چرا گیاهان نیازی به ضد آفتاب ندارند؟

حدود ۷۰۰ میلیون سال پیش گیاهان در خشکی ظاهر شدند. گیاهان تا پیش از این تنها در محیط‌های آبی زندگی می‌کردند و آب مانند سپر محافظی از آنها در برابر اشعه‌های مضر خورشید محافظت می‌کرد. بنابراین یکی از انطباق‌های کلیدی مورد نیاز برای این انتقال، پیدا کردن راهی برای محافظت در برابر پرتوهای فرابنفش خورشید بود.

دانشمندان از سال ۲۰۱۱ می‌دانند که سلول‌های گیاهی دارای پروتئینی به نام «UVR۸» هستند که می‌تواند اشعه‌های فرابنفش نوع بی با طول موج کوتاه‌تر را تشخیص دهد. اشعه فرابنفش نوع بی یا UVB دلیل اصلی آفتاب‌سوختگی است. پروتئین UVR۸ به سلول‌ها سیگنال می‌دهد تا شروع به تولید ترکیباتی کنند که مانع از آسیب ناشی از اشعه فرابنفش و ترمیم DNA می‌شود.

محققان دانشگاه پردو در سال ۲۰۱۴ ترکیب محافظی به نام «سیناپویل مالات» را شناسایی کردند، این مولکول از اثرات مکانیکی کوانتومی برای جذب پرتوهای فرابنفش استفاده می‌کنند. توانایی تولید این ضدآفتاب طبیعی میان انواع گیاهان خشکی و جلبک‌ها مشترک است که نشان‌دهنده نوعی سازگاری باستانی است. البته گیاهان در برابر خورشید آسیب‌ناپذیر نیستند. قرارگیری طولانی مدت در معرض UVB در نور شدید خورشید باعث آسیب سلولی به برگ و پوست گیاهان می‌شود. این شرایط در صورتی که گیاه در شرایط کم‌آبی قرار داشته باشد، بدتر می‌شود.