رسایی فرق نهج البلاغه و روضه را نمی‌فهمد

اشارات به نهج البلاغه است که خواب جریان پایداری را آشفته می‌کند
 

داوود حشمتی در امتداد نوشت:

خاطرم هست سال‌های دوره دوم احمدی نژاد که حجم انتقادات مردم از حکمرانی به اوج رسیده بود، در یکی از مراسم‌های شب قدر مجید انصاری در سخنرانی گفت: «ما با نهج البلاغه انقلاب کردیم اما با نهج البلاغه حکومت نکردیم چون تکرار حرف‌های نهج البلاغه را بر نمی‌تابند.»
حالا به نظر می‌رسد حرف مجید انصاری کاملا درست است و کسانی چون حمید رسایی که به واسه طلبه بودن و حضور اندک در حوزه باید تفاوت میان نهج البلاغه و روضه را بفهمد، یا درسش را خوب نخوانده یا عامدانه قصد دارد مانع از آن شود که مدل حکمرانی علوی در مجلس ایران مطرح شود.

جریانی که وقتی به حرف زدن باشد ادعا می‌کنند مدل حکمرانی اسلامی را می‌توانند به کل دنیا ارائه کنند، در مقام عمل صراحتا با مدل حکمرانی مولا علی مخالفت می‌کنند.

نماینده جریان جلیلی که امیدهایشان با حذف جلیلی به دست مردم ناامید شده، همان حرف جلیلی را در مناظره تکرار کرده است.

این نماینده نزدیک به جبهه پایداری با اشاره به نهج البلاغه خواندن پزشکیان در جلسه دفاع از وزرای پیشنهادی، به نقل خاطره‌ای از مرحوم مدرس در مجلس شورای ملی پرداخته که گویا یک روحانی در مجلس روضه خوانده و مدرس هم گفته بود: «اینجا مجلس است؛ مرحوم سپهسالار دو تا ساختمان ساخته‌اند که یکی مسجد سپهسالار است و دیگری مجلس است و اینجا جای روضه خواندن نیست.»

حرف مدرس کاملا درست و بجا بود، اما حرف رسایی کاملا غلط است. رسایی ممکن است تفاوت میان روضه خوانی و اشاره به نهج البلاغه را نفهمد و باید فرض بگیریم که او این تفاوت را نمی‌داند. برای همین باید برایش توضیح داد که «روضه» به معنای «باغ» است و ترجمه «روضه خوانی» معنایش «باغ خوانی» نیست. بلکه روضه خوانی به مراسمی گفته می‌شود که در آن کتاب «روضة الشهداء» اثر کمال‌الدین حسین بیهقی کاشفی سبزواری خوانده میشد و به علت فراگیر شدن آن، مجالس عزاداری با عنوان «روضه خوانی» معرفی می‌شود. نکته‌ای که شهید مطهری هم در کتاب حماسه حسینی به آن اشاره کرده است.

این حرف درستی است که مجلس شورای اسلامی جای «روضه خوانی» نیست. به عبارت روشن‌تر، مجلس جای تصمیم گیری است نه جای عزاداری و مقتل خوانی. اما مجلس شورای اسلامی حتما جای اشاره به نهج البلاغه است که به حکمرانی و مدل حکمرانی شیعه اشاره می‌کند. مدلی از حکمرانی مبتنی بر عدالت که ظاهری نیست و عجیب نیست که همین اشارات به نهج البلاغه است که خواب جریان پایداری را آشفته می‌کند.
به طور طبیعی بنی امیه از مخالفان سرسخت حکمرانی مولا علی بودند. آنهم نه با لباس ضددینی، بلکه از جایگاهی در درون حکمرانی و شریعت تلاش کردند تا مانع از رواج تفکر علی (ع) در حکمرانی شوند. بهتر است جریان پایداری تکلیف خود را با روش هایی که به روش آل امیه شباهت دارد روشن کند.