باورتان می‌شود!

فرهاد قنبری

فعال حوزه رسانه

باورتان می‌شود این همان تلویزیون جمهوری اسلامی است؟ تلویزیونی که تنها سریال خارجی یک دهه‌اش اوشین بوده است و دهه دیگرش را با هانیکو و لینچان و ارتش سری پر کرده است؟ باورتان می‌شود این همان تلویزیونی است که برنامه اصلی یک دهه‌اش "روایت فتح" و "اخلاق در خانواده" و "مسابقه هفته" بوده است؟

حالا سریال‌های این تلویزیون عوض شده است. حالا دیگر نه از فیلم‌هایی شبیه آینه عبرت و هزارداستان و پدرسالار خبری هست و نه از سربداران و پهلوانان و روزی روزگاری و ... سریال‌هایش داستان زندگی لاکچری مومنین اولترا میلیاردی است که در خانه‌های هزار متری و دوبلکس با ماشین‌های گرانقیمت خارجی زندگی می‌کنند. مومنینی که پس از عمری زندگی باعزت دچار ذره‌ای لغزش می‌شوند و در پایان دوباره خود را بازیافته و به رستگاری می‌رسند. مومنینی که در هیچ کجای جامعه حتی یک نمونه واقعی هم ندارند. 

دکورها و پوشش‌های برنامه‌های خبری و مجری‌های این تلویزیون هم تغییر کرده است. دیگر دکور تلویزیون یک میز ساده که مجری پشت آن می‌نشست و خبرها را می‌خواند، نیست. امروزه تلویزیون پر از مجری‌های چرب زبانی است که هر روز با یک مدل جدیدی از لباس و آرایش ظاهری می‌شوند و از موفقیت‌های سلبریتی‌ها برنامه تولید می‌کنند. حالا تلویزیون جمهوری اسلامی که با شعار صدای مستضعفین و پابرهنگان به قدرت رسیده است به جولانگاه بازیگران و شومن‌های مبتذل و خواننده‌هایی تبدیل شده که نه آهنگ و ترانه‌هایشان معنایی دارد و نه اصلا خود می‌دانند که مشغول چه کاری هستند.

حالا تمام تلویزیون شده است تبلیغات کالاهای لوکس و مصرفی که شاید ده درصد مردم هم قدرت خرید آن را نداشته باشند. حالا تمام تلویزیون شده است تبلیغ گاج و مافیای کنکور و اپلیکیشن‌هایی که مثل قارچ در حال رشدند و نه کسی می‌داند که مال چه شخص و نهادی هستند و نه معلوم است که چه کاربردی دارند. این تلویزیون حالا در تبلیغاتش هم حسرت خوش تیپی و نگاه‌های پر از افسوس به یک مانکن را به دل مخاطب نگون‌بختش به جای می‌گذارد. 

باورمان نمی‌شود برای اداره این تلویزیون هزاران میلیارد تومان پول هزینه می‌شود. تلویزیونی که تمام برنامه‌هایش به مراتب نازل‌تر و سطح پایین‌تر از صدها شبکه تلویزیونی خصوصی کشورهای همسایه است که با کمتر از یک هزارم این بودجه و هزینه اداره می‌شوند. 

کافیست برنامه یک روز همین تلویزیون در دهه شصت یا هفتاد را با برنامه‌های امروزشان مقایسه کنیم، تا بهتر به تغییر اهداف و آرمان‌ها و اصول حاکم بر این رسانه و مسئولان آن پی ببریم.