دوقطبی هایی که عاقبت نمایان شد

مستقل آنلاین، سرویس سیاسی، هرمز شریفیان/

متاسفانه "ویروس کرونا" بیش از آنکه پیش‌بینی می‌شد بر روی زندگی روزانه ایرانیان، تاثیرات منفی گذاشت. از تعطیلی مدارس، دانشگاه‌ها و ادارات دولتی گرفته تا مراکز فرهنگی و اجتماعی و حتی برگزاری مراسم ختم درگذشتگان و واحدهای صنفی و ...! البته که این تعطیلی‌ها، گمان می‌رود در مجموع جلوی شیوع این بیماری خطرناک را بگیرد یا اندکی از آن بکاهد اما برخی دیگر معتقدند که "حکومت" یعنی آنچه قدرتمندتر از "دولت" در ایران است، برای مهار این ویروس دیر دست‌به‌کار شد و تمهیدات مناسبی را هم برای این مهم در نظر نگرفت.

عدم لغو پروازهای ورودی از مبدا چین و تعطیلی دیر هنگام کانون‌های مذهبی، به‌ویژه در شهر قم باعث شد تا سرعت شیوع این بیماری در کشور ما بیشتر از سایر کشورها شود.

البته علاوه‌بر این باید به کمبود ابزار و وسایل پیشگیرانه مانند ماسک‌های استاندارد و مایع‌های ضد عفونی کننده نیز اشاره کرد که هنوز و پس از سه هفته‌ی بحرانی، به‌راحتی در دسترس مردم نیست و قیمت آن نیز در بازار توسط دلالان و سودجویان تعیین می‌شود و عرضه آن نیز در دست شبکه‌های خاص است. تاسف‌آورتر این که مسئولان هنوز راهکار مناسبی برای مقابله با این ویروس کشنده اعلام نکرده‌اند. از سویی رئیس جمهور هفته پیش گفت که از روز شنبه (پریروز) به وضعیت عادی برخواهیم گشت و از سوی دیگر اعلام می‌شود که شیوع این ویروس در همین هفته به اوج خود می‌رسد.

این تناقض‌ها در بین مسئولان حکومتی موضوعی تازه نیست و مردم ایران ثابت کرده‌اند که در چنین شرایطی، راه درست را خود انتخاب می‌کنند و منتظر تصمیم‌گیری‌های بعضا نادرست و غیرکارشناسانه نمی‌مانند. در این بین، شهروندان نیز در مقابل این ویروس واکنش‌های متفاوتی از خود بروز داده‌اند.

پرشمارترین آنان، دو دسته‌اند، دسته‌ای که ویروس کرونا را به هیچ می‌انگارند و شرایط برایشان همانطور که روحانی اعلام کرده، همچنان عادی است. بی‌توجه به توصیه‌های کارشناسان بهداشت در مکان‌های عمومی ظاهر و حاضر می‌شوند و اعتقادی به ماسک و ضد عفونی کردن دست‌ها و وسایلشان ندارند. این گروه بدون در نظر گرفتن مسئولیت اجتماعی خود، درنیافته‌اند که ممکن است مبتلا شده و تا دو هفته ناقل این ویروس باشند و برای همین، خانواده و نزدیکان خود را در درجه نخست و سپس سایرین را در خطر ابتلا قرار می‌دهند. گروهی دیگر از شهروندان اما با اعتقاد به داشتن مسئولیت اجتماعی خود، کلیه اقدام‌های پیشگیرانه را با وسواس خاصی انجام می‌دهند که البته با این کار به سلامت، خود، خانواده و اطرافیان و بخشی از جامعه که با آن سروکار دارند، کمک می‌کنند و وفادار به مسئولیت اجتماعی خود هستند.

ویروس کرونا یک بار دیگر وضعیت "دو قطبی" در جامعه ایران را به خوبی نمایان کرد. گروهی بی‌توجه به این بیماری خطرناک و گروهی حساس به این بیماری و شرایط اجتماعی‌اش. این دو قطبیِ ویروسی بازهم متاسفانه و به‌طورکامل در رفتارهای مسئولان و حاکمیت هم دیده می‌شود.

جامعه هنوز به آمارهایی که از سوی دستگاه‌های حکومتی اعلام می‌شود، باور ندارد و راه خود را می‌رود و برخی از حکومتیان هم به راه مردم باور بیشتری داشته و به آنان ملحق شده‌اند که البته تعدادشان از سایر همکاران خود در بدنه حکومت کمتر است. شاید وقت آن رسیده که بسیاری دست از لجاجت بردارشته و خود را یگانه منجی مردم ندانند و آغوش خود را به‌روی علم و دانش باز کنند. شاید وقت آن‌هم رسیده باشد که مسئولان دریابند روش آن‌ها در قبال این بیماری، ناکارآمد و غیر اجرایی است و بهتر است و برای مقابله با این ویروس و در چنین شرایطی، دست کمک به‌سوی سایر کشورها، از جمله کشورهایی که استانداردهای آن ثابت شده است، دراز کنند.

مسئولان و حاکمیت در این مورد تصمیم دقیقی تاکنون نگرفته‌اند اما، امروز یا فردا ممکن است خدای نکرده به‌سمت و سویی برویم که چاره‌ای جز استمداد از جامعه جهانی نداشته باشیم. پس بهتر نیست حالا که کنترل برای پیشگیری و مداوا تقریبا از کف بیرون رفته است با کشورهای پیشرفته و توسعه یافته که تجریبات بیشتری از این نوع بیماری‌ها در اختیار دارند، وارد گفت‌وگو شویم تا بتوانیم این ویروس خطرناک را به‌صورت دائم کنترل کنیم؟ شاید حاکمیت در این نقطه تصمیم‌گیری نیز با یک دو قطبی و این بار در درون خود روبه‌رو است.

دو قطبی‌ای که یک بخش قدرتمند آن احتمالا مخالف حضور سایر کشورهاست و با پافشاری بر امکانات اندک خود، مدعی می‌شوند که می‌توانند کرونا را مهار کنند. البته سیر صعودی شیوع این ویروس برخلاف ادعاهایی است که مجموعه دولت و حاکمیت دارد. مسئولان باید توجه داشته باشندکه هر تصمیم‌گیری نادرست آنان، امروز یا فردا به قیمت جان بسیاری از ایرانیان تبدیل خواهد شد. از همین امروز باید استمداد طلبید و از سایر کشورها خواست تا به ما کمک کنند. اگر چنین نشود معلوم نیست ابعاد این فاجعه تا کجا‌ها گسترده خواهد شد و اگر خدای نکرده اتفاقی هولناک در آینده رخ دهد، حاکمیت موظف است پیامدهای آن را بپذیرد و جوابگوی تصمیماتی که گرفته باشد.