جرائم نابخشودنی آیت الله منتظری

علی نظری، سردبیر روزنامه مستقل

حسینعلی منتظری فارغ از هر گونه تشبث به دنیا طلبی مسیر حق طلبانه ای را در پیش گرفت.

مسیر مبارزات خستگی ناپذیر این فقیه مظلوم در طی ۶۰ سال کنش گری سیاسی عاری از نقاط تاریک است.

منتظری در بین روحانیون انقلابی که دارای سمت در نظام جمهوری اسلامی بودند، یگانه شخصیتی بود که عملا و عالما منادی نقد از خویشتن بود.

اما این مبارز راه آزادی در کارنامه مبارزاتش چند جرم عمده داشت که اتفاقا به خاطر این جرائم مغضوب گشت و بیش از دو دهه کنج عزلت گزید.

جرم اولش پشت پا زدن به روابط رانتی بود. او و فرزندان و شاگردانش هرگز مانند خیلی ها از قبل پست های حکومتی در اسارت تکاثر و ثروت اندوزی محصور و اسیر نگردیدند.

جرم دوم این فقیه مظلوم صداقت در بیان مواضع و افکار خویش بود. ذره ای اهل مصلحت و چشم بستن بر حقایق نبود. این ویژگی باعث شد که وی نتواند در مقابل ناملایمات برخی از رویه های حکومتی ساکت بماند و نتیجه چنین شد که میانه اش با بنیانگذار جمهوری اسلامی شکرآب شد و منصب دومین رهبری جمهوری اسلامی را از دست داد.

سومین جرم وی در سیره زیست سیاسی اش این بود که با واژه ای چون مصلحت در جغرافیای ذهنش بیگانه بود.

در دوران حیات آیت الله خمینی وی به قول مرحوم موسوی اردبیلی یگانه مسئول منتقد نظام جمهوری اسلامی بود.

جرم چهارم حسینعلی منتظری پیشرو بودن از زمانه خویش بود. او سیاستمدار متعلق به عصر خویش نبود بلکه آینده نگری منحصر به فردش باعث شد که سی سال از همردیفان و همگنانش جلوتر باشد.

جرم پنجم این اعجوبه فقه شیعه حق طلبی اش بود. به اعتقاد نگارنده فقیه مظلوم با زیست ابوذر وار خویش، سرانجام در ربذه حصر و عزل از مناصب حکومتی گرفتار آمد و تا روزی که در ۲۹ آذر ۸۸ به دعوت حق لبیک گفت، همچنان تنها عمل به تکلیف کرد.

ششمین جرم منتظری اعتقاد وافرش به حقوق شهروندی ایرانیان به هر گرایش دینی و سیاسی بود. وی با وجود مرزبندی اعتقادی و ایدئولوژیکی با قاتلین فرزند عزیزش"شهید محمد" برای آنان هم حقوق شهروندی را قائل بود.

هفتمین جرم آیت الله منتظری مطالبه گری و پرسشگری از حکومت بود. زیرا خمیرمایه اندیشه سیاسی وی بر اساس اصل "پرسشگری جامعه و پاسخگویی حاکمان کشور" بنا شده بود.

چنین جرائمی وقتی در شخصیتی چون آیت الله منتظری جمع شود، می توان انتظار داشت که وی مغضوب تشنگان قدرت در حکومت دینی گردد.

هشتمین جرم این فقیه وارسته شجاعت ذاتی است که استفاده از این فضیلت آن هم در مقابل بنیانگذار جمهوری اسلامی را کسی دیگر از رجال انقلاب هرگز نداشت. شاید مرحوم آیت الله منتظری تنها روحانی صاحب نفوذ کشور در دهه ۶۰ بود که اهل مماشات و مجامله رفتار و گفتار نبود‌.

عاش سعیدا و مات سعیدا