آرنولد: می‌خواهیم تعداد جام‌های‌مان مردم را سردرگم کند

ترنت الکساندر آرنولد در گفت‌وگو با دیلی‌میل از اشتیاق‌شان برای کسب جام‌های پرتعداد گفت.

اگر به چند سال اخیر فوتبال اروپا نگاهی بیندازیم و عملکرد یا پیشرفت فوتبالیست‌ها را بررسی کنیم، بی‌شک ترنت الکساندر آرنولد در بالاترین رده‌ها قرار خواهد گرفت. او مسیر پیشرفت را خیلی سریع طی کرد و شاید این را مدیون عشقی باشد که به تیم و حرفه‌اش دارد. مدافعی که در ۲۰ سالگی به جام جهانی رفته و لیگ قهرمانان را فتح کرده، اما هنوز با اشتیاق از کسب جام‌ها صحبت می‌کند. نشریه «دیلی‌میل» مصاحبه‌ای طولانی با ترنت انجام داده که بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید.

جام‌های بی‌شمار با لیورپول

پشت میزی در بالکن محل تمرین لیورپول نشسته و از دور زمین «ملوود» را نگاه می‌کند. نیمه بالایی یک اتوبوس دوطبقه را هم می‌توان از دور دید که از پشت دیوار ملوود می‌گذرد و به سمت مرکز شهر می‌رود. خط دید ترنت الکساندر آرنولد را که دنبال می‌کنیم می‌بینیم به چیزی نگاه می‌کند که انگار وجود ندارد. یک ساختمان آجری در گوشه زمین تمرین وجود داشت که رختکن تیم در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ بود و آنجا به بازیکن‌ها قبل از حضور در تمرین چای و نان تست می‌دادند. در پایان فصل هم باب پیزلی و جو فاگان جام‌ها و مدال‌ها را آنجا می‌ریختند و به بازیکن‌ها می‌گفتند که حالا دیگر این عناوین ارزشی ندارد. الکساندر آرنولد را همه به‌عنوان یک لیورپولی اصیل می‌شناسند. او نزدیک به زمین تمرین زندگی می‌کرد. مدت‌ها بعد از اینکه آن ساختمان آجری را خراب کرده بودند. ترنت بالای سطل‌های بزرگ یا ماشین مادرش می‌ایستاد تا نگاهی به تمرینات استیون جرارد یا ژابی آلونسو در ملوود بیندازد. حالا او نمادی از لیورپول جدید است. الکساندر آرنولد که ۲۰ ساله است همین الان ۲ فینال لیگ قهرمانان را تجربه کرده و باز هم شخصیتی دارد که تغییر کند. او در مورد جاه‌طلبی‌های باشگاه با بلوغ بیشتر نسبت به سال‌های قبل صحبت می‌کند و از آنجا که ابراز پشیمانی را ناخوشایند می‌داند، به راحتی می‌توان فهمید که بین او و گذشته باشکوه فقط این رابطه باقی‌مانده که می‌خواهد دوباره برای رسیدن به قلّه تلاش کند. بسیاری فکر می‌کردند بعد از اینکه در مبارزه با سیتی قهرمانی در لیگ برتر را با وجود کسب ۹۷ امتیاز از دست دادند، مثل کشتی تایتانیک غرق خواهند شد، اما شروع لیورپول در فصل جدید فوق العاده بوده است. فصل قبل لیورپول قهرمان لیگ قهرمانان شد که بزرگ‌ترین افتخار فوتبالی محسوب می‌شود و به حرف‌های آرنولد که گوش بدهید می‌فهمید آن‌ها هنوز هم به دنبال چیزی هستند. این باشگاه برای کسب افتخارات جدید، حریص است.

ترنت در این‌باره می‌گوید: «فصل گذشته در لیگ قهرمانان قهرمان شدیم که باورنکردنی بود، اما به این معنا نبود که یک هفته خالص شادی کنیم. ما هنوز راضی نبودیم. این نگرش وجود داشت که بهتر خواهد شد اگر تعداد جام‌ها را دو برابر کنیم. به خودمان گفتیم این چیزی است که این فصل هم باید برایش تلاش کنیم. می‌دانیم توانایی‌اش را داریم. لیگ قهرمانان را بردیم و فقط ۲ امتیاز برای قهرمانی لیگ برتر لازم داشتیم. بنابراین چطور می‌توانیم آن ۲ امتیاز را بگیریم و این فصل قهرمان شویم؟ ما توانستیم قهرمان لیگ قهرمانان شویم، اما این کافی نبود. ما نمی‌خواهیم به‌عنوان تیمی که فقط قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد به یاد آورده شویم. ما می‌خواهیم تیمی باشیم که مردم نتوانند تعداد قهرمانی‌هایی که به دست آورده‌ایم را به‌خاطر بسپارند. اگر کسی بخواهد قهرمانی‌های لیورپول در لیگ برتر را به یاد بیاورد، مردم از خودشان بپرسند «چه سالی بود؟ نوزدهمی بود؟ یا بیست‌ویکمی؟» می‌خواهیم مردم در مورد تعداد جام‌هایی که برنده شده‌ایم سردرگم شوند. نمی‌خواهیم به‌عنوان تیمی که یک رقابت بر سر قهرمانی را به منچسترسیتی باخت، به یاد آورده شویم. نمی‌خواهیم تیمی باشیم که تقریباً نزدیک به کسب قهرمانی بود. می‌خواهیم تیمی باشیم که قهرمان شد.»

انگیزه گرفتن از خاطره بد

ترنت الکساندر آرنولد نماینده خوبی برای نسل جدید لیورپول است. بسیاری از جمله مربی او، یورگن کلوپ، ترنت را بهترین دفاع راست جهان می‌دانند، اما او بدون غرور در این‌باره صحبت می‌کند. ترنت بیش از هر بازیکن دیگر لیورپول در جامعه حضور دارد. پسری است که به اهمیت رفتار و ادب اعتقاد دارد. اگر سایرین چیزی درباره آرنولد بگویند درباره مقاومت اوست. کسی که از مشکلات به‌عنوان تجربه و یادگیری استفاده می‌کند. در این مورد می‌گوید: «اگر مردم از من انتقاد کنند، اطمینان حاصل می‌کنم که این اتفاق دوباره رخ نخواهد داد. از این‌ها یاد می‌گیرم. اگر شما انتقاد را دوست ندارید پس چرا اجازه می‌دهید دوباره این اتفاق بیفتد.» برون‌گرایی درباره اینکه لیورپول قهرمانی را در رقابت با سیتی از دست داد، ساده است. آرنولد ادامه می‌دهد: «وقتی چنین اتفاقی رخ می‌دهد و خیلی نزدیک به پیروزی در چیزی هستید، می‌توانید یکی از این دو راه را طی کنید؛ یا اینکه می‌توانید خاطرت بد را رها کنید یا از آن‌ها به‌عنوان انگیزه استفاده کنید. بهترین مثال اتفاقی است که در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۸ افتاد. وقتی برابر رئال باختیم و سپس چیزی که فصل قبل رخ داد. ما در کیف آموختیم و فصل گذشته آن را استفاده کردیم تا به ما کمک کرد بازی‌های خاصی انجام دهیم و نتیجه بگیریم. ما از مادرید و اینکه چگونه آن‌ها بازی را بردند، یاد گرفتیم. مطمئن هستم چیز‌هایی که از چگونگی پیروزی سیتی در فصل قبل یاد گرفتیم هم به کمک‌مان خواهد آمد. آن‌ها نشان دادند چگونه برنده می‌شوند. سیتی بی‌رحم بود. از دست دادن قهرمانی بدترین احساسی بود که در فوتبال حس کرده بودیم. نزدیک شدن به چیزی. آن‌قدر نزدیک شوید که احساس کنید چیز جدیدی ساخته‌اید و می‌خواهید این غرور را با خانواده‌تان تقسیم کنید.»

همه جام‌ها، نه فقط لیگ برتر

لیورپول وابستگی خاصی به جام‌های اروپایی دارد، اما این بخشی از موفقیت‌شان در فصل گذشته است. حالا یک مورد کلی وجود دارد که قهرمانی در لیگ برتر برای نخستین مرتبه است، چیزی که هواداران‌شان بیش از همیشه آن را آرزو می‌کنند. آرنولد در این‌باره هم بیان می‌کند: «از نظر تاریخی، روش فکر کردن این‌گونه بود که اگر تعهد دیگری نداشتید موفقیت در لیگ آسان بود، اما این تغییر کرده، اگر به شهر نگاه کنید آن‌ها همه فشار می‌آورند. می‌خواهند در هر مسابقه برنده شوند و این کاری است که می‌خواهیم انجام دهیم. شما نمی‌توانید یک جایزه را کنار بگذارید و دنبال دیگری بروید. چرا برای هر دو نمی‌روید؟ ما در ترکیب‌مان به کیفیت لازم رسیده‌ایم. می‌خواهیم همه‌چیز را ببریم. می‌خواهیم در این‌باره خودخواه باشیم. نمی‌خواهیم به تیم‌های دیگر مسیری آسان برای قهرمانی را نشان دهیم. می‌خواهیم در همه جبهه‌ها مسلط باشیم و تا فینال برویم. در هر فصل ما باید ماه می‌به ومبلی برویم (برای فینال جام‌حذفی) و باید در کورس قهرمانی باشیم. هوادار بودن این است که بدانی هوادار چگونه فکر می‌کند. می‌دانیم آن‌ها رؤیای قهرمانی لیورپول در لیگ را دارند، قهرمانی برای اولین مرتبه در لیگ برتر، اما ما به‌عنوان بازیکن می‌خواهیم همه‌چیز را برنده شویم. دانستن اینکه هواداران قهرمانی لیگ را بیش از دیگر جام‌ها دوست دارند باعث می‌شود ما قهرمانی آن را بیشتر بخواهیم.»

الگویی برای جوانان

الکساندر آرنولد شاید جوان‌ترین بازیکن لیورپول باشد که فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرده، اما دیگر یک پسربچه نیست. برای اینکه او تبدیل به مردی فروتن شده و می‌پذیرد با چه مسئولیت‌هایی باید روبه‌رو شود. در این باره می‌گوید: «می‌خواهم فردی باشم که وقتی یک بازیکن جوان به خانه می‌رود به مادرش بگوید می‌خواهد مثل من باشد. می‌فهمم که الگوی بازیکنان جوان هستم. می‌خواهم الگویی باشم که به بازیکنان جوان انگیزه می‌دهد، همان‌طور که جرارد و کرگر به من انگیزه دادند. می‌خواهم کسی باشم که انگیزه می‌دهد در مدرسه و تمرین سخت کار کنند و خودشان را تحت فشار قرار دهند. بدانند هر کاری با تلاش و فداکاری انجام می‌شود.»

گلزنی بیشتر

آرنولد هنوز هم تشنه یادگیری است و می‌داند هنوز راه برای پیشرفت دارد. کرگر اخیراً گفته او باید بیشتر به گلزنی تیم کمک کند و این چیزی است که مدافع جوان لیورپول می‌پذیرد. درباره این حرف کرگر هم می‌گوید: «بیشتر گل زدن چیزی است که می‌خواهم آن را بهبود ببخشم. در فوتبال مدرن، مدافع کناری نیاز دارد خیلی هجومی باشد و چیز‌های زیادی در کناره‌ها از خودش ارائه کند. می‌تواند خلق موقعیت باشد یا پاس‌گل، پاس مناسب یا حتی ارسال. چرا جلوتر نرود و برای کمک به تیم ۴ یا ۵ گل نزند؟» آرنولد درباره بازیکن‌هایی که در پست خودش از آن‌ها الگوبرداری می‌کرده هم می‌گوید: «وقتی از مدافعان کناری در حال یادگیری بودم، همیشه به فیلیپ لام و دنی آلوس نگاه می‌کردم. برای من آلوس جالب‌تر بود، چراکه او بازیکنی تهاجمی بود و در کار‌های دفاعی هم محکم عمل می‌کرد، اما خوب بودن در کار تهاجمی مثل یک وینگر خواهد بود. آنالیزور‌های ما بهترین کار‌های آلوس را برای یادگیری من نشان می‌دادند. من بیشتر به دفاع و حمله همزمان فکر کردم. از اینکه تهاجمی باشم لذت می‌برم، اما می‌دانم انجام وظایف دفاعی مهم‌تر است.»

ادامه پیشرفت

ترنت الکساندر آرنولد در ادامه ضمن تأکید بر اینکه هنوز در حال یادگیری است، می‌گوید: «من پسری خجالتی بودم که واقعاً زیاد صحبت نمی‌کردم. حالا می‌روم و دوستانم و هم‌تیمی‌هایم را سرگرم می‌کنم. در مورد خیلی چیز‌ها صحبت می‌کنیم، از بازی و اینکه زندگی روزمره چطور است. احساس می‌کنم در تیم کمی نقش پررنگ‌تری دارم و سعی می‌کنم این مسئله را بپذیرم. همچنین از بازیکنان بزرگ‌تر که حرفه‌ای‌تر هستم یاد بگیرم و سعی کنم به آنچه آن‌ها هستند تبدیل شوم.» ترنت در پایان هم بیان می‌کند: «همیشه جایی برای پیشرفت و فضای یادگیری و تکامل وجود دارد. شما نمی‌توانید یک ذهن بسته داشته باشید و بگوید «این حد من است»، چراکه در این صورت در همان حد باقی خواهید ماند. اگر به خودتان بگویید می‌توانید یاد بگیرید، پس حدی وجود نخواهد داشت.»