سومین دیدار 《ترامپ و اون》 و تحلیل‌های متفاوت؛
فاصله‌ها از تهران تا پیونگ‌یانگ
مستقل آنلاین/ گروه سیاسی -《دانلد ترامپ》 برای بار سوم با 《کیم‌جون‌اون》 رهبر کره شمالی دیدار کرد، دیداری متفاوت‌تر از دیدارهای قبل!
این بار دو رهبر در خاک کره‌شمالی با یکدیگر دست دادند تا ترامپ نخستین رئیس جمهور مستقر آمریکا باشد که پا در خاک خصم دیرین گذاشته است.
برای دیدار ترامپ و 《اون》، برنامه‌ریزی دقیقی صورت نگرفته بود. ترامپ که برای نشست "گروه ۲۰"به ژاپن رفته بود روز شنبه در توئیتر به 《اون》پیشنهاد داد تا در مرز بین "دو کره" دیداری کوتاه داشته باشند. نتیجه این دیدار، از سرگیری مذاکرات و بررسی برنامه‌های "هسته‌ای و موشکی" کره شمالی بود.
ترامپ این دیدار را موفقیت‌آمیز خواند و خطاب به رهبر کره‌شمالی گفت: 《اگر پس از اینکه در شبکه‌های اجتماعی خواستم همدیگر را ببینیم و شما قبول نمی‌کردید، رسانه‌ها به‌شدت مرا می‌کوبیدند و شما آبروی هردوی ما را حفظ کردید و از این بابت ممنونم. ما تا همین‌جا هم کوه‌ها را جابه‌جا کردیم》.
با این وصف ترامپ پیش‌تر گفته بود، 《نه برای توافق با پیونگ‌یانگ عجله دارد و نه با تهران!》
رهبر کره نیز در این دیدار گفت: 《گمان می‌کنم این اقدام گامی برای پاک کردن گذشته تاریک و قدم گذاشتن به آینده‌ای جدید است》.
تفاوت‌های تهران و پیونگ‌یانگ در این دیدار
باید پذیرفت که تنش‌زدایی بین آمریکا و کره‌شمالی حتی اگر به خلع سلاح دومی منجر نشود و تنها بتواند تهدیدهای بسیار این کشور علیه هم‌نام جنوبی و ژاپن را کاهش دهد، دستاوردی برای این دو هم‌پیمان آمریکا در شرق دور است.
از سویی، رابطه‌ای که 《ترامپ با اون》 برقرار کرده جنبه‌های مثبتی برای رئیس جمهور آمریکا در کارزار انتخابات ریاست جمهوری این کشور در سال آتی دارد چون گفت‌وگو با این کشور را که پیش‌تر وجود نداشت، شروع کرده و اگر هم به نتیجه‌ای نرسد، می‌تواند در کوتاه مدت از آن بهره‌برداری سیاسی کند و نتیجه نهایی را تنها گذر زمان مشخص می‌کند.
اما شکل برخوردهای واشینگتن با تهران و پیونگ‌یانگ و تفاوت‌های آن را می‌توان در سه گزینه جست‌وجو کرد.
نخست اینکه همپیمانان آمریکا در خاوردور یعنی ژاپن و کره‌جنوبی از کنش‌های ترامپ برای تنش‌زدایی با کره‌شمالی حمایت می‌کنند و امید دارند تا او بتواند به نتایج نسبی و مثبت برسد.
اما همپیمانان آمریکا در خاورمیانه یعنی سعودی‌ها، رژیم اسرائیل و چند کشور دیگر، به‌شدت مخالف تنش‌زدایی با جمهوری اسلامی هستند که البته این مخالفت حامیانی در داخل نیز دارد.
دوم، از نظر انتخاباتی - تهران، نقش مهمی برای ترامپ بازی نمی‌کند چون افکار عمومی در آمریکا و به‌خصوص راست‌گرایان افراطی آن به‌دلیل موضوع تسخیر سفارت این کشور در سال ۱۳۵۸ و رفتارهای ضد آمریکایی، نوعی حس تخاصم با جمهوری اسلامی دارند
اما نکته سوم که ناظران و کارشناسان را دچار اعوجاج و سردرگمی کرده این است که دولت آمریکا بارها اعلام کرده که حاضر به گفت‌‌وگوهای بدون پیش شرط با تهران است و این پرسش که آیا او واقعا می‌خواهد که جمهوری اسلامی تسلیم مواضع آمریکا شود؟ یا ترامپ با فشارهای حداکثری اقتصادی و سیاسی امید دارد که تغییرات بسیار بیشتری را صورت بدهد؟
ارسال نظر