تحلیل روزنامه شرق از برخورد تندروها با علی لاریجانی

  تا اینجای کار مشخص شده که اصولگرایانی که دغدغه وحدت و ائتلاف دارند، چندان هم دغدغه‌مند حضور علی لاریجانی و طیف نزدیک به او در میانشان نیستند. قبلا هم که برای انتخابات ریاست‌جمهوری «جمنا» یا همان جبهه مردمی نیروهای انقلاب را راه انداخته بودند، می‌خواستند تا هر جور که شده حضور رئیس مجلس را لااقل در یکی از نشست‌های خود شاهد باشد اما ناکام ماند و لاریجانی وارد بازی آنها نشد؛ موضوعی که سوژه‌ای شد برای عقده‌گشایی جمنا در حمله به لاریجانی به بهانه حقوق‌های نجومی و مصوبه اخیر مجلس و حالا هم دعوت‌نکردن از او در جمع انتخاباتی‌شان.

به نظر می‌رسد رقبا و مخالفان دولت می‌خواهند علی لاریجانی را در مقابل یک دوراهی قرار دهند؛ راه اول ادامه حمایت‌های او از دولت و راه دوم چرخش به سمت آنها. رفتن او به راه دوم یعنی بازگشت به ائتلاف سیاسی با اصولگرایان مخالف دولت، قطعا استمرار ریاستش بر مجلس را تضمین می‌کند، اما این پایان راه برای کسی نیست که هم انتخابات مجلس ۹۸ را پیش‌رو دارد و هم زمزمه حضورش در انتخابات ۱۴۰۰ به گوش می‌رسد.

رودررویی‌های مکرر آنها با علی لاریجانی که در جریان مراسم ۲۲ بهمن سال ۹۱ قم به اوج خود رسیده بود و آخرین نمونه آن هم لغو سخنرانی علی لاریجانی در مراسم 22 بهمن سال گذشته درپی اعتراض امام جمعه کرج بود.

طیف‌هایی نظیر جبهه پایداری، جمعیت ایثارگران، جمعیت رهپویان و تشکل‌هایی از این دست که اکنون با کناررفتن گروه‌های پیش‌کسوت و سابقه‌دار اصولگرایی تبدیل به عناصر بازی‌ساز این جریان شده‌اند، نه تنها هیچ نشانی از صاف‌شدن دل‌شان با علی لاریجانی و امثال او بروز نداده‌اند، بلکه همین اواخر با تکرار تأکید همیشگی خود بر مسائلی چون «تصویب ۲۰ دقیقه‌ای برجام»، «برباددادن منافع ملی با بستن دهان منتقدان در مجلس توسط لاریجانی»، «پیش‌بردن خط استکبار در لوایح FATF» و نظایر آن نشان داده‌اند چارچوب عملی او را در سیاست تحمل نمی‌کنند. همین جریان‌ها در جمنا دست بالا را داشتند و حالا  هم در شورای ائتلاف اصولگرایان.

پس طبیعی است که پیش‌فرضشان از وحدت، اصولگرایان منهای لاریجانی و نزدیکانش باشد.