقتی من بحث استراماچونی را آوردم، چرا مردم ما فکر نمی کنند که ما یک مربی بزرگ مثل رضا مهماندوست را داریم که ۵ سال است بهترین مربی جهان می شود ولی ما او را مفت به آذربایجان داده ایم. چرا تلاش نمی کنیم او را بیاوریم که بتواند تکواندو ما را صاحب مدال طلای المپیک بکند؟ بحث کلی درباره این است که ما باید بیشتر به داشته های خودمان اهمیت بدهیم. ملاک و معیارمان باید خودباروی مربیان خودمان باشد. ما با همه دنیا فرق می کنیم. نه شرق هستیم، نه غرب. ایرانی هستیم، صاحب یک فرهنگ غنی، اعتماد به نفس و خودباوری. خیلی جاها نشان داده ایم این توانایی را داریم، حالا هم می توانیم. مگر چه اتفاق خاصی می افتد اگر یک نفر باشد یا نباشد؟