25 حقیقت جذاب درباره پابلو نرودا شاعر چپ‌گرای شیلیایی که جالب است بدانید

سرویس فرهنگی مستقل‌آنلاین: 

1. متولد: 12 ژوئیه 1904، پارال، شیلی

2. درگذشت: 23 سپتامبر 1973، سانتیاگو، شیلی

3. انگیزه برای جایزه: «برای شعری که با قدرتی اساسی سرنوشت و رؤیاهای یک قاره را زنده کند»

4. رشته فعالیت پابلو نرودا: شعر

5. زبان مورداستفاده در اشعار: اسپانیایی

پابلو نرودای شاعر و دیپلمات

6. در سال 1943، نرودا به شیلی بازگشت و در سال 1945 به‌عنوان سناتور انتخاب شد و همچنین به عضویت حزب کمونیست شیلی درآمد. به دلیل اعتراضاتش نسبت به سیاست‌های سرکوبگرانه رئیس‌جمهور گونزالس ویدلا در برابر معدنچیان اعتصابی در سال 1947، او مجبور شد دو سال در کشور خود مخفیانه زندگی کند تا اینکه در سال 1949 موفق شد شیلی را ترک کند. پس از زندگی در کشورهای مختلف اروپا در سال 1952 دوباره به وطن بازگشت. بسیاری از آنچه او در آن دوره منتشر کرده مهر فعالیت‌های سیاسی‌اش را به همراه دارد. به‌عنوان نمونه «انگور و باد» (1954) که می‌توان آن را خاطرات تبعید نرودا دانست. در «قصیده‎‌های آغازین» (1954- 1959) مضمون اثرش به توصیف گسترده‌تری از جهان گسترش می‌یابد، جایی که سروده‌هایش (اشیا، وقایع و مناسبات) به شکلی الفبایی به‌درستی ارائه می‌شوند.

7. در سال 1939، نرودا به‌عنوان کنسول مهاجرت اسپانیا ساکن پاریس شد و اندکی بعد، سرکنسول در مکزیک منصوب شد، جایی که او کتاب «ژنرال آواز می‌خواند» خود را بازنویسی کرد و آن را به یک شعر حماسی درباره کل قاره آمریکای جنوبی تبدیل کرد، مردم و سرنوشت تاریخی آن. این اثر با عنوان «ژنرال آواز می‌خواند» در سال 1950 در مکزیک به چاپ رسید و اما در شیلی اجازه چاپ نیافت و به‌صورت زیرزمینی منتشر شد. این مجموعه شامل 250 شعر است که در پانزده بخش ادبی جمع شده و قسمت اصلی تولید نرودا را تشکیل می‌دهد. اندکی پس از انتشار کتاب به ده زبان ترجمه شد. تقریباً تمامی این شعرها در شرایط سختی سروده شده‌اند، زمانی که نرودا در خارج از کشور زندگی می‌کرد.

8. بین سال‌های 1927 و 1935، دولت شیلی او را به سمت مسئول تعدادی از کنسولگری‌های افتخاری منصوب کرد. این سمت باعث شد او برمه، سیلان، جاوا، سنگاپور، بوینس آیرس، بارسلونا و مادرید سفر کند. سروده‌های شاعرانه وی در آن دوره دشوار مجموعه اشعار سورئالیستی «اقامت در زمین» (1933) نام گرفت که موفقیت ادبی او را رقم زد.

تولد و دوران کودکی پابلو نرودا

9. پابلو نرودا (1903-1973)، نام اصلی او Neftalí Ricardo Reyes Basoalto است، در 12 ژوئیه 1904 در شهر Parral شیلی متولد شد. پدرش کارمند راه‌آهن و مادرش معلم بود که اندکی پس از تولدش او درگذشت. چند سال بعد پدرش که به شهر تموکو نقل‌مکان کرده بود، با داوینا تریندیاد کاندیا مالورده ازدواج کرد. این شاعر دوران کودکی و جوانی خود را در تموکو گذراند و در آنجا با گابریلا میسترال، رئیس دبیرستان دخترانه نیز آشنا شد که به او علاقه داشت. در سن سیزده سالگی شروع به نوشتن برخی مقالات در روزنامه "La Mañana" کرد، از جمله «شوق و پشتکار» که اولین شعر منتشر شده نرودا محسوب می‌شود.

 در سال 1920، او به‌عنوان همکار با مجله ادبی "Selva Austral" نام پابلو نرودا را برای خود برگزید. نامی که به یاد شاعر اهل چکسلواکی، جان نرودا (1891-1834) انتخاب شده بود.

آثار پابلو نرودا

10. برخی از شعرهای او:

• اقامت بر زمین (1962)
• ارتفاعات ماچو پیچو (1966)
• بیست شعر (1967)
• دهه جدید: شعرها، 1958-1967 (1969)
• پابلو نرودا: شعرهای اولیه (1969)
• بیست شعر عاشقانه و آهنگ ناامیدی (1969)
• اشعار منتخب پابلو نرودا (1970)
• سنگ‌های آسمان (1970)
• نرودا و والجو: اشعار منتخب (1971)
• اشعار کاپیتان (1972)
• ولخرجی (1972)
• اشعار جدید، 1968-1970 (1972)
• شکوه و مرگ خواکین موریتا (1972)
• پنج دهه: انتخاب (شعرهای 1925-1970) (1974)
• کاملاً توانمند: تام‌الاختیار (1975)
• خاطرات (1976)
• پابلو نرودا و نیکانور پارا رودررو (1977)
• ایسلا نگرا: یک دفترچه یادداشت (1980)
• اشتیاق‌ها و تأثیرها (1982)
• پنجره‌ها به درون باز می‌شوند: تصاویر شیلی (1984)
• یک گل رز جداگانه (1985)
• 100 غزل عاشقانه (1986)
• باغ زمستان (1986)
• سنگ‌های شیلی (1987)
• خانه‌ای در ایسلا نگارا (1988)
• دریا و زنگ‌ها (1988)
• شعرهای متأخر و پس از مرگ، 1968-1974 (1989)
• منتخب قصیده‌های پابلو نرودا (1990)
• قلب زرد (1990)
• کتاب سؤالات (1991)
• اسپانیا در قلب ماست: سروده‌ای برای شکوه مردم در جنگ (1993)
• پابلو نرودا: گلچینی از اشعار (1994)
• زن کامل، سیب گوشتی، ماه داغ: شعرهای منتخب پابلو نرودا (1998)

زندگی شخصی و خانوادگی پابلو نرودا

11. خانواده پابلو نرودا به شرح زیر است:

• والدین:

رزا بازوالتو: مادر پابلو که دو ماه پس از تولد او قبل از مرگ نابهنگام خود به‌عنوان معلم مدرسه کار می‌کرد.

خوزه دل کارمن ریز: پدر پابلو که به‌عنوان کارمند راه‌آهن کار می‌کرد. چون دوست داشت پسرش یک شغل واقعی داشته باشد او را از نوشتن دلسرد می‌کرد.

رینیداد کاندیا مارورده (نامادری): پس‌ازاینکه پابلو و پدرش به تموکو شیلی نقل‌مکان کردند، با خوزه ازدواج کرد.

• همسران:

ماریکا آنتونیتا هاگنار وگلزنگ: همسر اول پابلو، زنی هلندی که با او در طی مسئولیت دیپلماتیک در جاوا آشنا شد.

دلیا دل کاریل: همسر دوم پابلو، زنی آرژانتینی که از پابلو بزرگ‌تر بود.

• فرزندان:

مالوا مارینا ترینیداد: دختر و تنها فرزند پابلو از همسر اولش ماریکا به دنیا آمد و اما به دلیل بیماری در سن 9 سالگی درگذشت.

• خواهر و برادر:

رودولفو و لوارا (برادر ناتنی / خواهر): همراه با پابلو در تموکو زندگی می‌کردند.

نظر منتقدان درباره نرودا

12. سلدن رودمن، منتقد نقد و بررسی کتاب در روزنامه نیویورک‌تایمز، اظهار داشت: «شاید هیچ نویسنده‌ای در جهان وجود نداشته باشد که به‌اندازه شاعر شیلیایی، پابلو نرودا شناخته شده باشد.» بسیاری از منتقدان از نرودا به‌عنوان بزرگ‌ترین شاعری که در طول زندگی خود به زبان اسپانیایی می‌نوشت، ستایش کرده‌اند، اگرچه بسیاری از خوانندگان در ایالات‌متحده جدا کردن شعر نرودا را از تعهد جدی او به کمونیسم دشوار دانسته‌اند.

یک مشکل هم در این واقعیت نهفته است که ترجمه اشعار نرودا بسیار دشوار است. ترجمه آثار او به زبان انگلیسی فقط بخش کمی از کل ظرافت و کیفیت آثار او را منتقل می‌کند. بااین‌وجود، جان لئونارد در نیویورک‌تایمز اعلام کرد: «نرودا به نظر من یکی از بزرگ‌ترین‌هاست، او والت ویتمن جنوب بود.»

آغاز شهرت پابلو نرودا

13. زمانی که پابلو دبیرستان را به پایان رساند، اشعاری را در مطبوعات محلی و مجلات سانتیاگو چاپ کرده بود و در چندین مسابقه ادبی برنده شده بود. در سال 1921، او با هدف معلمی زبان فرانسه، جنوب شیلی را به مقصد سانتیاگو ترک کرد و به مدرسه رفت، اما او در مدرسه دانش‌آموزی بی‌تفاوت بود. درحالی‌که در سانتیاگو بود، نرودا یکی از تحسین‌برانگیزترین و اصیل‌ترین کارهای خود را به پایان رساند، چرخه شعرهای عاشقانه با عنوان Veinte poemas de amor y una canción desesperada - که در ترجمه انگلیسی با عنوان بیست شعر عاشقانه و آواز ناامیدی منتشر شده است. این اثر به‌سرعت نرودا را به‌عنوان یک شاعر مهم شیلی به همگان معرفی کرد.

14. دیوید پ. گالاگر در ادبیات مدرن آمریکای لاتین چنین نوشت: «در Veinte poemas نرودا به شکلی نمادین در یک سفر دریایی در جستجوی یک بندر ایدئال به آن سمت کشور سفر می‌کند. در سال 1927 هنگامی‌که نرودا به‌عنوان کنسول افتخاری شیلی منصوب شد و از بوینس آیرس به مقصد لیسبون و در نهایت به رانگون رفت سفری واقعی را آغاز کرد.»

مجموعه شعر «دوران و سفیر» توضیح می‌دهد که «شیلی که مانند بیشتر کشورهای آمریکای لاتین کشوری سنتی بود، شاعران خود را به‌عنوان کنسول یا حتی وقتی مشهور می‌شدند، به‌عنوان سفیر به خارج از کشور می‌فرستاد.»

نرودای شاعر واقعاً آمادگی چنین سمتی را نداشت و برای بدزبانی، فقر و تنهایی این مسئولیت که او را در معرض دید قرار می‌داد آماده نبود. گالاگر ادامه داد: «نرودا طی چند سال آینده سفرهای زیادی به خاور دور داشت و در این دوره بود که وی اولین کتاب شعر واقعاً پرزرق‌وبرق خود را نوشت، «اقامت بر زمین» کتابی که در نهایت در دو قسمت منتشر شد، در 1933 و 1935.» نرودا قسمت سوم «اقامت بر زمین» را در سال 1947 نوشت.

مرگ پابلو نرودا

15. در گواهی رسمی مرگ او در سال ۱۹۷۳، سرطان پروستات علت درگذشت نرودا اعلام شده است. مرگ او چند روز پس از کودتای ژنرال پینوشه و کشته شدن آلنده رخ داد.

در آوریل سال ۲۰۱۳، مقبره نرودا نبش قبر شد تا روشن شود که آیا آن‌طور که مانوئل آرایا راننده او و برخی دیگر احتمال می‌دهند مسموم شده است یا خیر. در آزمایش‌های انجام‌گرفته، ردی از سم در جنازه او پیدا نشد، اما قرار است آزمایش‌های بیشتری انجام گیرد. آرایا راننده او می‌گوید پابلو نرودا که در آن زمان ۶۹ ساله بود، از بیمارستانی در سانتیاگو با او تماس گرفت و گفت که پس از تزریق آمپولی به معده‌اش، حالت تهوع پیدا کرده است. برخی بر این باورند که پابلو نرودا مسموم شده و به قتل رسیده است، زیرا او طرفدار سرسخت رئیس‌جمهوری سرنگون‌شده سالوادور آلنده بود و ممکن بود در آینده به رهبر مخالفان دیکتاتوری پینوشه تبدیل شود. مقامات می‌گویند آزمایش‌های جدید بر بقایای جسد نرودا به‌منظور یافتن عناصر و مواد سنگین یا غیر ارگانیکی انجام می‌شود که ممکن است به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم دلیل مرگ او شده باشد. تحقیقات همچنین بر کشف موادی شیمیایی متمرکز خواهد بود که باعث هر نوع آسیب به سلول‌ها یا پروتئین‌ها می‌شوند. درحالی‌که آزمایش‌های پیشین به‌طور مشخص در پی یافتن رد و باقی‌مانده‌ای از سم در بدن نرودا بود.