مظلومیت کارگران هپکو به شعر و مرثیه خوانی رسید

هادی مهرانی - ادمین کانال جانبازان اصلاح طلب

از حدود صد سال پیش تاکنون، مردم برای نشان دادن نارضایتی و اعتراض خود نسبت به تخلفات حکومت‌ها یا ظلم‌ها و مصائبی که بر آنها رفته است، به سر دادن شعرها و شعارهای اعتراضی روی می‌آورند و گاهی نیز به مرثیه خوانی متوسل می‌شوند.
مثلا زمانی در اعتراض به قحطی(و بی‌تفاوتی حکومت نسبت به آن ) شعار می‌دادند: "شاه کج کلاه رفته فرنگ، نون شده گرون، یه من یه قرون" و در برهه‌ای دیگر و هنگامی که اطرافیان رضاشاه در "تکیه" خودساخته او - برای اینکه شجاعت و مردانگیش را اثبات کنند - فریاد می‌زدند: "اگر در کربلا قزاق بودی/حسین هرگز چنین تنها نبودی" که مردم در اعتراض به این تعریف و تمجیدها شعار می‌دادند: "اگر در کربلا قزاق بودی/چادر از سر زن‌ها ربودی" و بسیاری شعارهای دیگر و به مناسبت‌های گوناگون.
اکنون اما نوبت به کارگران هپکو رسیده است تا برای نشان دادن بی‌کسی و تنهاییشان به شعر و شعرخوانی متوسل شوند.
بیش از یک قرن است که مردم به دنبال گوش شنوایی هستند تا به هر ترتیبی که شده صدای مظلومیتشان را فریاد کنند و این داستان همچنان ادامه دارد.
کاش قبل از اینکه کار مردم به شعر و شعار و مرثیه‌خوانی کشیده شود، دست اندرکاران اداره کشور صدای مظلومیت آنها را بشوند.