زباله فضایی چیست؟

 با پرتاب ماهواره‌های بیشتر به فضا، امکان برخورد آنها به یکدیگر نیز افزایش می‌یابد و قطعات به جا مانده از آنها در فضا معلق می‌مانند. هر گونه برخورد میان ماهواره‌ها در فضا می‌تواند زباله‌های بسیاری تولید کند؛ در نتیجه یافتن راهی برای برطرف کردن این مشکل، بسیار مهم به نظر می‌رسد.

شرکت "اسپیس‌ ایکس"(SpaceX) و "آژانس فضایی اروپا"(ESA) در اوایل ماه سپتامبر، به صحبت درباره این مشکل پرداختند. "نیروی هوایی آمریکا"(USAF) به هر دو طرف اعلام کرده که ممکن است یکی از ماهواره‌های اینترنتی شرکت اسپیس ایکس موسوم به "استارلینک"(Starlink) و فضاپیمای آژانس فضایی اروپا موسوم به "آئلوس"(Aeolus) که وظیفه بررسی بادها را بر عهده دارد، به یکدیگر برخورد کنند. اگرچه میزان وقوع این خطر به یک در ۱۰۰۰ می‌رسید اما آژانس فضایی اروپا ترجیح داد تا برای پیشگیری از وقوع احتمالی آن، مداخله کند.

مواردی از این دست، بسیار نادر هستند اما با افزایش پرتاب ماهواره‌های جدید توسط شرکت‌هایی مانند اسپیس ایکس، "وان‌وب"(OneWeb)، آمازون و حتی اپل، امکان وقوع این گونه خطرات نیز افزایش می‌یابد. در این میان اسپیس ایکس، بیشترین برنامه را برای دریافت مجوز پرتاب از سوی دولت آمریکا دارد.

دولت آمریکا و سازمان‌هایی که با آن همکاری دارند، توانسته‌اند تاکنون حدود ۲۳ هزار جسم شناور را در فضا ردیابی کنند که بزرگتر از یک سافت‌بال هستند و از فعالیت‌های انسانی به جا مانده‌اند. به غیر از این اجسام، میلیون‌ها قطعه کوچکتر از زباله‌های فضایی نیز وجود دارند که در حال گردش به دور زمین هستند.

همچنان که شرکت‌ها و سازمان‌های دولتی به پرتاب فضاپیماهای بیشتر می‌پردازند، نگرانی‌ در مورد احتمال وقوع "سندروم کسلر"(Kessler syndrome) نیز افزایش می‌یابد. سندروم کسلر که در سال ۱۹۷۸ توسط "دونالد کسلر"(Donald Kessler)، دانشمند ناسا مطرح شد، به بیان این ایده می‌پردازد که برخورد میان اشیا می‌تواند آبشاری از برخوردهای مداری را به وجود آورد که احتمال برخورد بیشتر را افزایش می‌دهد و شاید دسترسی انسان به فضا را تا صدها سال محدود ‌کند.