زنگ املاء و آیین نگارش فارسی برای وزیر خارجه!

پیام وزیر خارجه، از سویی فاقد حداقل‌های نگارش فارسی است و از سوی دیگر سرشار از تعابیر نامفهوم و واژگان غریب و نامتعارف!

برای کاربران عادی شبکه ایکس (توئیتر)، نگارش حداکثر ۲۸۰ کاراکتر در دسترس است. طبعا چهره‌های شاخصِ حوزه‌های مختلف، برای انتشار دیدگاه‌ها یا نوشته‌های خود، باید با اهل فن مشورت کنند تا متنی موجز و پاکیزه فراهم آید و پس از انتشار و بازخورد عمومی، صرفا محتوای متن مورد بحث قرار گیرد نه ایرادات نگارشی و غلط‌های محتوایی. 

از آنجا که همین متن مختصر و کوتاه در توئیت وزیر امور خارجه حاوی چندین اشتباه محتوایی و واژگان نامتعارف بوده، صلاح‌الدین خدیو روزنامه‌نگار در کانال شارنامه به نقد این جملات پرداخته است.

خدیو نوشته است:

نوشتەی پر هرج و مرج ضمیمە شدە در پایین صفحه، پیام وزیر امور خارجە در شبکەی ایکس است.

نوشتەای که از سویی فاقد حداقل‌های نگارش فارسی است و از سوی دیگر سرشار از تعابیر نامفهوم و واژگان غریب و نامتعارف!

«رژیم اشغالگر آپارتاید» چه صیغەای است؟ آیا مقصود رژیمی است که «آپارتاید»  را اشغال کرده است؟

ظاهرا مراد نویسنده، اضافه کردن مضاف‌الیه آپارتاید به عبارت معروف «رژیم اشغالگر قدس» است.
در این صورت می‌بایست می‌نوشت: رژیم آپارتاید و اشغالگر ...

«هتک حرمت ادیان الهی»  به کلی بی‌معنی است. هتک حرمت عملی فیزیکی است که در مواردی چون تعرض به تن زنان و یا اماکن مقدس به کار می‌رود و به عبارتی سر و کار آن با اجسام است.

به ادیان الهی، فرضا «توهین» می‌شود، نه هتک حرمت. آنچه در غزه هم اتفاق افتاده بمباران یک کلیسای قدیمی است که می‌توان آن را هتک حرمت یک مکان دینی دانست.

«گروهک‌های تروریستی بدوی و داعش» نیز، از لحاظ مفهومی و نگارشی غلط است.این جمله را باید اینطور نوشت: «گروه‌های تروریستی بدوی و داعشی»
ثانیا صفت بدوی به کلی بیجاست!
مقصود از بدوی چیست؟ بیابانی، دهاتی، عقب مانده، ابتدایی ...؟
واقعیت آن است که گروهی مثل داعش - نه البته «گروهک» ابتدای انقلاب برای تصغیر و تحقیر سازمان‌های مخالف به کار می‌رفت - یک جریان مدرن سازمان یافته و شهری بود که از جدیدترین متدهای جنگی و تبلیغاتی روز بهره می‌برد.
اساسا تروریسم و ایدئولوژی که سازندەی هویت داعش و سازمان‌های مشابهند، مقولاتی به کلی مدرنند.
خود داعش هم گروهی بود با زمینەی اجتماعی شهری کە پیروانش را از میان فرودستان ساکن در حاشیەی شهرها و محذوفان سیاسی و فرهنگی جذب می‌کرد.

حتی رجعت ارتجاعی و خشونت آمیز این گروه‌ها به سنت را هم باید قسمی «شورش پسامدرن» محسوب کرد نه بدوی و دهاتی!