عکس عجیب نوید محمدزاده در جشنواره خارجی جنجالی شد+ عکس و بیوگرافی

به گزارش سینماسینما، نوید محمد‌زاده ستاره ی این روزهاى سینماى ایران که با فیلم توقیف شده عصبانى نیستم مطرح و شناخته شد و هم اکنون با “ابد و یک روز” و “لانتورى” به اوج شهرت رسیده ؛حرف های متفاوتی در برنامه اینترنتی سی و پنج گفته است. محمدزاده از نحوه ورودش به سینما، حواشی عدم تعلق سیمرغ در جشنواره برای فیلم “عصبانى نیستم” و مواجهه ناگهانى‌اش با شهرت می گوید.

گوشه ای از صحبت های نوید محمدزاده در برنامه ۳۵ :

• نوید محمدزاده در این مصاحبه صحبتهایش را در مورد سیمرغی که باید به او داده می شد اما به رضا عطاران رسید، شروع کرد و گفت : دو شب قبل از اختتامیه با حرف­هایی که به گوش­م می رسید می­دانستم سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم «عصبانی نیستم» به من می­‌رسد. فردای آن شب وقتی برای آخرین اکران فیلم در جشنواره به سینما فرهنگ رفته بودم، بین سینماگران حرف­‌هایی با این مضمون که حق­ش را خوردند و … می‌­شنیدم . من آن شب متوجه منظورشان نبودم و با خود می­‌گفتم حق کی را خوردند؟ اما این­طور پیچیده بود که «عصبانی نیستم» نباید جایزه بگیرد. از طرفی به من دلداری می­‌دانند و می­‌گفتند آقایان ایوبی، حیدری و کیومرث مرادی در تلاش‌اند تا تو جایزه‌­ات را بگیری و من همچنان متعجب و مبهوت بودم. روز اختتامیه نیز دوستی از دبیرخانه جشنواره به من زنگ زد و گفت مشکل حل شده است و تو امشب جایزه­‌ات را می­گیری.یک ربع بعد از این تماس رضا درمیشیان کارگردان «عصبانی نیستم» در تماسی تلفنی به من گفت ما باید امضا بدهیم که از جشنواره انصراف داده­‌ایم. آن­جا بود که گفتم جایزه را به من ندهند اما برای این که از حق­م بگذرم از من سندیت نخواهند. من چه چیزی را باید امضا می­‌کردم؟ امضا می­‌کردم که جایزه‌­ام را نمی­‌خواهم؟ من از نوجوانی جلوی آینه تمرین سیمرغ گرفتن می­‌کردم و در بیست و هفت سالگی به من گفتند سیمرغی که با ۷ رای از ۷ داور گرفته­‌ای را نباید بخواهی. آن روز تلخ­‌ترین روز زندگی کاری من بود. پیراهن و کت اتو شده‌­ام برای رفتن روی سن و گرفتن جایزه بر در خانه ماند و اشک­های من بی‌اختیار سرازیر بود. ساعت شش آن روز همه چیز تمام شد و بدون امضا کردن، رضایت ما را گرفتند و گروه فیلم انصرافی تحمیلی داد. سیمرغ برای ما نبود چه امضا می­‌کردیم و چه امضا نمی‌کردیم. آن شب برای این که حالم خوب شود  تئاتری را روی صحنه بردم و به جای تشویق در سالن اختتامیه جشنواره فجر، تشویق تماشاگران تئاتر را دیدم.
• به گفته محمدزاده از عوامل فیلم خواسته می‌شود به نفع سینما سکوت کنند: «ما سکوت کردیم اما چه نفعی داشت؟ «خانه پدری»، «خانه دختر» و «رستاخیز» هم توقیف شدند. گفتند اگر سکوت کنید و جایزه­‌تان را نگیرید، اکران می­‌شوید، دو سال گذشت  و اکران نشدیم. در بیست و هفت سالگی سینما کاری با من کرد که مانند یک فرد چهل ساله پخته شدم.
• نوید محمدزاده در مورد علت اکران نشدن فیلم « من عصبانی نیستم » گفت : اما قسم می­خورم نمایش عمومی آن هیچ اتفاقی را به دنبال نخواهد داشت. «عصبانی نیستم» فیلم محبوبی است و در صورت اکران فروش بالایی خواهد داشت و شاید این موضوع هم برخی را ناراحت می­‌کند.
• محمدزاده در ادامه گفت‌وگویش درباره آغاز همکاری‌اش با درمیشیان توضیح می‌دهد. به گفته این بازیگر، درمیشیان تمام تئاترهای او را تماشا کرده و اصلا نقش نوید در فیلم «عصبانی نیستم» را برای او نوشته بود: «از طرفی باران کوثری هم فیلمنامه را خوانده بود و به من می­‌گفت در یک فیلمنامه نقشی وجود دارد که انگار به تو تعلق دارد اما نمی­‌دانم چطور به کارگردانش بگویم و من هم نمی­‌دانستم کارگردان کیست. خارج از این صحبت‌ها وقتی فیلم «بغض» درمیشیان را دیدم با خود می­گفتم من بازیگر این کارگردان هستم و از نوع دکوپاژ و قصه و کارش لذت می­بردم.»
• در نهایت باران کوثری و رضادرمشیان متوجه می‌شوند هر دو به طور همزمان یک نفر را برای بازی در این نقش درنظر گرفته‌اند: «این فیلم اولین نقش اصلی من در سینما بود و با این حال درمیشیان گفت فیلمنامه را بخوان و اگر دوست داشتی کار کن. همان شب فیلمنامه را خواندم و ساعت چهار صبح به او زنگ زدم تا همدیگر را ببینیم، وقتی فیلمنامه را خواندم دیوانه شدم و نمی‌توانستم صبر کنم.»آن‌طور که این بازیگر توضیح می‌دهد درمیشیان از زمان تولید «عصبانی نیستم» به فکر ساختن «لانتوری» بوده است و همان زمان هم به او برای بازی در این فیلم پیشنهاد داده است، او درباره نقشش در این فیلم این‌طور توضیح می‌دهد: «در «لانتوری» نقش فردی را بازی می­کنم که بخش دردناکی از جامعه است و ما با هدف کمک به این جامعه و رفع آن خشونت فیلم را ساختیم. البته خشونت در جامعه به گروه خاصی تعلق ندارد و حتی در فرهنگی­‌ترین جایگاه مملکت دیده می‌­شود. جایی که قلم به دست می­‌گیرند و به سینما توهین می­‌کنند. من برای رفع این خشونت‌ها تلاش می­کنم فیلم­‌هایی بازی کنم که مسائل اجتماعی را مطرح می‌کند. دوست دارم لانتوری آنقدر بفروشد که پول «عصبانی نیستم» و «لانتوری» و حتی پول فیلم‌های بعدی رضا درمیشیان هم در بیاید. من و باران کوثری و رضا درمیشیان از کار با هم لذت می­‌بریم و حالمان خوب است و هرچقدر افرادی در این مورد انتقاد کنند برایم مهم نیست.»
• بازیگر فیلم « سیزده »سال گذشته اولین سیمرغش را برای بازی در اولین فیلم بلند سیعد روستایی یعنی «ابد و یک روز» گرفته، فیلمی که او از یک سال پیش از نمایشش می‌دانسته است که می‌درخشد: «سعید روستایی از اول آن نقش را برای من نوشته بود. من با روستایی رفاقت زیادی دارم و از فیلمسازانی است که خط فکری­‌مان یکی است. او کسی است که به مرور زمان تغییر مثبت و آگاهانه­‌ای را وارد سینما کرد. ما در «ابد و یک روز» مثل یک خانواده واقعی در کنار هم زندگی می­‌کردیم و هنوز هم ارتباط­ مان حفظ شده است. در سکانسی که من را برای بردن به کمپ از پله­‌ها پایین می­‌آوردند همه عوامل و پشت صحنه گریه می‌کردند.»او به نکته جالبی درباره لحظه‌ای که جایزه بهترین نقش مکمل مرد برای این فیلم به او تعلق می‌گیرد، اشاره می‌کند: «وقتی جایزه «ابد و یک روز» را در جشنواره سی و چهارم گرفتم آقای ایوبی گفتند خدا را شکر ما دیگر به تو بدهکار نیستیم. من ایشان را خیلی دوست دارم اما می­‌گویم شما به من سیمرغ «عصبانی نیستم» را بدهکارید چرا که هر فیلم جای خود را دارد. وقتی برای گرفتن سیمرغ «ابد و یک روز» در جشنواره سی و چهار به روی سن رفتم یک دقیقه سکوت کردم و آن سکوت از سر احساسات نبود. سکوت من به خاطر «عصبانی نیستم» بود. از این که پیمان معادی برای «ابد و یک روز» جایزه نگرفت هم ناراحتم.»
• محمدزاده همچنین درباره همکاری با هومن سیدی نیز توضیح کوتاهی می‌دهد و می‌گوید: «وقتی «آفریقا» را دیدم فیلم­سازی او را تحسین کردم و دوست داشتم برای او بازی کنم چرا که او فیلمسازی‌ست که می­‌داند چه می­‌خواهد. بعد از یک هفته و به طور اتفاقی برای بازی در تئاترش به من پیشنهاد داد و پس آن هم با فیلم های «سیزده» و «خشم و هیاهو» همکاری خود را ادامه دادیم.»محمدزاده در بخش پایانی صحبت‌هایش درباره شهرت و این‌که انتظار آن را داشته صحبت می‌کند و به برخی حرف‌ها درباره خودش واکنش نشان می‌دهد و می‌گوید: «بعضی حرف‌ها را می­‌شنوم که ناراحت می­‌شوم و نادیده می­‌گیرم، درباره من می­‌گویند فرد عصبی­‌ای هستم، اما این یک کلی­ گویی است. «لانتوری»، «ابد و یک روز» و «خشم و هیاهو» سه فیلمی هستند که من در آن­ها سه نوع پرخاشگری متفاوت را بازی کردم و این کار بسیار سختی است. در فیلم جدیدم هم که کار برادران جلیلوند است نقشم به طبقه پایین اجتماعی تعلق دارد اما این باعث نمی­‌شود افرادی با ندیدن تفاوت فیلم­‌های من تلاش ۱۳ ساله‌­ام را زیر سوال ببرند.