الزام به پوشیدن مقنعه بخشی از نظم است همانند کراوات زدن غربی‌ها در ادارات

«محمدرضا حسنایی» رئیس دانشگاه هنر تهران درباره اجباری شدن پوشش مقنعه در این دانشگاه توضیح داد: پوشیدن مقنعه در دانشگاه هنر اجباری بوده. طبق قانون حضور دانشجو در دانشگاه باید با مقنعه باشد. در دوران ریاست «غلامرضا اکرمی» در دانشگاه هنر، در دانشکده سینما اعلام شد که حجاب دختران می‌تواند تنها منحصر به مقنعه نباشد. آن زمان من رئیس بسیج دانشگاه بودم و گفتم پوشیدن مقنعه یک قانون است و شما نمی‌توانید قانون را زیر پا بگذارید. البته من نمی‌گویم این قانون توسط دانشجویان رعایت می‌شد؛ می‌دانید که رعایت قانون با خود قانون فرق می‌کند. رعایت قانون بخشی از آن چیزی است که به آن دیسیپلین می‌گویند. اگر افراد قانون را رعایت کنند، درسشان را هم می خوانند.

الزام به پوشیدن مقنعه بخشی از نظم است همانند کراوات زدن غربی‌ها در ادارات

رئیس دانشگاه هنر تهران که با ایلنا گفت‌وگو می کرد تصریح کرد: برخی از کلاس‌ها در دانشگاه هنر بی‌نظم تشکیل می‌شود و الزام به پوشیدن مقنعه هم بخشی از نظم است. مثلا غربی‌ها در ادارات کراوات می‌زنند، چراکه برای آن‌ها قسمتی از نظم است. من به عنوان رئیس دانشگاه هنر می‌گویم، قانون است که دانشجو باید مقنعه بپوشد، در غیر این صورت شاید وضعیت پوشش، باعث شود دانشجویان موارد مختلف دیگری را هم رعایت نکنند. وقتی خانمی مقنعه می‌پوشد، دستش آزادتر است، راحت تمرین طراحی می‌کند و… ولی دیده‌ایم که با شال اینطور نیست و برخی دانشجوها هم رعایت نمی‌کنند و کارهایشان را هم نمی‌توانند انجام دهند. اگر من گفتم مقنعه بپوشند برای این بود که پس از ۱۰ سال به قانون برگردیم نه اینکه قانونی جدید از اینجا درآمده باشد. اگر دانشجو بدون مقنعه باشد، حضورش در دانشگاه غیرعادی است.

تلاش ما «ایجاد نظم» است

او این‌طور صحبت‌هایش را ادامه داد: شاید بپرسید چرا تا به حال این قانون اجرا نشده و در پاسخ باید بگویم به این دلیل که ما مسائل مهم‌تری داشته‌ایم. یکی از مسائل مورد نظر دیگر در آینده، ایجاد نظم است. من ۱۴ فروردین امسال از کلاس‌های دانشگاه بازدید کردم، اما دانشجوهای هنری می‌دانند که ۱۴ فروردین در دانشگاه هنر کلاسی عملا تشکیل نمی‌شود! و نه به صورت تنبیهی با کسانی که کلاس تشکیل ندادند بلکه به صورت تشویقی، با اساتیدی که ۱۴ فروردین کلاس تشکیل دادند رفتار کردیم. دانشجو حق دارد از دانشگاهش بهره ببرد. پس تنها قانون مورد نظر ما مقنعه نیست که ما سعی در رعایت و اجرای آن داریم. برخی اساتید دیر سرکلاس می‌آیند و ما به آن‌ها تذکر می‌دهیم. دانشجو باید ۱۶ جلسه کلاس درس داشته باشد تا از یک واحد درسی حداکثر بهره را ببرد. ما در حوزه هنر، دانشگاه درجه یک کشور هستیم و باید دانشجوی نمونه داشته باشیم. همه به دانشجوها و اساتید ما جور دیگری نگاه می‌کنند. باید مرتب ترین، باسوادترین و موفق‌ترین استادان و دانشجویان را داشته باشیم. ما در برخی بسترها، ملاک‌های اول بودن را از دست داده‌ایم که باید به جایگاه قبل برگردیم و این بازگشت کاملا به رعایت قانون ربط دارد.

او درباره پوشش مقعنه به جای شال گفت: برخی قواعد اصلا به اعتقاد رئیس دانشگاه مربوط نمی‌شود. در جامعه باید بپذیریم که همه ملزم به ایستادن پشت چراغ قرمز هستیم، این قانون است و به اعتقاد راننده کاری ندارد و حتی به اعتقاد پلیس به چراغ راهنمایی و رانندگی هم مربوط نمی‌شود. مسئله چراغ قرمز مربوط به آن دو نفر نیست، بلکه قانون است. جامعه باید نقاط تمایزش را کمتر کند و افراد بتوانند در فضای مشترک باهم کار کنند و اینجاست که هر فردی به قانون رجوع می‌کند.

روسای دانشگاه حق ندارند تخلف کنند

حسنایی ضمن تاکید بر اینکه هر کسی می‌تواند نظر شخصی خودش را در خصوص حجاب بگوید، اما قانون می‌گوید من و شما کجا باید به صورت مشترک عمل کنیم، افزود: روسای دانشگاه حق ندارند تخلف کنند و اگر کسی قوانین مصوب را دور می‌زند یا رعایت نمی‌کند، متخلف است. نمی‌توانیم رئیس دانشگاه را تام الاختیار بدانیم. اگر رئیسی قوانین را رعایت می‌کند، باید از او دفاع کرد. قانون حجاب در دانشگاه هم صریح است و می‌گوید ورود دانشجو به دانشگاه ملزم به پوشیدن مقنعه است.

نمی‌توانیم با لباس‌های کنار دریا به مهمانی رسمی برویم یا بالعکس

حسنایی با تاکید به اینکه قانون پوشیدن مقنعه از قبل عید نوروز ۱۴۰۲ به دانشجویان تذکر داده شد و دانشگاه فقط این قانون را یادآوری کرده است، بیان کرد: مشکل ما این است که برخی قوانین اجتماعی با برخی قوانین آموزشی قاطی می‌شود؛ اگر به شما بگویم ساعت ۱۰ صبح در کلاس درس حاضر نبودی و این بی‌قانونی است، مسئله را درک می‌کنید، اما وقتی بگویم شما ساعت ۱۰ صبح با لباس مناسبی به دانشگاه نیامدید، این مسئله را درک نمی‌کنید و فکر می‌کنید قاعده‌ای اجتماعی است در صورتی که این قاعده و قانونِ حضور در کلاس درس است. آموزش یک سری خصوصیات دارد. استاد و دانشجو باید شانی داشته باشند. نمی‌توانیم با لباس‌های کنار دریا به مهمانی رسمی برویم و عکس این مسئله هم وجود دارد؛ با لباس رسمی هم کنار دریا نمی‌رویم.

رئیس دانشگاه هنر تهران اضافه کرد: ما از قبل به دانشجوها گفتیم که باید این قانون را رعایت کنند. بعد هم تا کی باید صبر کنیم تا قانون رعایت شود؟! اصلا می‌توان برای رعایت قانون صبر کرد؟

اگر قانون بین همه مشترک نباشد، تبصره می‌شود

حسنایی ادامه داد: تنها نقطه قوت قانون، اشتراک آن بین همه مردم است و اگر قانون بین همه مشترک نباشد، می‌شود تبصره.

او با بیان اینکه ورود به دانشگاه یونیفرم خودش را دارد که مقنعه جزوی از آن است، گفت: باید بپذیریم لازم است جایی آرامش پیدا کنیم و به وضعیت باثبات خود برگردیم. اگر به آن وضعیت برنگردیم، سطح پایین می‌مانیم. در همه جای دنیا رعایت قانون، اولین انتظاری است که از یک مدیر دارند؛ پس ما باید در دانشگاه هنر کاری کنیم که حرف برای گفتن داشته باشیم.

طبق دستور وزارت علوم ورود دانشجوها به دانشگاه باید تابع قوانین باشد

رئیس دانشگاه هنر تهران عنوان کرد: وزارت علوم به همه دانشگاه‌ها دستور داده که ورود دانشجوها باید تابع قوانین باشد. وزارتخانه مکرر درخصوص رعایت قوانین به دانشگاه‌ها تذکر می‌دهد. فقط هم مسئله حجاب نیست. قوانین مربوط به آموزش، تسهیلات دانشجویی، استفاده از حامل‌های انرژی و… را هم شامل می‌شود.

توضیح درباره دانشجویان ممنوع الورود

حسنایی در مورد دانشجویان ممنوع الورود توضیح داد: یک سری از دانشجویان ما ممنوع الورود بودند و مشکل آن‌ها عدم رعایت حجاب بوده است. این افراد تعهد داده‌اند که حجاب را رعایت می‌کنند و بالغ بر ۵ یا ۶ بار هم تعهد داده بودند. این دانشجویان می‌خواستند به آن‌ها اجازه بدهیم که وارد دانشگاه شوند تا امتحان بدهند.چند نفر هم برای حل مشکل این دانشجویان وساطت کردند و در نهایت در کمیته تجدیدنظر با گرفتن تعهد، به این دانشجویان اجازه ورود به دانشگاه را دادیم.

رئیس دانشگاه هنر تهران ادامه داد: تعهد آن‌ها این بود که متعهد به رعایت قوانین هستیم و در صورت‌ عدم رعایت قانون؛ می‌توانید از احکام تشدیدی برای ما استفاده کنید. این قانون کمیته انضباطی است و دفعه اول به فرد حکم پایین می‌دهد.

حسنایی ضمن یادآوری این نکته که افراد ممنوع الورود قبلا تعهد داده بودند حجاب را رعایت می‌کنند و اگر این کار را نکنند حکم‌شان تشدید شود، گفت: در این حالت برای ممنوع الورود کردن به رای کمیته انضباطی احتیاجی نیست چون هم خودشان قبلا تعهد داده بودند حجاب را رعایت کنند و هم دفعه قبلی به واسطه تعهد، اجازه ورود آنها به دانشگاه را دادیم. این دانشجویان بی‌حجاب بودند نه اینکه شال سرشان بوده باشد یا بدحجاب باشند و دفعه اولشان هم نبوده است. قاعده‌ای درست کرده بودند و فقط جلوی در حجاب را رعایت می‌کردند و بعد داخل دانشگاه بی‌حجاب می‌شدند. این کار شکل خوبی ندارد.

رئیس دانشگاه هنر با اشاره به اینکه دانشجویان به موضوعی اعتراض دارند که آن قانون است، اظهار کرد: دانشجو که نمی‌تواند در دانشگاه شلوار پاره بپوشد و بگوید دوست دارم! من نمی‌دانم با این دوست داشتن در جامعه چطور برخورد می‌شود، اما ورود چنین دانشجویی به دانشگاه غیرعادی است. دانشجویان بعد از این که امتحان دادند دوباره قاعده را رعایت نمی‌کردند. حکم افرادی که کمیته انضباطی شده بودند، معلق بود نه اینکه از بین رفته باشد. ما هم مطابق درخواست خودشان که تشدید مجازات در صورت تکرار بی‌قانونی بود، با آن‌ها رفتار کردیم.

حسنایی خاطرنشان کرد: نمی‌شود دانشجو بدون حجاب وارد دانشگاه شود، بعد بگوید اول من را به کمیته ببرید، حکم بدهید و بعد ممنوع الورودم کنید! اصلا از ابتدای امر ورود چنین دانشجویی به هر دانشگاهی ممنوع است. اگر دانشجویی با حجاب وارد دانشگاه شد بعد کشف حجاب کرد، منطق در خصوص برخورد با او چه می‌گوید؟ می‌توان گفت فقط ورود به دانشگاه بدون حجاب ممنوع است بعد هر کاری خواستند بکنند؟

حسنایی در پاسخ به این پرسش که آیا برای ممنوع الورودی این دانشجوها بازه زمانی هم تعیین شده است؟ و اگر با مقنعه وارد شوند، به آن‌ها اجازه ورود به دانشگاه داده می‌شود؟ بیان کرد: در خصوص دانشجویی که یک دفعه مسئله حجاب را رعایت نکرده و حکم خورده باشد، باید صبر کنیم تا بر اساس تصمیم کمیته انضباطی اجازه ورود او به دانشگاه داده شود. در خصوص این دانشجوها باید کمیته انضباطی تشکیل شود. دانشجو نمی‌تواند این رفتارها را با ما تکرار کند. کسانی که داخل دانشگاه مکشوفه بودند، بررسی وضعیت آن‌ها به بعد از ترم تحصیلی موکول می‌شود.

او اضافه کرد: این افراد موجب اختلال در جریان امتحانات می‌شدند و بقیه دانشجوها این افراد را می‌دیدند و نسبت به این کاری که می‌کردند، معترض بودند. برخی دانشجوها وقتی تذکری به آن‌ها داده می‌شد، جلوی جمع، جو را به هم می‌ریختند. نمی‌توانستیم وقتی دانشجویان درحال امتحان دادن هستند دانشجویی را از جلسه بیرون کنیم؛ اصلا با این کار به بقیه بی‌ادبی می‌شد. جایی که یک نفر به ما بی‌ادبی می‌کرد و نمی‌توانستیم به او بی‌ادبی کنیم، شاید او احساس قدرت می‌کرد.