رد خون پرسپولیس روی دست هوادار

روزنامه همشهری نوشت: «قهرمان ۳ دوره گذشته لیگ برتر در فصل جاری عملکرد پرنوسانی داشته؛ آن چه دلایل مختلفی برایش ذکر می‌شود. الان دیوار گابریل کالدرون از همه کوتاه‌تر است و خیلی‌ها مربی آرژانتینی را نقش اول داستان می‌دانند اما بعضا از بی‌انگیزگی یا حتی کم‌کاری احتمالی بازیکنان هم به‌عنوان دلیل شرایط موجود یاد می‌شود. این وسط اما شریک جرمی که به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته، اسمش «هوادار» است؛ عنصری که وفاداری او در عصر باشکوه برانکو نقش مهمی در موفقیت‌های پرسپولیس داشت اما امسال از سر شکم‌سیری و بی‌خیالی دل به‌ کار نمی‌دهد و بیشتر مایل است به طرح انتقادات فنی و فیلسوفانه در فضای مجازی مشغول باشد! وقتی احمد نوراللهی محجوب و وظیفه‌شناس هم در آخرین مصاحبه‌اش حداقل ۷ بار از عدم‌ حمایت هواداران گله می‌کند، یعنی وضع خراب است؛ خیلی خراب.

کم‌لطفی از همان هفته اول

امسال به استثنای داربی تهران که همیشه شرایط خاص خودش را دارد، نرخ حضور تماشاگران پرسپولیس در ورزشگاه از معدل استقلال، سپاهان، تراکتورسازی و حتی شهر خودرو هم پایین‌تر بوده است. در جریان آخرین بازی لیگی سرخپوشان در ورزشگاه آزادی که در یک روز تعطیل برابر نفت مسجد سلیمان برگزار شد، تنها ۷ هزار نفر راهی استادیوم شدند که این آمار برای تیمی با داعیه محبوب‌ترین باشگاه آسیا قابل بررسی است. جالب این که پرسپولیس پیش از بازی با نفت مسجد سلیمان از ۵ بازی آخرش ۴ برد و یک مساوی به‌ دست آورده بود و با پیروزی در آن بازی وضعیت بسیار خوبی در جدول پیدا می‌کرد. این وسط شاید برخی ادعا کنند هواداران از کیفیت نمایش‌های پرسپولیس راضی نیستند و به ورزشگاه نمی‌روند. این در حالی است که کم‌لطفی طرفداران پرسپولیس دقیقا از هفته اول و حتی پیش از رونمایی از تیم کالدرون استارت خورد؛ به‌ طوری که در ایستگاه نخست و بازی با پارس‌ جنوبی که در هوای مطبوع اواخر تابستان برگزار شد هم کمتر از ۲۰هزار نفر در ورزشگاه حاضر شدند. آیا هیچ بهانه موجهی برای این قصور می‌تواند وجود داشته باشد؟ و آیا هواداری که به ورزشگاه نمی‌رود، حق معرکه‌گیری در اینستاگرام و توییتر را دارد؟

داداش برانکو، محبوب‌تر از کالدرون!

حقیقت آن است که بسیاری از هواداران پرسپولیس هرگز نسبت به گابریل کالدرون مهربان نبوده‌اند و با پشتیبانی نکردن کافی، به نوعی اقتدار او را در رختکن سلب کرده‌اند. در یک دیدگاه غلط و مخرب، چه‌بسا کالدرون از نگاه این جماعت کسی است که جای برانکو را «غصب» کرده؛ در حالی‌ که چنین منطقی حتی با کف تفکر و تعقل هم سازگار نیست. شاید گابریل مربی فوق‌العاده‌ای نباشد اما او کوچک‌ترین نقشی در رفتن برانکو نداشته و تنها گناهش انگار پذیرش پیشنهاد هدایت پرسپولیس، بعد از کوچ مربی کروات بوده است! باورکردنی نیست اما واقعا صفحه اینستاگرامی کالدرون فقط یک‌پنجم برانکو دنبال‌کننده دارد و از این نظر او حتی از داداش خسته و خواب‌آلود پروفسور هم عقب است! با این طرز حمایت، چه انتظاری از تیم دارید؟ آدمی که ترجیح می‌دهد با خاطراتش زندگی کند، طبیعتا فرصتی برای ساختن آینده نخواهد داشت.

برانکو؟ کسی برای کونته بغض نکرد

مسئله فرهنگ هواداری را اصلا ساده نبینید. این داستان، پیچ و خم‌ها و ظرافت‌های خاص خودش را دارد. موضوع در یک جمله صریح و کوتاه این است که انگار بسیاری از هواداران پرسپولیس از کسب ۳قهرمانی پیاپی لیگی و البته چند موفقیت همزمان دیگر سیر شده‌اند و دیگر خبری از عطش ۴ سال پیش نزد آنها نیست. تیم برانکو را همان عطش پیش برد اما از شانس بد کالدرون، مربی آرژانتینی به دوران شکم‌سیری و بی‌اشتهایی هواداران خورده است. به یوونتوس نگاه کنید؛ آنها ۸ قهرمانی پیاپی در سری‌ آ به‌دست آورده‌اند اما هنوز برای تک‌تک مسابقات خانگی تمام صندلی‌های ورزشگاه را پر می‌کنند و از روی سکو حتی برای یک اوت و کرنر ساده هم خودشان را به آب و آتش می‌زنند. جالب است که یوونتوس این ۸ قهرمانی را با ۳ مربی به‌ دست آورده؛ نخستین‌ بار آنتونیو کونته بود که بعد از ۸ سال ناکامی، بانوی پیر را بر قله فوتبال ایتالیا نشاند و بعدتر هم با این تیم هت‌تریک قهرمانی کرد اما پس از رفتن کونته، کسی در تورین با تیم قهر نکرد یا بهانه‌های بنی‌اسرائیلی از جانشین او نگرفت. مردم همچنان دل دادند به‌ کار و باعث شدند آلگری هم قهرمانی‌ها را ادامه بدهد؛ شبیه حمایتی که همین امروز از مائوریتسیو ساری وجود دارد. اینجا اما ارتش فیک لایک و کامنت، پشت پرسپولیس را خالی کرده‌اند و البته توقع معجزه دارند. منتظر بمانید؛ حتما می‌شود!»