پرسپولیس با سایه‌ها می‌جنگد؟
«درست یا غلط این انگاره در ذهن بخش بزرگی از هواداران، بازیکنان و انگار کالدرون نهادینه شده که «بعد از سه بار قهرمانی پیدرپی در لیگ برتر، قرار نیست اجازه بدهند پرسپولیس چهارمین عنوان را به دست بیاورد.»
احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «می‌گویند گذر زمان التیام‌بخش هر دردی است. حتی شکست در فوتبال! هواداران استقلال و پرسپولیس پنجشنبه شب تلخی را پشت سر گذاشتند و هنوز هم ترکش‌های آن در هوا شناورند. بازیکنان پرسپولیس به تمرینات برگشته‌اند اما ذهن بسیاری از هواداران هنوز درگیر بازی با سپاهان است. یک شکست تلخ در ورزشگاه آزادی مقابل شاگردان امیر قلعه‌نویی که تمام نمی‌شود!
داور این بازی البته سوت‌های پرحاشیه کم نزد تا بهانه دست هوادارانی بدهد که همیشه «دیگری» را عامل شکست می‌دانند و حاضر نیستند ضعف‌های تیم خود را بپذیرند. این که پرسپولیس در خلق موقعیت خوب عمل نمی‌کند، بازیکنان پرخاشگر و عصبانی‌اند، نیمی از تمرکز آنها صرف جنگیدن با رقیبی می‌شود که توی زمین حضور ندارد.
درست یا غلط این انگاره در ذهن بخش بزرگی از هواداران، بازیکنان و انگار کالدرون نهادینه شده که «بعد از سه بار قهرمانی پیدرپی در لیگ برتر، قرار نیست اجازه بدهند پرسپولیس چهارمین عنوان را به دست بیاورد.»
با چنین تفکری آنها هر سوت داور را توطئه و نقشه از پیش تعیین شده می‌دانند و احساس می‌کنند در نبردی غیر عادلانه باید با چنگ و دندان از داشته‌هایشان محافظت کنند. خشم وحید امیری، هافبک پرسپولیس از سوت‌های داور دقیقاً یکی از همین نشانه‌هاست که حتی بازیکن آرام و خجولی مثل او را تا مرز برخورد فیزیکی پیش برد.
اما آیا همه چیز توطئه و نقشه است؟ این که استنلی کی‌روش مهاجم سپاهان است و جونیور براندائو، مهاجم فیکس پرسپولیس نقشه است؟ آیا تیم‌های دیگر به زور این مهاجم ناآماده را به پرسپولیس تحمیل و سرمربی این تیم را تهدید کرده‌اند که باید او را بازی بدهد؟ آیا تیم‌های دیگر پاهای علی علیپور را طناب پیچ کرده‌اند؟ آیا فدراسیون باعث شده که بازیکنان این تیم حتی یک سانتر درست روی دروازه ارسال نکنند یا هافبک‌ها یک پاس مناسب را به مهاجمان نرسانند؟
البته که این حرف‌ها به کام هواداران دوآتشه خوش نمی‌آید اما آنها همیشه تیم‌های دیگر را متهم می‌کردند که با مطرح کردن مسائلی مثل «مهندسی نتایج به سود پرسپولیس»، «تیم حکومتی»، «تیم محبوب وزیر» و ... سرشان را زیر برف کرده‌اند، حقیقت - ضعف‌های تیم خود - را نمی‌بینند و این بهترین فرصت برای پرسپولیس است تا به پیش بتازد. آیا خود پرسپولیسی‌ها الان دچار این ویروس نشده‌اند؟
در این که سوت‌های داور روی روند بازی بسیار تاثیر گذاشت، تردیدی نیست اما می‌شود برتری مهدی کیانی و امید نورافکن در میانه زمین را انکار کرد؟ می‌شود بازی خوب محمد محبی را نادیده گرفت؟ می‌شود ولع سپاهانی‌ها برای بُردن را ندید؟
شمارش تعداد پاس دیگر به‌تنهایی برای برای نشان دادن بازی خوب یک تیم کفایت نمی‌کند.، امیر قلعه‌نوئی سپاهان را به خودش شبیه کرده است: جاه‌طلب، تشنه پیروزی تا آخرین ثانیه، تسلیم‌ناپذیر، سرکش و بی‌رحم. در فوتبال ایران کمتر مربی‌ای از این شخصیت برخوردار است که بتواند این کار را با مجموعه معمولاً نافرمان بازیکنان ایرانی انجام بدهد که پول حرفه‌ای می‌گیرند ولی رفتارشان غیر حرفه‌ای است.
پیروزی ۲-۰ سپاهان در تهران با سوپرگل استنلی کی‌روش و گل محمد محبی محصول اتفاق نبود، سپاهانی‌ها امسال فقط برای فتح جام بازی می‌کنند. رقبا برای متوقف کردن تیمی تا این اندازه منسجم و سرسخت نیاز دارند بیش از آن که با پیش‌فرض‌های بیرون از زمین بجنگند، پاهای طاووس خودشان را ببینند!»
ارسال نظر