ژان پل سارتر و آنچه باید درباره وی بدانید

زندگی شخصی سارتر

ژان پل شارل ایمار سارتر تک فرزند خانواده فرانسوی بود، پدر او “ژان باپتیست سارتر” افسر نیروی دریایی فرانسه و مادرش “آنه ماری شوایترز” بود، سارتر در دوران کودکی پدرش را از دست داد و مادرش او به مودون، نزد والدینش برد سارتر در دوران جوانی پس از اینکه مقاله هنری برگسون که “زمان و اراده” می باشد را مطالعه کرد به فلسفه علاقه مند شد او با الهام از افرادی مانند کانت، هگل، کرکگارد، هسرل و هایدگر مدرک دکتری خود را در رشته فلسفه از دانشسرای عالی پاریس دریافت نمود. سارتر در سال ۱۹۲۹ با زنی به نام سیمون دوبوار در دانشرای عالی پاریس آشنا شد و این دو با هم تا پایان عمر فقط یار و همدم هم بودند اما با هم ازدواج نکردند زیرا، ازدواج را امری بورژوایی می‌دانستند و به تک همسری اعتقادی نداشتند، سارتر چند زندگی نامه درباره خود نوشت و همچنین در سال ۱۹۳۸ با نگارش نخستین رمان به نام “تهوع”شهرت خاصی پیدا کرد و در سال ۱۹۳۹ مجموعه ای از داستان ها را با نام “دیوار” آغاز کرد که به دلیل شروع جنگ جهانی نا تمام ماند.

جنگ جهانی دوم و ورود به دنیای سیاست

ژان پل سارتر علی رغم اینکه غیر نظامی بود در سال ۱۹۳۹ به ارتش فرانسه ملحق شد و توسط نیروهای آلمانی در سال ۱۹۴۰ دستگیر شد و به مدت نه ماه در زندان به سر می برد که سرانجام با درست کردن مدرک جعلی پزشکی توانست از زندان آزاد شود و به پاریس بازگشت اما زندگی اش تحت تاثیر جنگ قرار گرفت و تصمیم گرفت تا به همراهی تعدادی از نویسندگان شهیر وقت، جنبش مقاومتی را به نام جنبش “سوسیالیسم و آزادی” تشکیل دهد اما این جنبش خیلی زود منحل شد و سارتر تصمیم گرفت به جای اینکه در فعالیت های سیاسی به طور مستقیم شرکت کند به نویسندگی بپردازد و با نوشتن به مبارزات ادامه دهد. سارتر در زمان کوتاهی توانست کتاب‌های موفقی نظیر “مگس‌ها”، “خروج ممنوع” و “هستی و نیستی” را منتشر کند که به طور مستقیم تجربیات دوران جنگ خود را در آن ها ترسیم نموده بود. پس از اینکه فرانسه آزاد شد، ژان پل سارتر کتابی نوشت که در آن تلاش کرده بود مفهوم نفرت را با تجزیه و تحلیل احساسات ضد یهودی توضیح بدهد. و پس از جنگ جهانی دوم به کوبا سفر کرد و در این سفر با فیدل کاسترو و چه‌گوارا دیدار کرد، در سال ۱۹۶۷ در مخالفت با جنگ ویتنام و برای افشای جنایات جنگی آمریکا در یک دادگاه نظامی شرکت نمود.

مرگ سارتر

ژان پل سارتر در تمام طول عمر به دلیل داشتن بیماری آب مروارید در دوران کودکی با مشکلات بینایی دست و پنجه نرم می کرد، سارتر تا پایان عمر خویش به عنوان یک فعال سیاسی از حقوق بشر حمایت کرد؛ از جمله در سال ۱۹۶۸ در تظاهرات گسترده پاریس شرکت نمود. و در سال ۱۹۷۳ به طور کامل بینایی خود را از دست داد و سرانجام در ۱۵ آوریل سال ۱۹۸۰ به علت داشتن تورم ریه در بیمارستان بروسه پاریس درگذشت و خاکستر او در گورستان مون پارناس به خاک سپرده شد.