جریان فکری که با دولت همراه است، بیشترین فاصله را با موضوع گفت‌وگوی ملی دارد

نماینده بستان‌آباد و از اعضای کمیسیون ویژه طرح صیانت گفت: در هفته گذشته هم شاهد بودیم رییس جمهور کماکان بر کنار گذاشتن افراد و مدیران تأکید می‌کردند و این یکی از آسیب‌هایی است که در کشور داری وجود دارد؛ اینکه افراد کارآمد و توانمند و مدیر را به جرم اینکه با دولت قبلی کار می کردند و یا در سلیقه فکری با هم متفاوت هستند، به طور مطلق کنار می‌گذاریم یک آسیب است.

از اواخر شهریور ماه تا امروز، در خلال تجمعات تهران و بسیاری از شهرهای ایران شمار زیادی از افراد بازداشت شدند؛ اما بعد از پیروزی تیم ملی ایران مقابل ولز رئیس قوه قضاییه به یُمن این برد شیرین به مراجع ذیربط قضایی برای بهره مندی زندانیان از ارفاقات قانونی و بازگشت آنان به آغوش گرم خانواده دستور ویژه داد. در این راستا، بسیاری این اتفاق را فرصتی برای ایجاد وحدت و تحقق گفت و گوی ملی برشمردند.

در این خصوص غلامرضا نوری قزلجه نماینده بستان آباد و از اعضای کمیسیون ویژه طرح صیانت  گفت: گفت و گو چند مقدمه دارد که اگر آ‌ن‌ها فراهم شود به نتایج خوبی می رسد؛ مقدمه اصلی این است که طرفین گفت و گو باید از اینکه احساس کنند حق مطلق هستند کوتاه بیایند، چون این دیگر گفتگو نمی‌شود، اصل این است که طرفین گفتگو باید نرمش داشته باشند که بگویند احتمالا من اشتباه می کنم و یا احتمالا نظر مقابل بهتر است؛ یعنی با این احتمالات وارد فضای گفت و گو شود. و شرط دیگر این است که باید عملا ثابت شود که ما می‌خواهیم از این گفت و گو به نتیجه برسیم. اقدام قوه قضاییه در آزادی زندانیان پیش زمینه‌ی خوبی برای  گفت و گو است که این نشان می دهد می توان با حسن نیت نشست و گفت و گو کرد و نتیجه هم گرفت.

وی ادامه داد: شرط سوم گفت و گو این است که باید به عمل و اجماع خود متعهد باشیم، نه اینکه یک عده‌ای جمع شوند و گفت و گویی راه بیفتد و در آخر هر کسی راه خودش را برود و به بطالت وقت ختم شود. در روند گفت و گو این تعهد باید احساس شود که طرفین به اجماع برسند.

نوری قزلجه، وجود راه حل را دیگر شرط گفت و گو دانست و اظهار کرد: باید از گفت و گو مخرج مشترک‌هایی به دست بیاید. در کشور ما که از نظر فرهنگی، قومی، دینی، زبانی متکثر هستیم، مخرج مشترک‌ها باید عام و دارای شمولیت بیشتری باشند تا بتوانند حول محور آنها همه را جمع کنند. پس، از این گفت و گوها باید به مخرج مشترک عمده، مهم و اساسی برسیم تا حول محور آن اختلافاتمان را حل کنیم و آن را مبنا قرار داده و جلو برویم و طبعا همه باید در این گفت و گو شرکت کنند.

وی ادامه داد: وقتی اصلاح امور در دست اهلش نباشد و فضا و میدان را برای افراد استخوان دار و کار بلد و درد آشنای جامعه را تحویل ندهیم و از آنان کمک نگیریم، یک بلاتکلیفی در این حوزه احساس شود و افرادی از راه می‌رسند که بدون هیچ زمینه و مقدمه‌ای می تواند نقش آفرینی کنند. در یک فضا و میدان خالی یک بچه هم می‌تواند در آنجا نقش آفرینی کند! لذا فضا را باید مهیّا کنیم و دلسوزان کشور، نظام ایران دور هم جمع شوند و راهکاری برای پیشرفت کشور بدهند. وقتی بخشی را در انتخابات و بخشی را در انتصابات به حاشیه ببریم میدان خالی می‌شود و هر کسی وارد می‌شود و در را باز می کند می گوید من هم هستم.

این نماینده مجلس اظهار داشت: جریان فکری که با دولت همراه است به نظرم بیشترین فاصله را با موضوع گفت وگوی ملی دارد. در هفته گذشته هم شاهد بودیم رییس جمهور کماکان بر کنار گذاشتن افراد و مدیران تأکید می‌کردند و این یکی از آسیب‌هایی است که در کشور داری وجود دارد؛ اینکه افراد کارآمد و توانمند و مدیر را به جرم اینکه با دولت قبلی کار می کردند و یا در سلیقه فکری با هم متفاوت هستند، به طور مطلق کنار می‌گذاریم یک آسیب است. لذا علی رغم اینکه گفته می شود در این گفت و گو نقش اصلی را باید دولت داشته باشد، ولی در حال حاضر احساس می‌شود که بیشتر فاصله را دارد.

وی افزود: دو اقدامی که در کابینه صورت گرفت خیلی خوب بود و باید دولت چند مورد دیگر را انجام دهد و این بسیارکم هزینه است و در شرایطی که مجلس با دولت تعارف دارد، این بهترین کار برای ترمیم کابینه است. در مورد استیضاح وزرای بهداشت و ورزش خیلی امیدوار به نتیجه گرفتن نهایی نیستم. مجلس با چک سفیدهایی که به دولت داده قافیه را باخته است و با آن درخواستی که ۲۲۷ نفر کردند و رأی اعتمادی که در کابینه داده شد، آن قسمت نظارت خیلی کند شده است و کاری را نمی‌تواند جلو ببرد.

وی تاکید کرد: من فعلا احساس و برداشتی از ایجاد فضای گفت و گو ندارم و چنین فضایی هم تا امروز ایجاد نشده است و البته خیلی امیدواریم که ایجاد شود.

نوری در پایان در باب نامه ۲۲۷ نماینده مجلس به قوه قضاییه در خصوص برخورد با «آشوبگران» گفت: این نامه اساسا کار درستی نبود و من هم آن را امضاء نکرده بودم، چون این کار نه دلیل اجتماعی و نه پشتوانه حقوقی داشت! من فکر می کنم این کار به مذاق مسئولان قضایی هم خوش نیاید، چرا که به نوعی دخالت در کار قوه قضاییه است و تفکیک قوا را مخدوش می‌کند. ما در کشور قوانین مصوب و مشخصی داریم؛ قضات با استفاده از آن قوانین احکام را صادر می‌کنند. این تشخیص قاضی است و رییس قوه قضاییه هم دخالت در این کار نمی کند که ما به آن تکلیف کنیم این کار را انجام بدهد یا ندهد! قاضی و قوه قضاییه مستقل هستند و بر اساس قوانین موجود شرایط را انتقال میدهد و حکمش را صادر می کند؛ به نظرم در این مورد ورود بلاوجه بود.

منبع: جماران