سعودی "به جنگ نمی‌رود"

 نسرین مالک، گاردین/ ترجمه؛ امیرحسین نظری: شوخی قدیمی‌ای در خاورمیانه وجود دارد که می‌گوید: «عربستان سعودی حاضر است تا آخرین پاکستانی بجنگد». این شوخی به این مسئله اشاره دارد که نیروهای پاکستانی مدت‌ها است در عملیات‌ نظامی عربستان شرکت می‌کنند. این شوخی اخیرا یک نسخه سودانی نیز پیدا کرده است. سودانی‌ها پیاده‌نظامان جدید سعودی هستند. عربستان سعودی عادت کرده است برای کاری که به چشم شهروندانش بسیار خوار است، کارگر استخدام کند و این عادت به ارتش هم سرایت کرده است. همیشه هم کشوری وجود دارد که در ازای نرخ مناسب خوراک گلوله ارسال کند. گاهی عاملان حمله نظامی عربستان به یمن را ائتلاف عربی می‌نامند که نام محترمی نیز حساب می‌شود. این گروه، متشکل از اهالی متحدان حاشیه خلیج فارس سعودی، نیروهای مصر، اردن، مراکش و کودکان سودانی است. خانواده این سربازان، در ازای مرگ آن‌ها غرامت قابل توجهی می‌گیرند. وقتی از یک سرباز سودانی پرسیده شد که جنگیدن تحت فرمان سعودی چگونه بوده، او گفته فرماندهان سعودی آنقدر خودشیفته بودند که به خطوط مقدم نزدیک نمی‌شدند. دستوراتِ خامِ خود را تلفن ماهواره‌ای به سربازان مزدورشان ارسال می‌کردند و آن‌ها را به سوی آتش جنگ هل می‌دادند. وقتی اوضاع خطرناک بود، نیروی هوایی سعودی و ائتلاف تحت رهبریش، به سادگی از ارتفاع بالا بمب می‌انداختند و به شهروندان آسیب می‌زدند. این نحوه جنگ سعودی است: تا می‌توانی فاصله بگیر و به دیگران پول بده تا بمیرند. درخصوص حمله به تاسیسات نفتی عربستان، یک بدفهمی، این گمان را ایجاد کرده که ایران و عربستان وارد جنگ خواهند شد. سعودی «به جنگ نمی‌رود». آن‌ها نایب استخدام می‌کنند. مسئله به ساده‌لوحی آمریکا نیز بستگی دارد؛ اینکه تا چه مرحله‌ای، آمریکا این دروغ‌ها را باور خواهد کرد که سعودی حافظ صلح منطقه‌ای است و آسیب به عربستان منطقه را ناامن می‌کند. سعودی و ایالات متحده مرتبا ایران را به حمله متهم می‌کنند. درحالی که گفته می‌شود حوثی‌ها این حمله را ترتیب داده‌اند. پنتاگون نیز اعلام کرد طی اقدامی «دفاعی»، علاوه بر حمایت هوایی و موشکی، صدها نیروی آمریکایی نیز به عربستان ارسال می‌کند. طی گزارش موسسه صلحِ جهانیِ استکهلم، سعودی بزرگترین واردکننده تسلیحات در سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ بوده است. چرا چنین کشوری اینقدر کمک نیاز دارد؟ سال ۲۰۱۸، ایالات متحده ۸۸ درصد کل تسلیحات فروخته شده به سعودی را تامین کرد. یعنی در انتهای سال ۲۰۱۸، سعودی تنها نیاز داشت ۱۲ درصد تسلیحات جدید خود را از منابع دیگر تهیه کند. واضح است که برای دفاع مقابل چند پهپاد، لازم نیست ایالات متحده ابزار نظامی بیشتری به سعودی بفروشد. آن‌وقت، کشوری که فقط در یک جبهه -در یمن- می‌جنگد، در حمله بسیار ضعیف است و نیاز به حفاظت دائمی دارد، دقیقا با تسلیحات خریداری شده‌اش چه می‌کند؟ نکته این است که سعودی به جای به‌کارگیری اسلحه، تنها خرید می‌کند. این خریدهای چند میلیون دلاری تنها رابطه سعودی با غرب را تضمین می‌کند. از آنجا که پول زیادی مبادله می‌شود، فروشنده‌ها چشمشان را به نقض حقوق بشر، قتل و آدم‌ربایی سعودی می‌بندند. اساس سیاست خارجی سعودی همین است که با پول، متحد بخرند و غرب را ساکت کنند. پس سعودی باید همچنان ایالات متحده را بازی دهد و از ایران بترساند، تا مطمئن شود محافظش همواره «مسلح و آماده است». این عبارتی است که ترامپ، پس از حمله به تاسیسات نفتی در توییتر خود به کار برد. همزمان، سعودی با دخالت در امور داخلی سایر کشورهای عربی، منطقه را بی‌ثبات می‌کند. به سایر دیکتاتوری‌های خاورمیانه و شمال آفریقا کمک می‌کند و فعالیت‌هایی مبتنی بر شایعات و ارعاب در فضای مجازی به راه می‌اندازد. حتی توییتر نیز چند اکانت سعودی را مسدود کرد. اما [غرب] همچنان این رژیم را یک بی‌دفاع مظلوم می‌داند. یک دیوار، برابر شورش در منطقه. فتنه و جنگ‌افروزی در اوج خود قرار دارد و سعودی که مطمئن است از نتایج ستیزه‌جویی‌اش در امان است، همچنان با ایران، یمن و قطر درگیر است. سعودی از حکومت‌های نظامی سودان و مصر حمایت می‌کند و به‌طور آشفته‌ای در لبنان دخالت می‌کند. آن‌ها همچنان به وهابی‌ها و افراطی‌های سراسر جهان کمک می‌کنند و مشکلی نیز گریبان‌گیرشان نمی‌شود. سعودی با ایران به جنگ نمی‌رود، اما ممکن است ایالات متحده این کار را برایشان انجام دهند. مانند همیشه سعودی فتنه‌گر افراطی و مصون از مجازات خاورمیانه است.