باید مردم را اِقناع کرد

سرویس سیاسی

طرح صیانت از مجلس خارج شد و در اختیار شورای عالی فضای مجازی قرار گرفت. با این مقدمه احیانا باید مردم برای تصویب و ابلاغ طرح صیانت از جانب این شورا خود را آماده کنند. 

کمیسیون صیانت مجلس بدون توجه به صدای مخالفان (که تقریبا تمام اقشار جامعه و از همه‌ی جناح‌های سیاسی بودند) به تدوین و رای‌گیری در این مورد اقدام کرد. 

فعالان رسانه‌ای و صاحبان کسب و کارهای اینترنتی در این ماجرا پیشتاز مخالفت با طرح بودند. از آنجایی که به دلیل تحریم‌های گسترده و بحران اقتصادی، معضل بیکاری روز بروز تشدید می‌شود انتظار عمومی از مجلس این بود که با توقف این طرح به موج فزاینده بیکاری دامن نزند. 

بنابر قواعد جهانی، تصویب قانون سایبری و استانداردهای فضای مجازی، امری پذیرفته شده است اما با محدودسازی دسترسی‌ها و کاهش سرعت اینترنت نمی‌توان تضمین کرد شاغلین و فعالان اقتصادی در پلتفورم‌ها توانایی ادامه کار خواهند داشت. 

طرح صیانت که هنوز تصویب و اجرا نشده موجی از خشم را از سوی کاربران اینترنت دریافت کرده است. برای کسانیکه به هر طریق از فضای مجازی کسب درآمد می‌کنند یا ارتباطاتشان را از این طریق مدیریت می‌کنند، این، پایان کسب و کار و امرار معاش میلیون‌ها خانوار است.

به جهت بررسی موضوع فوق گفتگو کردیم با حسین کنعانی مقدم، فعال سیاسی اصولگرا، و دبیرکل حزب ایستادگی که مشروح آن را می‌خوانیم:

 تصمیمات اخیر مجلس از طرح صیانت تا برخی اقدامات دیگر منجر به ایجاد نارضایتی‌هایی شده است. بنظر شما این تصمیمات ناشی از چه تفکر، جریان و یا نهادیست؟

قاعدتا تصمیماتی که نمایندگان در مجلس شورای اسلامی می‌گیرند هر کدام از آن‌ها مبتنی بر آزادی و هویت و رایی است که مردم به آن‌ها داده‌اند و نباید جناحی تصمیم بگیرند.

اما درباره خروجی محصول مجلس، با توجه به اینکه اکثریت را اصولگرایان بر عهده دارند باید تبعات تصمیماتشان را برعهده بگیرند و نمایندگان مجلس تصمیماتشان از مشی سیاسی اصولگرایان خارج نیست.

درواقع تا بحث شفافیت آرا نمایندگان اجرایی نشود نمی‌توان چهره مشخصی از جناح‌های سیاسی در مجلس بدست آورد. خواه ناخواه تصمیماتی که مجلس و دولت می‌گیرند به پای اصولگرایان نوشته خواهد شد.

طرح صیانت این روزها یکی از مهم‌ترین طرح‌هایی است که مجلس را با موجی از انتقاد مواجه کرده است؛ نظر شما درباره این طرح و نتایج سیاسی آن چیست؟

شاید حدود بیست سال پیش قوانینی در جهان وضع شد تحت عنوان قوانین شبکه‌های سایبری و این قوانین به شکلی هستند که دادگاه‌های مختلف بر اساس این قوانین احکام صادر می‌کنند و مجازات وضع می‌شود. قوانین نظام‌مندی برای فضای مجازی وجود دارد، در ایران هم که فضای مجازی در حال گسترش سریع است نیازمند قانونمند شدن است اما این قانونمند شدن نباید به آزادی و استقلال و مبانی مردم‌سالاری ضربه بزند.

زیرا مجلس باید پاسدار آزادی و جمهوریت نظام باشد به این خاطر کسی منکر قانونمند شدن فضای مجازی نیست، اما در پوشش این قانونمندی اگر قرار باشد محدودیت ایجاد کنند که مخالف اصول انقلاب است و قاعدتا نتایج منفی را در بر خواهد داشت.

مسائل اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی و امنیتی ما با شبکه‌های مجازی گره خورده است و از این لحاظ اگر بناست قانونمند شود قاعدتا باید قوه قضاییه در این خصوص لایحه‌ای تنظیم کند و به مجلس بدهد.

اینکه ما با نگاه جناحی بخواهیم با فضای مجازی برخورد کنیم در نتیجه اگر مجلس دست جناح دیگری بیفتد این قوانین لغو می‌شود. بازی که سر ماهواره و ویدیو آمد باز هم تکرار خواهد شد و می‌تواند ایجاد موانعی کند که در نهایت مردم باید هزینه آن را پرداخت کنند.

 با وجود این تصمیمات جامعه دچار نوعی مقابله و لجاجت با این تصمیمات شده است و بنظر نمی‌رسد اکثریت جامعه با این تصمیمات موافق باشند. در نتیجه آیا امکان دارد مجلس حرف اکثریت جامعه را بپذیرد و از این تصمیم اقلیتی دست بکشد؟

متاسفانه در بعضی از مصوبات قوه مقننه به تبعات اجتماعی آن فکر نمی‌کنند و بنظرشان می‌آید آن چیزی را که می‌خواهند تصویب کنند، خصوصا با لابی‌گری‌هایی که در مجلس وجود دارد آن را هدف قرار می‌دهند، اصلا در پی توجه به تبعات آن نیستند.

مثل قضیه بنزین که انجام دادند و تبعات آن را هم پیگیری نکردند. الان تصمیماتی که در مسائل اقتصادی در قانون بودجه انجام می‌شود، نتیجه آن معلوم نیست.

 مثلا ببینید چند میلیارد دلار برای دارو اختصاص داده‌اند و کسی مطرح نمی‌کند که این اختصاص دادن مقدار ریالی آن چقدر است آیا دلار نیماییست؟ دلار ۴۲۰۰ است؟ که بر اساس آن مردم بتوانند زندگیشان را تنظیم کنند. متاسفانه در مجلس تصمیماتی گرفته می‌شود و زمانیکه به نتیجه عکس رسید تازه به فکر درمان می‌افتند.

 در مواجهه با این طرح‌ها مردم برای نشان دادن اعتراض خود بدون عبور از قانون و در چارچوب‌های قانونی چه کار مشخصی می‌توانند انجام دهند؟

اگر ما در کشور احزاب بزرگ و توانمند داشتیم که مطالبات مردم را در چارچوب گفتمانی با دولت و نظام تعقیب می‌کردند، می‌توانستند از طریق روش‌های برنامه‌ریزی شده آن را به نتیجه برسانند.

اما الان متاسفانه هر اعتراضی هم ایجاد شود جریان‌هایی از این موج استفاده می‌کنند و امنیت را به خطر می‌اندازند.

بنابراین راه آن این است که احزاب که پل مردم و حاکمیت هستند باید ورود کنند و مطالبات مردم را مطرح کنند. در غیر این صورت نمایندگان مجلس این تعهد را دارند و این سوگند را در مجلس یاد کرده‌اند که حقوق مردم را صیانت کنند و مهم‌ترین چیزی که الان باید صیانت شود حقوق ملت و شهروندی است و بعد از آن باید به فضای مجازی بپردازند.

 این رفتارها آیا منجر به ناامیدی بیشتر مردم از نهاد مجلس می‌شود یا می‌تواند منجر به توجه بیشتر جامعه به انتخابات و انتخاب نامزدهای پیشرو و ایجاد تحولی در این حوزه شود؟

من از قبل هم گفته‌ام که نمایندگان با رای مردم بالا آمدند و باید مطالبات مردم را بررسی کنند نه دیدگاه‌ها و اهداف سیاسی خودشان را.

نمایندگان باید مطالبات مردم را در چارچوب قانون پیگیری کنند وگرنه نمی‌توانند هر کاری دلشان خواست بکنند و در این صورت نباید اسم آن محیط را مجلس شورای اسلامی گذاشت باید به آن مجلس سنا گفت.

 نکته آخر

بنظر من آگاهی بخشی به جامعه، سواد رسانه‌ای، آموزش‌های سیاسی، آموزش‌های فرهنگی و همین بحث قوانین که در دنیا وجود دارد و در ایران به آن توجهی نمی‌شود باید برای مردم تشریح شود.

باید در مقابل تصمیمات مردم را اقناع کرد. اینکه ما هر تصمیمی خواستیم بگیریم و مردم را مجبور به اجرا کنیم که مردم سالاری دینی نیست.

مردم باید قانع شوند که قوانین به نفع جامعه است و صیانت از حقوق شهروندی مهم است نه صیانت از جناح‌های خاص، در این صورت می‌توان آرامش ایجاد کرد. ما بعد از انقلاب دچار دولت سازی شدیم و همه تلاش‌ها بر دولت‌سازی بود اما باید به ملت‌سازی توجه می‌کردیم.

اگر ما اعتماد مردم که پشتوانه و سرمایه اجتماعی است را از دست دهیم و توجهمان را به سمت ملت‌سازی نبریم دولت‌ها می‌روند و هیچ ثباتی در این سرمایه‌گذاری که بر دولت‌ها کردیم به وجود نخواهد آمد.

در پایان هر دولت هزینه‌ای نظام برای آن‌ها کرده در نهایت این دولت‌ها از رده خارج شدند و یا لقب خائن گرفتند یا لقب خیانتکار و در هر حال کنار زده شدند اما آنچه باقی مانده است ملت است.