چرا دیگر به فیلم‌های کمدی نمی‌خندیم؟

یزدان سلحشور نویسنده، منتقد ادبی-سینمایی طی یادداشتی در سایت سینما سینما  نوشت:​ اصلاً بحث «کمدی بودن» یا «فیلمِ خنده‌دار بودن» نیست. یک موقعی بود که منتقدانِ ایرانی، فیلم‌های ساختِ وطن را که نام کمدی بر خود داشتند، کمدی نمی‌دانستند و بر آن‌ها نام «فیلم‌های خنده‌دار» گذاشته بودند که البته متلکی هم در این نام‌گذاری مستتر بود! اما گذشته از ارزش هنری یا غیرِ هنری این آثار، موضوع این بود که این آثار، ما را می‌خنداند همچنان‌که کمدی‌های تماشاخانه‌ای لاله‌زار هم، تماشاگرانِ پاتیلِ ساعت ۱۲ نیمه‌شب را می‌خنداند در حالی که اگر عادلانه قضاوت کنیم، آن تماشاگران، در مرزِ «کو حال؟!» بودند، خندیدن که پیشکش!

فیلم‌های کمدی دهه ۶۰ هم ما را می‌خنداند اگرچه از ارزش هنری این آثار راضی نبودیم اما در نبودِ تفریحاتِ سالم، خانواده را می‌بردیم برای دیدن‌شان تا حالِ همه خوش شود. از دهه ۷۰، کم کم میزان خنده‌دار بودن این آثار کم شد، و کم شد، و کم شد تا در دهه نود، که دیگر نمی‌خندیم! برای خانواده هم مناسب نیست چون دیالوگ در این فیلم‌ها، بدیل صحنه‌های پورن فیلم‌های ۱۸- است! [این یکی را شوخی نمی‌کنم!‌ همه‌مان این موضوع را می‌دانیم از اصلاح‌طلب گرفته تا اصول‌گرا و از روزنامه‌نگار گرفته تا مسئولان «اهدای مجوز اکران»]

برگردیم به سال‌های پیش از ۵۷؛ ما به فیلم‌های وحدت می‌خندیدیم به فیلم‌هایی که بیک با دوبله منوچهر اسماعیلی می‌خواست در آن‌ها پیتر فالک باشد، می‌خندیدیم. به فیلم‌های متوسلانی و سپهرنیا و گرشا می‌خندیدیم الان چرا نمی‌خندیم؟ بحث بر سر کمدی بودن این آثار نیست بحث بر سر این است که یا بلایی بر سر ما آمده یا سرِ این فیلم‌ها. همه کاری هم در این فیلم‌ها می‌کنند حتی کارهایی که چیچو و فرانکو هم در آن فیلم‌های رقت‌آور ارزان‌قیمت نمی‌کردند اما نه ما و نه «مخاطبِ بی‌خیالِ هنر سینما و زنده‌باد بی‌خیالی!» به این فیلم‌ها نمی‌خندیم. خودمان را با چند فروشِ دور از انتظار گول نزنیم کمدی‌هایی که در دو دهه اخیر از گیشه جواب نگرفتند تعدادشان به نظرتان خنده‌دار است یا گریه‌دار؟!