“بدن من به شیرینی نیاز دارد!”

مهسا انصاری- کارشناس تغذیه و رژیم درمانی

 بسیار دیده‌ایم افراد و خاصه خانم‌هایی که عمیقا بر این باورند که بدن آن‌ها به شیرینی نیاز دارد. گاه می‌گویند هر چه هم غذا بخورند تا شیرینی نخورند، ضعف دارند یا حتما باید بعد از صرف غذا، کام خود را با تکه‌ای کیک یا شیرینی، شیرین‌تر سازند مگر نه ضعف بدنی آن‌ها به هیچ طریق دیگری به سامان نمی‌شود! ظاهرا این نیاز در نزد خانم‌ها با نزدیک شدن به دوران قاعدگی، حادتر می‌شود.

تا حدود چهار پنج دهه پیش، تعداد قنادی‌های هر محله بسیار معدود و انگشت‌شمار بود. طبعا شیرینی‌ها به اندازه امروز تنوع نداشتند و اساسا شیرینی‌ها به طور معمول در هر خانه‌ای یافت نمی‌شد. شیرینی اگر هم خریداری می‌شد به مناسبتی بود آن هم به مقداری اندک. 

 این‌ نکته را گفتیم تا به این نتیجه برسیم که این به اصطلاح «نیاز به شیرینی»، هیچ مبنای فیزیولوژیک ندارد. افزایش میل خانم‌ها به صرف مواد قندی (منظور کربوهیدراتی و نه ضرورتا شیرینی) در حوالی و طی دوران قاعدگی به تغییرات هورمونی در این دوره مربوط می‌شود. 

از سویی دیگر، برخی پژوهش‌های اخیر حاکی از ارتباط برخی از ژن‌ها با افزایش میل به مصرف مواد قندی هستند! پس بالاخره داستان میل عاشقانه به صرف شیرینی چیست؟...

توجه داشته باشید که «میل به مصرف مواد قندی» با «نیاز به مصرف مواد قندی» تفاوت دارد. فردی که به هر دلیلی دچار افت قند خون شده است به دریافت مواد قندی نیاز دارد فارغ از این که میلی به مصرف آن‌ها داشته یا نداشته باشد. گاه مصرف بی‌رویه شیرینی‌ها از طریق تغییرات ناگهانی قند خون، «میل» را تبدیل به «نیاز» می‌کند. داشتن «ژنِ» میل به مواد قندی ضرورتا به معنای وابستگی به شیرینی نیست و همان‌گونه که قبلا نیز گفته شد، مهم رفتاری‌ست که ما با ژن‌های خود داریم. تردید نداشته باشید که ولع به مواد قندی را می‌توانید مدیریت کنید. کوچک کردن اندازه شیرینی‌ها، مصرف متعادل و گاه و بی‌گاه آبنبات بدون قند به جای تکه‌های بزرگ شیرینی و شکلات و مصرف اندکی نان در میان‌وعده‌ها به ویژه در حوالی و طی دوران قاعدگی و مهم‌تر از همه رعایت نظم در وعده‌های غذایی (که خود مانع از صرف بیسکوییت، شیرینی و شکلات به جای غذای اصلی می‌شود) از جمله راه‌کارهایی‌ست که می‌توان بدین منظور به کار گرفت.