جای خالی سلبریتی‌ ها

«مری پاپینز» را می‌توان نمونه‌ای جمع و جور، منسجم، جذاب و در عین حال کامل شده تجربه‌های قبلی دانست. اغلب اعضای گروه این نمایش به ویژه احمد سلیمانی (کارگردان) با حسین پارسایی همکاری کرده‌اند اما نکته جالب این است که این نمایش اگر شباهتی به نمایش‌های موزیکال پارسایی دارد بیشتر به دلیل ماهیت آثار و جنس کار موزیکال است. نمایش «مری پاپینز» هویت مستقل دارد و اثری قائم به ذات است. سلیمانی تلاش کرده در نخستین تجربه‌اش از این جنس، سلیقه و نگاه خود را اعمال کند. در یک داوری منصفانه می‌شود گفت این نمایش نسبت به «بینوایان» تماشایی‌تر است. اصراری برای پراکنده‌گویی در قصه وجود نداشته، داستان سرراست و ساده است، شخصیت‌ها کمتر از نمایش «بینوایان» هستند و پیگیری داستان و روابط شخصیت‌ها حتی برای تماشاگری که فیلم سینمایی «مری پاپینز» را ندیده، دشوار نیست. مثل اغلب آثار موزیکال، بخشی از اجرا به ترانه‌ها، موسیقی و حرکات دسته جمعی گروه اختصاص دارد.

در «مری پاپینز» ذوق‌زدگی بیشتر موزیکال‌ها برای افراط در استفاده از موسیقی و ترانه وجود ندارد. به همین دلیل نمایش کش نیامده و مخاطب را خسته نمی‌کند. ضمن این که در «مری پاپینز»، حرکات تنوع دارند و می‌شود گفت بخشی از جذابیت نمایش، به طراحی و اجرای حرکات برمی‌گردد.

شاید در نگاه اول «مری پاپینز» جذابیت‌های ظاهری «الیور توئیست» و «بینوایان» را نداشته باشد، اما می‌توان گفت این ویژگی‌ها به نقاط مثبت نمایش تبدیل شده. سلیمانی به داستان و روایت اهمیت داده و بیش از آنکه بخواهد (آگاهانه یا ناخودآگاه) به واسطه حضور سلبریتی‌ها تماشاگر برای نمایشش پیدا کند به داستان پرداخته. سلبریتی‌ها راهی به این نمایش ندارند و تیم بازیگران، به مفهوم مرسوم و متداول ستاره‌ای ندارند. اما بازی‌ها کم‌ایراد است.

آرمین رحیمیان (برت) دوست داشتنی است و در نقشی کاملا متفاوت با عبدالمالک ریگی در فیلم «شبی که ماه کامل شد» (نرگس آبیار) فرصتی پیدا کرده تا عیار بازیگری خود را به نمایش بگذارد. طراحی صحنه و لباس نمایش هم از امتیازهای آن است، گروه از امکانات تالار وحدت برای فضاسازی بهترین استفاده را کرده است.

داستان «مری پاپینز» اخلاقی و خانوادگی است، حتی می‌توان گفت مضمون نمایش با جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم همخوانی دارد. این روزها، اغلب خانواده‌ها آنچنان گرفتار تلاش برای ثروت‌اندوزی یا به دست آوردن موقعیت‌های شغلی و اجتماعی هستند که لذت واقعی دور هم بودن را از دست داده‌اند.

«مری پاپینز» دعوتی است از همه ما تا دوباره در کنار خانواده باشیم، یا کمی به دنیای خیال انگیز موسیقی و ترانه بازگردیم. شاید تلخی رویدادهای این روزها، انگیزه‌ای برای تماشای یک نمایش موزیکال و شاد برای بسیاری از شهروندان باقی نگذاشته باشد اما تئاتر می‌تواند تماشاگرانش را ساعتی از تلخی و تیرگی دور کند و آنها را به جهانی میهمان کند که همه اندوهها، تنهایی‌ها و دشواری‌ها در آن با لبخند و محبت به پایان می‌رسد.