سندروم تونل کارپال + درمان

به گزارش خبرنگار مستقل آنلاین، سندروم تونل کارپال (CTS)، گیر افتادگی و فشرده شدن عصب در داخل تونل کارپال (تونل مچ دست) است. این عصب حس انگشتان شست، اشاره، وسط و بخشی از انگشت حلقه را فراهم می‌کند. همچنین حرکت عضلاتی را که به انگشت شست می‌روند هم امکان‌پذیر می‌کند. این سندروم ممکن است در هر ۲ دست اتفاق بیفتد.

ورم یا التهاب در محل مچ دست، عصب داخل تونل کارپال را فشرده می‌کند، بنابراین انگشتان دست به ویژه انگشتان شست، اشاره و میانی به گزگز و بی‌حسی دچار می‌شوند. این سندروم در زنان ۲ برابر مردان است و بیشتر در سنین ۳۰ تا ۵۰ سالگی بروز پیدا می‌کند.

ساختار تونل کارپال

تونل مچ دست از یک فضای استخوانی و بافتی فیبری که از روی این فضا عبور می‌کند، تشکیل شده است، لیگامان (رباط)‌هایی هم در این فضا قرار گرفته‌اند، ۹ تاندون در تونل مچ دست از طریق ساعد به مچ دست و انگشتان وارد می‌شوند، یک عصب و شریان هم از تونل مچ دست عبور می‌کنند. نام این عصب مِدیَن است.

عوامل موثر در ایجاد سندروم تونل کارپال

وارد شدن ضربه به مچ دست، شکستگی انتهای استخوان ساعد، باز و بسته کردن تکراری و طولانی مدت انگشتان دست در ایجاد سندروم تونل کارپال موثر هستند. مبتلایان به دیابت، اختلالات تیروئیدی، فشار خون بالا و روماتیسم هم در معرض ابتلا به این سندروم قرار می‌گیرند.

سندروم تونل کارپال بیشتر سراغ چه کسانی می‌رود؟

احتمال بروز سندروم تونل کارپال در زنان باردار و یائسه بیشتر است، حرکت زیاد مچ دست در فشردگی و التهاب عصب مِدیَن موثر بوده، بنابراین افرادی که زیاد با موشواره و صفحه کلید کار می‌کنند مانند تایپیست‌ها و کارگران که بیشتر با دریل فعالیت می‌کنند، بیشتر مستعد ابتلا به سندروم تونل کارپال هستند، ماساژ دادن و تکان دادن دست در مبتلایان به این سندروم، درد و بی‌حسی انگشتان را کاهش می‌دهد.

روش‌های پیشگیری از ابتلا به سندروم تونل کارپال

افراد برای پیشگیری از ابتلا به سندروم تونل کارپال باید دست‌هایشان را موقع انجام کار‌ها خیلی سفت نکنند، تایپیست‌ها هم هنگام تایپ کردن نباید صفحه کلید را فشار دهند، افراد همچنین باید هر چند وقت یکبار دست‌های خود را باز کنند؛ زیرا اگر دست بسته باشد، تونل مچ دست بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرد، استراحت کردن بین انجام فعالیت‌ها هم در پشگیری از دچار شدن به این سندروم ضروری است.

انواع روش‌های درمان سندروم تونل کارپال

درمان‌های موجود برای سندروم تونل کارپال به ۲ دسته غیر تهاجمی و تهاجمی تقسیم‌بندی می‌شوند. برای همه بیماران به جز در مواردی که سندروم تونل کارپال بر اثر ضربه ایجاد شده باشد، نخست درمان غیر تهاجمی انجام می‌شود. درمان‌های تهاجمی مانند جراحی به درمان‌هایی می‌گویند که در آن‌ها پوست باز می‌شود.

از جمله درمان‌های غیر تهاجمی برای سندرم تونل کارپال می‌توان به فیزیوتراپی و اسپیلنت (آتل) اشاره کرد. تمرین‌های فیزیوتراپی باید روزانه ۲ بار (صبح و شب) هر بار ۲۰ مرتبه با مکث پنج ثانیه‌ای انجام شوند. آتل هم باید در طول روز هنگامی که با دست‌هایمان فعالیتی را انجام نمی‌دهیم و شب‌ها بسته شود.

از جمله درمان‌های تهاجمی برای سندروم تونل کارپال می‌توان تزریق کورتیزون و جراحی را نام برد. تزریق کورتیزون می‌تواند بهبودی موقت ایجاد کند، اما اثر آن به طور معمول پس از ۲ تا ۴ ماه از بین می‌رود. دارو‌های ضد التهابی هم ممکن است برای کاهش التهاب استفاده شوند، اما به اندازه تزریق کورتیزون موثر نیستند. جراحی هم به ۲ روش آندوسکوپیک و باز انجام می‌شود.

منبع :باشگاه خبرنگاران جوان